წმინდანობას არავისგან ვითხოვდი, არც არადროს მაინტერესებდა ვინმეს პირადი ცხოვრება. პირიქით, ყოველთვის ძალიან ადამიანურად ვუდგებოდი ყველას ტკივილს თუ განსაცდელს. ეს ყველამ იცის, ვინც ახლოდან მიცნობს. სამაგიეროდ მე არ მომასვენეს, ცხივრება ჯოჯოხეთად მიქციეს, ლუპით მაკვირდებოდნენ, მაკრიტიკებდნენ, მლანძღავდნენ, მიწასთან მასწორებდნენ, სრულიად უსაფუძვლოდ… იქით ვერ გავლანძღავდი, ეს ჩემი სტილი არ არის, ვერც შევაგინებდი, არც ეს არის ჩემი სასაუბრო ენა… უპასუხოდ ვტოვებდი, რადგან მდაბიო ადამიანების დიალექტი არასდროს მესმოდა… ბოდიშს ველოდები იმ სასულიერო პირებოსგან, ვინც ჩემი 13 წლის ბავშვი წყევლა და ამბიონზე დამნაშავედ გამოაცხადა, მონად ქცეული მრევლი აქსიოოოს, გასძახოდა… არც ეს მიკვირდა, ზუსტად მათნაირებმა აცვეს ჯვარს ქრისტე… სულ რომ დამნაშავეები ვყოფილიყავით, მოზარდი ასე არ უნდა გაემეტებინათ… ხომ ჰგონიათ, რომ ჩემზე მაგარი ქრისტიანები არიან და სახარებაც უკეთ ესმით (იმდენი რა გითხარით), ჰოდა, ჭორის დონეზე მაინც ექნებათ მოსმენილი, ,,პირველი ქვა მან ისროლოს, ვინც მასზე უცოდველია”!.. ის სასულიერო პირი, რიმელიც წლების მანძილზე დაოთხილი დარბოდა საპატრიარქოში, პეტრე განდევნეთო, ხშირად ჩემი მეგობრების საპატრონო იყო ქუჩაში, რადგან განმოსილი, ხან რომელ ორმოში ამოყოფთა თავს, ხან რომელში… ერთხელ მეც დავადექი თავზე, მაგრამ არ იუხერხულოს მეთქი და სხვას ვთხოვე ფეხზე წამოდგომაში დახმარებოდა… სამაგიეროდ, თუ გამოფხიზლდებოდა, ისევ ჩემსკენ ისროდა ქვებს და ჩემი შვილის გამო დიდი რჯულისკანონის სიტყვებს იშველიებდა, ოღონდ კავშირში არ იყო რეალობასთან… თუმცა იგივე ,,რჯულისმოძღვრის” ქალიშვილი ამერიკაში კათოლიკეზე გათხოვდა, (ბედნიერებას ვუსურვებ) მაშინ არ გახსენებია, არც მართლმადიდებლობა, არც წესები და კანონები… სანამ ჩემი სათვალე, პალტო და შარფი აგაღელვებთ, საკუთარ ფსკერამდე დასულ ცხოვრებას მიხედეთ… გავიგე, რომ არც გონება გაქვთ, არც ჭკუა, მაგრამ იმდენი მაინც მოახერხეთ, რომ არ ამალაპარაკოთ და სიმართლის პირისპირ დაგაყენოთ… სულიერება არ გაგაჩნიათ, სიყვარულზე საუბარი ზედმეტია, რაზეც დგას ჩვენი რელიგია, სინდისი თქვენ არ გაქვთ, თავს მაინც გაუფრთხილდით, სანამ ნამდვილ პრეტენზიებს არ ჩამოგისახელებთ!.. ილოცეთ, საკუთარი ბინძური ცხოვრება მოიწესრიგეთ და ჩვენც რამენაირად მივხედავთ თავს… არ გაჩერდებით?! ყოველთვის შესაბამის პასუხებს მიიღებთ!… შემოგაცვდათ ძალიან მორწმუნის ნიღაბი, სრულიად გაშიშვლდით რეალობის წინაშე და თქვენ მრისხანე სახეებს წერტილის ხელაზეც არ ეტყობა ქრისტიანობა… ჩემი ცხოვრების გამო თქვენ პასუხს არ აგებთ, მაგრამ საკუთარ ჩამყაყებულ ცხოვრებას გვერდს ვერ აუვლით… ხომ ამბობთ, რომ პეტრე თავისი ცხოვრებით ხალხს აბრკოლებს, როგორც მინიმუმ ჩემი ექვსი შვილი და მათი უამრავი მეგობარი ისე დააბრკოლეთ, თქვენ გამო ეკლესიაში მისვლაც უჭირთ… ხომ ძალიან მართლმადიდებლები ხართ, მოგვეცით მაგალითი და ბავშვებს თქვენი საშინელი საქციელების გამო ბოდიში მოუხადეთ!… თავს არ თვლით დამნაშავედ?! არც ჩვენ გაძლევთ შენდობას!..
