ბესიკ ხარანაული – გლოვა

მე განა მეწყერსა ვჩივი,

ხალხსა ვტირი დამარხულსა,

ქარს და ავდარს კი არ ვჩივი,

ხალხსა ვტირი დაკარგულსა,

ზამთარი რომ დამთავრდება,

რით წარვუდგე გაზაფხულსა,

ყვავილი ვის მოვუწყვიტო,

არვინ ჩაიკონებს გულსა.