ლბათ გულშემატკივარს კარგად ახსოვს კადრი, როცა დათო ექიმი საქართველოს ნაკრების ბედის გადამწყვეტი პენალტების სერიას ვერ უყურებს, სათადარიგო სკამების უკან ჩაცუცქული და დაძაბული ზის და ასე, ხალხის რეაქციებიდან გამომდინარე გრძნობს თამაშს. ამ კადრს სოციალურ ქსელში ხუმრობაც მოჰყვა, – ექიმს ექიმი სჭირდებაო.
“მართლაც მჭირდებოდა ექიმი, ასეთ მომენტებში ძალიან ემოციური ვარ. მანამდეც თვალს ვარიდებდი მოწინააღმდეგე გუნდის სახიფათო შეტევებს, თვალებს ვხუჭავდი, რადგან შიში მქონდა, არ გაეტანათ. საერთოდ, როცა დაძაბული თამაშებია, ამ მდგომარეობაში ხშირად ვარ, პენალტების დროს მართლა ვეღარ გავძელი და მოედნიდან გამოვედი, მხოლოდ 2-2
პენალტის დარტყმას დავესწარი და მერე გასახდელში ჩავედი, იქ გავიგონე გამარჯვების ყიჟინა და ამოვისუნთქე“, – მეუბნება თბილისის “დინამოს“ და ეროვნული ნაკრების მთავარი ექიმი დავით ხარაბაძე და იმ ემოციებზე მიყვება, ჩვენი ოქროს ბიჭების ორგანიზებულმა ღირსების და გამარჯვების ზეიმმა რომ მოგვიტანა და დღემდე სრულიად ერი 26 მარტის სიზმარში ჩაგვტოვა.
“ზღაპარი დასრულდა კი არა, ზღაპარი ახლა იწყება, მას აუცილებლად საუკეთესო დასასრული ექნება“, – გვაიმედებს და საუბარს ცოტა შორიდან იწყებს:
“ჩემს საექიმო პრაქტიკაში მქონია რთული ეპიზოდები. მახსენდება შემთხვევა სტადიონზე, როდესაც ჩვენმა ფეხბურთელმა ძალიან მძიმე თავის ტრავმა მიიღო. იმ წუთში მოხდა მისი ჰოსპიტალიზაცია და იყო კითხვის ნიშნები მის გადარჩენასთან დაკავშირებით, კარიერას ვინ ჩიოდა… ღვთის მადლით, ყველაფერი კარგად დასრულდა, ფეხბურთელი გადარჩა, ის ახლა ვეტერანი ფეხბურთელია და კარიერას თავი დაანება, ოღონდ, არა ჯანმრთელობის, არამედ ასაკის გამო. იყო ერთი მომენტიც: ჩვენი გუნდი შეკრებაზე მივდიოდით, როცა თვითმფრინავში, შუა ფრენის დროს რიგით მგზავრს გული გაუჩერდა. დაახლოებით 1 საათი მე და სტიუარდესები ვცდილობდით უცხოელის გადარჩენას, მოვახერხე კიდეც. როცა ადგილზე ჩავფრინდით, სასწრაფო დახმარების ეკიპაჟმა ის კლინიკაში გადაიყვანა. სამწუხაროდ, არ ვიცი, მერე რა ბედი ეწია, იმედია, კარგადაა.
განაგრძეთ კითხვა
