“ქვეყანა არ დარჩა, სადაც არ იციან, ვინ არის სიმონ მაჩაბელი, ნაცნობობით კი არ შეგვირჩევია” – რას ამბობენ ოლიმპიურ კომიტეტში ოლიმპიელთა ფორმებზე და რა ხდება ცნობილი დიზაინერზე?
საქართველოს ოლიმპიური ნაკრები პარიზის ოლიმპიადაზე მიემგზავრება. თამაშები 26 ივლისს დაიწყება და 11 აგვისტოს დასრულდება. 16 ივლისს, ქართველმა სპორტსმენებმა ოლიმპიური ფიცი საზეიმო ვითარებაში დადეს.
პარიზი 2024-ის გახსნის ცერემონიაზე ჩვენი მედროშეები იქნებიან ორგზის ოლიმპიური ჩემპიონი ლაშა ტალახაძე და ოლიმპიადების ათგზის მონაწილე, 1988 წლის სეულის ოლიმპიადის გამარჯვებული ნინო სალუქვაძე.
წელს, ოლიმპიური თამაშების ლიცენზია ოფიციალურად 28 ქართველმა სპორტსმენმა მოიპოვა. ფიცის დადების ცერმონიის შემდეგ, სოციალურ ქსელში კრიტიკა მოჰყვა ქართველი ოლიმპიელების ფორმებს. როგორც გაირკვა, მათ ჩაცმულობაზე ცნობილმა დიზაინერმა სიმონ მაჩაბელმა იზრუნა.
Ambebi.ge-მ გაარკვია როგორ შეირჩა დიზაინერი, მოსწონთ თუ არა თავად ოლიმპიელებს ფორმა და რას ფიქრობს ოლიმპიური კომიტეტი საზოგადოების კრიტიკაზე.
პირველ რიგში ვეცადეთ, ინტერვიუ ჩაგვეწერა დიზაინერ სიმონ მაჩაბელთან. მან ჩვენს ზარს უპასუხა, თუმცა მხოლოდ მოკლე კომენტარით შემოიფარგლა.
“უნიფორმა მომწონს. ვფიქრობ, რომ იმ გარემოსთვის, რისთვისაც შეიქმნა, შესაბამისია“, – გვითხრა მან.
საქართველოს ოლიმპიურ კომიტეტის ვიცე-პრეზიდენტი ელგუჯა ბერიშვილი AMBEBI.GE-სთან ინტერვიუში ამბობს, რომ დიზაინერი სპეციალურმა ჟიურიმ შეარჩია.
– გემოვნება ისეთი საკითხია, რომელზედაც მუდმივად შეიძლება ვიკამათოთ. დიზაინერი მე არ შემირჩევია. ქალბატონი ნინო სუხიშვილი, რუსუდან ფოცხიშვილი და მურაზ მურვანიძე იყვნენ ჩვენი ჟიურის წევრები, რომლებმაც გვირჩიეს და შემოგვთავაზეს სიმონ მაჩაბელის კანდიდატურა. ასეთი პატივსაცემი ადამიანის აზრი გავითვალისწინეთ და სიმონ მაჩაბელი გახდა ის პიროვნება, დიზაინერი, რომელმაც შექმნა ოლიმპიური ფორმა, რომლითაც საქართველო გავა ოლიმპიადაზე.
ერთია ტელეფონით გადაღებული ფოტოები და მეორეა, როგორია რეალობაში. ფორმები მოხატულია ქართული ასოებით, საქართველო აწერია სხვადასხვა შრიფტით, ჯვარია გათამაშებული ეიფელთან და პარიზს უკავშირდება. ეს ყველაფერი ნაფიქრია. ეს ის თემაა, რომელშიც ჩვენი კომპეტენცია სხვა არის და სხვა იმ ხალხის, რომელსაც ჭკუა მოეკითხება…
საინტერესოა, ამ ყველაფერს რომ აჟიოტაჟი მოჰყვა. ქართული ფერებია, დროშის ფერები, ჩვენ ამის იქით ვერ მივდივართ, ლურჯსა და მწვანეს ვერ გავურევთ. ეს ყველაფერი კოსტიუმთან ერთად ძალიან ლამაზად გამოიყურება. ჩვენ ასე ვუყურებთ. ეს ორ დღეში დაავიწყდება ყველას და გული მწყდება, რომ მხოლოდ ამ საკითხზე მირეკავენ, როგორც მისიის ხელმძღვანელს.
– ბატონო ელგუჯა, როდის მიეგზავრებით პარიზში?
– ხვალ მივდივართ სამი ადამიანი ოლიმპიური კომიტეტიდან, ამ პერიოდს გამოვიყენებთ იმისთვის, რომ ადგილზე შევისწავლოთ ყველა დეტალი. გზადაგზა ჩვენი ოლიმპიელებიც შემოგვიერთდებიან. წელს ათ სახეობაში 28 სპორსტმენი გვყავს. გარდა მოჭიდავეებისა, რომლებიც გვიან იწყებენ, ყველა იქნებიან ადგილზე და გავლენ გახსნის ცერემონიაზე ჩვენი ცივილური ფორმებით.
ამის წინა ოლიმპიადაზეც ჩვენი ფორმა ერთ-ერთ საუკეთესოდ გამოცხადდა, არადა, აქ კრიტიკის ნიაღვარი იყო.
