საბერძნეთთან გამარჯვების შემდეგ ნანა მჭედლიძის შესანიშნავი ფილმის „პირველი მერცხალის“ ფინალური სცენა გამახსენდა, როდესაც ქართველი ფეხბურთელები „აბა ულას“ მღერიან. ეს რაღაც განსაკუთრებულია, გაუტეხავი სულის გამოხატულებაა, ბრძოლის უნარის, დამარცხების მერე ფეხზე წამოდგომის და მიზნის მიღწევის. გავიმარჯვეთ, ჩვენ ერთად გავიმარჯვეთ და რაოდენ სიმბოლურია, რომ გადამწყვეტი პენალტი აფხაზეთიდან დევნილმა ნიკა კვეკვესკირმა გაიტანა, რომელიც თანანაკრებელებთან ერთად ნამატჩევს რესპუბლიკის მოედანზე შეკრებილ გულშემატკივრებთან მივიდა და სკანდირებდა: „აფხაზეთი საქართველოა!“, „სამაჩაბლო საქართველოა!“. საქართველოა და მერე როგორი საქართველოა…
უსაშველოდ გაიწელა შეხვედრის დაწყება, დრო თითქოს მიიზლაზნებოდა, შიშის გრძნობაც არსებობდა, რომ ჩვენი ბიჭები
ზეწოლას ვერ გაუძლებდნენ. გაუძლეს და დამსახურებული გამარჯვებაც მოიპოვეს. მეტოქეს არაფერი დაუთმეს და გამოჩნდა მწვრთნელის, ვილი სანიოლის სტრატეგიის, ტაქტიკის და შერჩეული შემადგენლობის მართებულობა. თერთმეტმეტრიანების სერია ლატარეაა, შეიძლება არ გაგიმართლოს, მაგრამ ასეც რომ არ მომხდარიყო, განა ფეხბურთელებზე აუგი დაგვცდებოდა. ისინი ხომ ბოლომდე დიხარჯნენ, სული, გული ჩასდეს თამაშში, გააკეთეს რაც შეეძლოთ და რაც არ შეეძლოთ. ყველა ქების ღირსია, ვინმეს გამოყოფა არ შეიძლება. დაცვაც კარგად გაისარჯა, მხოლოდ ორჯერ თუ სამჯერ მისცეს მეტოქეს კარში დარტყმის საშუალება, თუმცა წარმოუდგენელია ასეთ მოწინააღმდეგეს 120 წუთის განმავლობაში ერთხელაც არ მიეცეს შანსი. ცოტა გაგვიმართლა კიდეც, მაგრამ ძლიერებს უმართლებთ და ფეხბურთის ღმერთიც ჩვენს მხარეს აღმოჩნდა.
არ მინდა, ვინმე გამოვყო, თუმცა განსაკუთრებით სასიამოვნოდ ლაშა დვალმა და გიორგი ქოჩორაშვილმა გამაკვირვეს. საბა კვირკველიას სასტარტოში არდაყენებას სულ ტყუილად უკიჟინებდნენ სანიოლს. როგორც კი დავინახე პირველ ვარჯიშზე როგორ ფორმაში იმყოფებოდა, მასში ეჭვი არ შემპარვია. აქვს ხოლმე სეზონის დასაწყისში გარკვეული პრობლემა, თუმცა მწყობრში ჩადგომისთანავე ისევ ძველი საბა ხდება. გიორგი მამარდაშვილზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესო მეკარეა, ხოლო ასაკის, სიმაღლის და უნარების გათვალისწინებით, საუკეთესოც შეუძლია გახდეს. გიორგი ჩაკვეტაძეზე ბევრს ჩაქნეული ჰქონდა ხელი, რადგან მძიმე ოპერაციების შემდეგ მისი დაბრუნება თითქოს წარმოუდგენლად მოჩანდა. დაბრუნდა, ფიზიკურად კიდევ უფრო მომძლავრდა და მისგან შემდგომ პროგრესირებას ველით.
