მე მიყვარს ვარლამიე და ნათელიკე. მუშამბის ძველი გადასაფარებელი აივანზე, კუთხეში მოდგმულ გრძელ მაგიდაზე და ზედ ნათელიკეს საკერავი მანქანა. თეფშები და ჭიქები, ის ძველი ახალგალესილი დანა, სალესი ქვით მოჩხაპნილი პირით და ნათელიკეს ჭადები და მსხვილად დაჭრილი შემწვარი კარტოფილი. მიყვარს, რომ ჩამოღამდება და წელიწადის ის დრო რომაა, როცა ღამის პეპლებს შეუძლიათ აივნის დიდი და შიშველი ნათურის გარშემო ტრიალი. ისიც მიყვარს, რომ ჩვენ გარშემო ეგ საშიში, ჩამუქებული და უხილავი მთებია და რომ ვერ გაიგებ, სად მთავრდება მთა და სად იწყება ცა. და კიდევ მიყვარს მური, რომელსაც პროჟექტორი ანათებს და ამიტომ ღამით ცაში გამოკიდებული ციხე გგონია. ყველაფერი მიყვარს, მართლა და ისე, რომ რაღაცნაირად თითქოს ნახატში ვარ და თითქოს სხვის ფანჯარაში ვიყურები ზაფხულის საღამოს და დიდ მყუდროებას ვხედავ იქ. გგონია ხოლმე, რომ შენთვის მიუწვდომელი ადამიანური ბედნიერება ძევს იმ საღამოს ფანჯრებში. ხელის გაწვდენაზეა, მაგრამ აბა, მიდი და მიწვდი! და მაინც რაღაცნაირად გიხარია. ჰოდა, მერე დღისით შეიხედე იმავე ფანჯრებში, შეაპარე თვალი და მიხვდები, რა ბედნიერი ხარ.
რაღაც ეგეთია, ჩამოსვლა არ შემიძლია, თუ ჩამოვალ და წასვლა აღარ მინდა, მაგრამ ასე არაფერი მიყვარს და მერგება. აი, მაღაზიაში რომ გეტყვიან, შენზეა შეკერილიო. მაგაზე ასჯერ უფრო. ასჯერ, ათასჯერ და ათი ათასჯერ და მაინც ვერ ვხვდები, რატო ჩავჯექი და გამოვქანდი…
აკა მორჩილაძე
ობოლე
