The Foreign Policy Centre აქვეყნებს სტატიას, რომელშიც წერია, როგორ ეხმარებიან რუსეთს კონკრეტული ქვეყნები სანქციებისგან თავის არიდებაში და როგორ იქცა საქართველო ამ კვანძის მთავარ ცენტრად.
„რუსეთის წინააღმდეგ დასავლეთის სანქციებმა, რომლებიც კრემლის საომარი ეკონომიკის იზოლირებასა და დასუსტებაზე იყო მიმართული, გლობალური „სანქციების ბაბლი“ წარმოქმნა: შუამავლების, ოფშორული იურისდიქციებისა და პოლიტიკური ხელშემწყობი მექანიზმების ადაპტიური ეკოსისტემა, რომლებიც შეზღუდვას მოგებად გარდაქმნიან. ამ სისტემის ცენტრში საქართველო დგას, რომელიც პასიური გვერდის ავლის სისტემიდან სტრატეგიულ ხელშეწყობამდე განვითარდა, თავისი გეოგრაფიის, ფინანსური ინფრასტრუქტურისა და პოლიტიკური მოქნილობის გამოყენებით რუსეთის სანქციებისგან თავის არიდების ქსელში მთავარ კვანძად იქცა.
რუსეთის სამხედრო ძალისხმევის შენარჩუნების შესაძლებლობების შესუსტების ნაცვლად, სანქციების თანმიმდევრულმა რაუნდებმა ვაჭრობა და კაპიტალის ნაკადები კავკასიის, ცენტრალური აზიის, თურქეთისა და არაბთა გაერთიანებული საამიროების გავლით გადაამისამართა. ამ არხებმა სანქცირებული საქონლის, სახსრებისა და ფიზიკური პირების გლობალურ ბაზრებზე ხელახლა შესვლის საშუალება მისცა ლეგალური, ნახევრად ლეგალური და უკანონო გზებით. საქართველოს ეკონომიკურმა და პოლიტიკურმა ელიტამ ისარგებლა ამ ხარვეზებით, რეექსპორტი, ორმაგი დანიშნულების ტექნოლოგიების გადაცემა და ფინანსური რეგულირება შემოსავლის წყაროებად გარდაქმნა. შედეგად, საქართველოს ეკონომიკა სტრუქტურულად დამოკიდებული გახდა რუსეთთან დაკავშირებულ კაპიტალის შემოდინებებზე, რამაც სანქციები შეკავების ნაცვლად გამდიდრების ინსტრუმენტად აქცია.
ამ დამოკიდებულებამ შეცვალა საქართველოს პოლიტიკური და ინსტიტუციური ლანდშაფტი. რუსული ფულის, ბიზნესისა და პროფესიონალების შემოდინებამ გააღრმავა სახელმწიფო ინსტიტუტების ხელში ჩაგდება მოსკოვის ეკონომიკურ სფეროსთან დაკავშირებული ოლიგარქიული ინტერესების მიერ. ამავდროულად, საქართველოს მთავრობა ცდილობდა ამ ინტერესების დაცვას საკანონმდებლო ზომებით, რომლებმაც დაიცვა შიდა მოთამაშეები დასავლური მარეგულირებელი კონტროლისგან. ეს მოვლენები დაემთხვა დემოკრატიული უკუქცევის პერიოდს, ევროატლანტიკური ალიანსის ეროზიას და იდეოლოგიურ კონვერგენციას სუვერენულ რეჟიმებთან, რომლებიც ხელს უწყობენ „მშვიდობას ნეიტრალიტეტის გზით“, ამავდროულად იცავენ თავიანთ ეკონომიკას სანქციებთან დაკავშირებული ხარჯებისგან” – აღნიშნულია სტატიაში.
