“სკოლაში ლიტერატურას ისე მასწავლიდა მასწავლებელი, არ ყოფილა პრაქტიკულად ნაწარმოები, რომელიც არ მაინტერესებდა, აგიოგრაფიასაც მათ შორის, ისე გადმომცემდა, პრიმიტიული დაზეპირებ-თხრობა-ანალიზის ნაცვლად, საინტერესოდ გვასწავლიდა იმ პერიოდის სოციუმს, აზროვნებას, საზოგადოებრივ პროცესებს, ნაწარმოების მხატვრულ თუ აზროვნებით ფუნქციას, მის კავშირს ჩემი მოსწავლეობის თანამედროვე საზოგადოებასთან და ა.შ. სკოლაში ლიტერატურას ნუნუ ბარბაქაძე მასწავლიდა, ის ახერხებდა სწორედაც რომ რუტინა არ ყოფილიყო ჩვენთვის სწავლა და აზროვნება გვესწავლა ლიტერატურით. ჩვენი კლასის მეგობარი მარინა ბედოშვილი რომელმაც ჩვენზე განსაკუთრებული ზეგავლენა მოახდინა, იყო რა მუდამ ჩვენს გვერდით, გვადგმევინებდა ლიტერატურულ სპექტაკლებს და ა.შ. ლიტერატურა საერთოდ საზეიმოდ გვიქცია და მოსწავლეები, რომლებიც იმ ასაკისთვის საერთოდ არ სწავლობდნენ, მარინას შთაგონებით ლექსებს ლექსებზე სწავლობდნენ, მოთხრობებს კითხულობდნენ.
ჩემი ერთ-ერთი პროფესიაც შემდგომ ლიტერატორობა გახდა, უნივერსიტეტში ჩაბარებამდე ჯერ ჩემი მამიდშვილი მამეცადინებდა ხოლმე და თუ რომელიმე ავტორი ჯერ კიდევ შეუცნობელი იყო ჩემთვის, ისე ჰქნა, რომ ჩემს ფავორიტებად აქცია, შემიყვანა რა მხატვრული აზროვნების რთულ სამყაროში და აბიტურიენტობის დროსაც კი, ჩემს სწავლებას ინტერესი და კმაყოფილება ახლდა.
უნივერსიტეტში, აგიოგრაფიას ძველი ქართული ლიტერატურის კურსში ცალკე საგნად გავდიოდით და რეზო ბარამიძე მასწავლიდა, უნიკალური ადამიანი, რომელიც ისე ახერხებდა მთელი ამ აგიოგრაფიის სწავლებას, დაზარებითაც კი არ გვეზარებოდა, რადგან ისე გვაწვდიდა აგიოგრაფიულ ნაწარმოებებს, სულ ინტერესით ვკითხულობდით, თითქოს რაიმე თავგადასავალში ვიღებდით მონაწილეობას და საგანძური უნდა გვეპოვნა.
ჩემი სადიპლომო თემა იყო “გმირი და პოზიცია”, სადაც ვმსჯელობდი ავტორზე როგორც დიქტატორზე ან დემოკრატზე და ობიექტური ნაწარმოების შექმნის შესაძლებლობაზე, რთულ პერსონაჟებზე, პერსონაჟის გმირად ქცევასა და გმირული საქციელის სისტემაზე და ამ კვლევებში აგიოგრაფიული ნაწარმოებები მარკეტინგულადაც კი საინტერესო აღმოჩნდა. იმ პერიოდში, 2000-იანების დასაწყისში, სიტყვა “მარკეტინგი” შორიდან თუ ჰქონდათ გაგებული და ნაწარმოებს რომ ლიტერატურული პროდუქტი ვუწოდე, ნახევარი სამეცნიერო საბჭო გადაირია, მაგრამ სწორედ ამ კუთხითაც იყო საინტერესო ქართული ლიტერატურის კვლევა, მათ შორის ძველი პერიოდისაც.
ლიტერატურა, პირველ რიგში, აზროვნების სწავლებაა, აზროვნების დინამიკის გაცნობაა ძველი დროიდან დღემდე, შემოქმედებითობის შეძენაა, რომელიც არც ერთ სხვა დარგს არ შეუძლია და ახლა იმაზე მსჯელობა, რომ რაღაც პერიოდი ლიტერატურიდან საერთოდ არა საჭირო ისწავლებოდეს, ეს ნიშნავს, უარი თქვა შენს განსაკუთრებულ მხარეზე, შენს ისტორიაზე და შენს თავზეც მათ შორის. ეს ნიშნავს, კიდევ უფრო დაავიწროვო შემოქმედებითი აზროვნებაც და აზროვნებაში ფასეულობების წილიც.
აგიოგრაფიის სწავლება-არ სწავლება კი არ უნდა იყოს თემა, არამედ მისი სწავლების ფორმა, მიწოდება, მასწავლებლის უნარები და დამოკიდებულება.
მე რომ მკითხოთ, 21-ე საუკუნეში აგიოგრაფია კიდევ უფრო საინტერესოა სასწავლადაც და საკვლევადაც, რადგან ჩვენი აზროვნების კოდები სწორედ იმ პერიოდშია გამოსაცნობი და ბევრ ჩვენს თანამედროვე აზროვნებით ბარიერს თუ ქცევას ხსნის. პიროვნული თუ საზოგადოებრივი განვითარება კი მნიშვნელოვნად არის დაკავშირებული ამ კოდებთან.
ჯობია იმას მივხედოთ, რომ მასწავლებლები გვყავდეს ისეთი, როგორც მაგალითად მე მყავდა, ვინც შემასწავლა და შემაყვარა ეს ყველაფერი და არა ის, რომ რაღაც ამოვაგდოთ, რადგან ბავშვებს არ აინტერესებთ თურმე. ბავშებს, ზოგადად, ყველაფერი აინტერესებს, თუ ამ ინტერესებს სწორად მიჰყვება მასწავლებელი და აჩვენებს, აწონებს ავტორსაც და ნაწარმოებსაც.“ – წერს არჩილ გამზარდია სოციალურ ქსელში.
