“როგორც ჩანს, რამდენიმე თვის წინ გასაგებად ვერ გადმომიცია ჩემი სათქმელი. ამიტომ, კიდევ ერთხელ გავიმეორებ და მეტჯერ ამ საკითხს აღარ დავუბრუნდები: ყველანაირ შეწყალებაზე ზედმეტია საუბარი — არ მოვაწერ ხელს არანაირ დოკუმენტს, რომელიც ამ საკითხს უკავშირდება”, – ამის შესახებ ნათქვამია განცხადებაში, რომელსაც მსახიობი, სინდისის პატიმარი ანდრო ჭიჭინაძე ავრცელებს ციხიდან.
“არ მინდოდა ამაზე ხაზგასმა, მაგრამ, როგორც ჩანს, საჭიროა – რამდენიმე დღის წინ არც უდოს შემოთავაზებაზე მოვაწერე ხელი და ვთქვი უარი.
ერთადერთი ჩემთვის მისაღები გამოსავალი, რაც შეიძლება იყოს, არის ის, რომ თბილისის სააპელაციო სასამართლომ მიიღოს ობიექტური და მიუკერძოებელი გადაწყვეტილება, როგორსაც მიიღებდა დამოუკიდებელი სასამართლო.
ის ხალხი კი, ვინც ქალის მიმართ დევნას ამართლებთ და უდანაშაულო ადამიანების ციხეში გაშვებას პირდაპირ ითხოვდით, თავდებობით თავს ნუ შეიწუხებთ”, – წერს ანდრო ჭიჭინაძე.
საქართველოში უდო-ს კომისია (პირობით მსჯავრზე გათავისუფლების ადგილობრივი საბჭო) არის ორგანო, რომელიც განიხილავს მსჯავრდებულის სასჯელაღსრულების დაწესებულებიდან ვადაზე ადრე გათავისუფლების საკითხს. ტერმინი „უდო“ (УДО) რუსული აბრევიატურიდან მოდის, თუმცა ქართულ სამართლებრივ სივრცეში მას პირობით ვადამდე გათავისუფლებას ვუწოდებთ. მოქმედებს სპეციალური ადგილობრივი საბჭოები, რომლებიც დაკომპლექტებულია სხვადასხვა სფეროს წარმომადგენლებით.
საბჭო აფასებს რამდენიმე ფაქტორს: სასჯელის მოხდილი ნაწილი: კანონით დადგენილი უნდა იყოს გარკვეული წილი (მაგალითად, ნაკლებად მძიმე დანაშაულზე — ნახევარი, მძიმეზე — 2/3). ჰქონდა თუ არა მსჯავრდებულს დისციპლინური დარღვევები ან პირიქით — წახალისებები. პროცესი ავტომატურად იწყება, როგორც კი მსჯავრდებული კანონით დადგენილ ვადას მოიხდის. მას ასევე შეუძლია თავად დაწეროს განცხადება. საბჭო მართავს სხდომას. მსჯავრდებულს აქვს უფლება, თავად წარსდგეს საბჭოს წინაშე (ხშირად დისტანციურად, ვიდეოკავშირით) და დაასაბუთოს, რატომ იმსახურებს თავისუფლებას. საბჭო გამოსცემს აქტს გათავისუფლების ან უარის შესახებ.