ცალკე საუბრის თემაა ხვიჩა კვარაცხელია. ზოგიერთი რატომღაც თვლის, რომ კარგი მატჩი არ ჰქონდა, რასაც აბსოლუტურად ვერ დავეთანხმები, ვინაიდან მუდმივ დაძაბულობაში ჰყავდა მეურვეები, სამ მცველს ყვითელი ბარათი მიაღებინა, კონსტანტინოს ციმიკასი კი მსაჯს შიმონ მარჩინიაკს აუცილებლად უნდა გაეძევებინა. ბერძენმა კვარაცხელიას მწყობრიდან გამოსაყვანად პირველ ტაიმში გამიზნულად და არა უნებურად ჩაარტყა იდაყვი სახეში. თქვა ელადელების მწვრთნელმა გუსტავო პოიეტმა, რომ უკვე საწყის წუთებში მისი სამი მცველი გაფრთხილებული და „გაწითლების“ საშიშროების წინაშე აღმოჩნდა და ამანაც შეუზღუდათ მოქმედების საშუალება. ხვიჩას მუდამ ორი ან სამი ფეხბურთელი წნეხის ქვეშ ჰყავდა და ისინი შეტევებში სრულფასოვნად ჩართვას ვერ ახერხებდნენ.
ალბათ, ყველა ჩვენთაგანმა ძალიან ინერვიულა, კინაღამ გამისკდა გული (ერთი პირობა შემეშინდა ჯანმრთელობის პრობლემა არ შემქნოდა), მაგრამ ეს გამარჯვება ამად ღირდა. მადლობა ფეხბურთელებს და განსაკუთრებული მადლობა გულშემატკივრებს. ჩვენი გოგო-ბიჭები როგორც ყოველთვის განუმეორებლები იყვნენ. იცით, მგონია, საკუთარ თავს სათანადოდ ვერ ვაფასებთ ხოლმე. ერთ ამბავს გავიხსენებ – საქართველოსა და რუმინეთში ჩატარებულ ევროპის ახალგაზრდულ პირველობაზე უეფას ერთ-ერთმა მაღალჩინოსანმა აღნიშნა, რომ ისეთი შთაბეჭდილება დარჩა, თითქოს ტურნირი მხოლოდ ერთ ქვეყანაში, ჩვენთან გაიმართა. ხალისიანი, გარეგნულადაც ლამაზი მაყურებლები მგზნებარე ქომაგობით სტადიონზე რაღაც საოცარ ატმოსფეროს ქმნიან და მახსენდება ლამის დავიწყებული გამონათქვამი, რომელიც, შესაძლოა, ზოგს გადაჭარბებულად მიაჩნია – “რაც კარგები ვართ, ქართველები ვართ”. ვართ, ბატონებო და ქალბატონებო, ოღონდ ხანდახან და ამ „ხანდახან“-ის მუდმივობაში გადაზრდა გვმართებს, ყურადღება არ უნდა მივაქციოთ იმ ძალიან, ძალიან მცირერიცხოვან ვაიგულშემატკივრებს, რომლებსაც საკუთარი ქვეყნის წარმატება არ უხარიათ და ჩვენი სამშობლოს საკეთილდღეოდ ყოველთვის საუკეთესონი ვიყოთ, ისეთი როგორებიც ბოლო ორი თამაშისას ვიყავით.
ამ გამარჯვებას ქართული ფეხბურთის განვითარებისთვის ახალი მუხტის შეძენა ძალუძს, უნდა გითხრათ, არც ევროპის ჩემპიონატზე ვიქნებით მთლად უშანსოდ და ბრძოლას გერმანიაშიც ყველას გავუმართავთ. “აბა ულა”, საქართველოს ნაკრები ევრო 2024-ზე მიემგზავრება – ვისაც გჯერათ, გაგვატარეთ.
მიმომხილველი