ადამიანებს უნდა მივცეთ კრიტიკის საშუალება, მაგრამ შეურაცხყოფაში არ უნდა გადავიდეს. თუმცა ბევრი გულწრფელიც არის ალბათ, ვიღებთ ამ შენიშვნას, მაგრამ რა უნდა ვქნათ, რაც გითხარით, ეს გზა გაიარა, ვიდრე სიმონ მაჩაბელი გახდებოდა დიზაინერი. ადამიანი ჰოლანდიის სამეფო თეატრში მთავარი მხატვარია, ხან ინგლისში იწვევენ და ქვეყანა არ დარჩა, სადაც არ იციან, ვინ არის სიმონ მაჩაბელი, ნაცნობობით და ახლობლობით კი არ შეგვირჩევია.
– წლევანდელი ოლიმპიადა რითია გამორჩეული საქართველოსთვის.
– წელს, ჩვენს გვყავს ყველაზე ნაკლები ოლიმპიელი დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში. 2016 წელს 40 სპორტსმენი გვყავდა და ეს არის მაქსიმუმი. ახლა ამ დაბალ მაჩვენებელს აქვს თავისი მიზეზები. მაგალითად, ძალოსნობას დააკლდა ლიცენზიატთა რაოდენობა, აქამდე თუ სამასამდე სპორტსმენი მონაწილეობდა 120-მდე დაიყვანეს. იმ სახეობებში, რომელშიც ჩვენ გამოვდივართ, შეიცვალა ბევრი რამ. ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი. მაგრამ მთავარი მედლებია, რომელთა მოპოვების შემდეგ, არავის არ გაახსენდება, რამდენი სპორტსმენი გვყავს.
ძალიან ძლიერი გუნდი გვყავს, დამოუკიდებლობის წლებში წინასწარი მონაცემებით, რეალურ საფუძველს გვაძლევს, რომ კარგ და მაღალ შედეგებს ველოდოთ პარიზის ოლიმპიურ თამაშებზე.
რა არის ცნობილი სიმონ მაჩაბელზე?
სიმონ მაჩაბელი ქართველი დიზაინერია, რომელიც საშემსრულებლო ხელოვნების მრავალ სფეროში მუშაობს, იქნება ეს თეატრი, ოპერა, კინო თუ მოდა. საქმიანობას ადრეული ასაკიდან შეუდგა და სტუდენტობის წლებში უკვე დამკვიდრებული დიზაინერი იყო.
1992 – 1998 – ებში კოსტიუმების დიზაინის განხრით თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში სწავლობდა. 2001 – 2003 წლებში ედინბურგის ხელოვნების კოლეჯის სტუდენტი გახლდათ. 2006 – 2008 წლებში კი დაამთავრა Central St. Martin’s-ის ხელოვნებისა და დიზაინის კოლეჯი და საქართველოში დაბრუნდა. მან მოიგო და შექმნა საპატიო გვარდიის ოფიციალური სამხედრო ფორმა, თანამშრომლობდა და თანამშრომლობს როგორც ადგილობრივ, ისე უცხოურ ბრენდებთან, იყო არაერთი ფილმის, თეატრალური და საოპერო სპექტაკლის ფროდაქშენ დიზაინერი. ხშირად ეწყობა მისი ნამუშევრების გამოფენებიც.
“ბავშვობიდან მიტაცებდა კინო, თეატრი და ზოგადად, ხელოვნება. მახსოვს, ხატვასთან ერთად თეატრიც შემოვიდა ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ვერც ვიხსენებ, კონკრეტულად როდის მოხდა ეს. პირველი სპექტაკლი, რომელმაც ბავშვობაში ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, “კავკასიური ცარცის წრეა“, – ჰყვება ის ერთ-ერთ ინტერვიუში.
მისი თქმით, პროფესიულ თეატრთან მისი ურთიერთობა თემურ ჩხეიძეს უკავშირდება, რომელიც მარჯანიშილის თეატრში “სეილემის პროცესს” დგამდა. „ბოლო კურსზე ვიყავი, შოთა გლურჯიძე იყო დამდგმელი მხატვარი, რომლის ასისტენტიც ვიყავი. შოთა პარალელურად ბათუმში სხვა სპექტაკლზე მუშაობდა და მე დამტოვა ამ სპექტაკლზე სამუშაოდ. პირველივე ჯერზე დიდ რეჟისორთან მოვხვდი. როცა ასისტენტი ხარ, თითქოს მაშინ უფრო ბევრ რამეს სწავლობ, მთლიანი პასუხისმგებლობა შენზე არ გადმოდის და ამავდროულად იცი, როგორ უნდა შეასრულო საქმე. ამან დიდი გამოცდილება მომცა. ჩემი პირველი დამოუკიდებელი სპექტაკლი კი იყო დათო საყვარელიძის სადიპლომო სპექტაკლი “ქორწინება აფიშით” რუსულ მოზარდ მაყურებელთა თეატრში. შემდეგ უკვე დავით დოიაშვილთან “მეფე ლირი”, მარჯანიშვილის თეატრში, სადაც დამდგმელი მხატვარი ვიყავი. დღეს რომ ვფიქრობ იმ სპექტაკლებზე მუშაობის პროცესზე, მიკვირს როგორი თავხედი ვიყავი, მაგრამ ახალგაზრდა როცა ხარ, ფიქრობ, რომ ყველაფერი იცი და სხვანაირი თვითრწმენა გაქვს. ამ სპექტაკლებმა, გარდა იმისა, რომ მე, როგორც მხატვარს ძალიან დიდი გამოცდილება მომცა, ასევე გამაცნო ძველი ქართული ტრადიციული თეატრი. ისეთ არტისტთან, როგორიც მაგალითად ოთარ მეღვინეთუხუცესია, 18 წლის სცენოგრაფი რომ მუშაობს, ნორმალურ ქვეყანაში წარმოუდგენელია. ეს გამოცდილება ჩემთვის დღეს უფრო მნიშვნელოვანი და ძვირფასია, ვიდრე მაშინ“, – იხსენებს დიზაინერი.
