“დაიმახსოვრეთ ჩემი სიტყვა – ჩემპიონობის ამბიციით ვითამაშებთ” – სანაია

ჟურნალისტი, ვახო სანაია:
ახლა რაც შეეხება მომავალს.
ჩვენს გუნდში ნელ-ნელა (ჯერ არა) დაიწყება ფეხბურთელთა ნაწილის როტაცია. ეს ყოველთვის ყველა გუნდში მტკივნეულია, მაგრამ ჩემი აზრით, ეს ასე არ იქნება ჩვენს შემთხვევაში, რადგან გუნდის ბირთვი ახალგაზრდაა და ამ ფეხბურთელების უმრავლესობას მთელი კარიერა წინა აქვს. ამასთან, ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ არ უნდა შეგვეშინდეს ახალბედების ნდობა. ახალგაზრდულმა ნაკრებმა აჩვენა, რომ არაერთი პერსპექტიული მოთამაშე მალე მზად იქნება ძირითადი გუნდისთვის. ევროპის ჩემპიონატზე წარმატებამ კი ძლიერი ბიძგი მისცა ბავშვების თაობას. ფეხბურთს სჭირდება ბევრი ფული, ბავშვთა ფეხბურთის გაძლიერება, ეროვნული ჩემპიონატის ხელშეწყობა. ასაწყობია კიბე, რომელზეც ბავშვები ავლენ. საფეხურებს შორის არ უნდა იყოს იმხელა უფსკრული, რომ ტალანტები ჩაიკარგონ. და მთავარი – მჯერა, რომ ნამდვილი ქართული ფეხბურთი ქუჩაში იბადება. ახლანდელმა მოვლენამ სწორედ ქუჩაში უნდა დააბრუნოს ფეხბურთი და შემდეგ ქუჩა დაუბრუნებს ფეხბურთს ვარსკვლავებს. ტალანტების უმრავლესობა სწორედ ქუჩაში დარბის დღესაც. ქუჩის ფეხბურთია ჩვენი ფეხბურთის საძირკველი. აწყობილი ინფრასტრუქტურის ქვეყნებში მშობლებს ბავშვები ეგრევე საფეხბურთო სკოლებში მიჰყავთ, რაც მათ კარგ, მაგრამ ერთმანეთის მსგავს, ფიზიკურად და ტაქტიკურად გამართულ ფეხბურთელებად აქცევს. ერთი სიტყვით, შვილებს ფეხბურთის სასწავლად აბარებენ მასწავლებლებს. ეს სულაც არ არის ცუდი. ამას ნამდვილად მოაქვს დაგეგმილი შედეგები. ჩვენც უნდა გვქონდეს ასეთი ინფრასტრუქტურა. უბრალოდ, რასაც ბავშვი ქუჩაში ისწავლის, იმას ვერასდროს მიიღებს სკოლაში და, პირიქით, ქუჩაში აღმოჩენილი ტალანტი მერე ისწავლის სკოლაში იმას, რასაც ქუჩაში არავინ ასწავლის – სწორ ფიზიკურ მომზადებასა და ტაქტიკურ აზროვნებას. დიდი ვარსკვლავების უმეტესობა ქუჩიდან მოდის. ფეხბურთის სწავლა გარკვეულწილად შესაძლებელია, მაგრამ გენიოსები მხოლოდ იბადებიან, ეს ღვთისგან ბოძებული ნიჭია. რაღაცები არ ისწავლება. წლევანდელი წარმატების ყველაზე დიდი სამომავლო შედეგი სწორედ ღარიბი ოჯახების ბავშვებში თავიდან დაბადებული მოტივაცია მგონია. ქუჩაშია ბურთთან ყველაზე ხშირი კონტაქტი. იქ ჩნდებიან ის ფეხბურთელები, რომელიც ჩვენს ფეხბურთს სჭირდება. ქართული ფეხბურთი ლამაზი ფეხბურთია. ბურთთან ხშირი კონტაქტის ხალხი ვართ. ჩვენთვის არაორგანულია დაცვითი თამაში. ჩვენ ვერც გერმანულად, ინგლისურად შემტევ და სკანდინავიურად სპეციფიკურ ფეხბურთს ვითამაშებთ. ჩვენ ზღვის ხალხის ფეხბურთი უნდა ვითამაშოთ – ბრაზიულიურის, არგენტინულისა და ესპანურის მსგავსი შემტევი ფეხბურთი. სწორედ ამისთვის გვჭირდება ქუჩაში გამოწრთობილი და ნაპოვნი ნიჭიერი ბავშვების დაკვალიანება. ესაა ჩვენი ხასიათი – ბურთის სრული კონტროლი, ფინტები და ეფექტური გოლები. ამ ევროპის ჩემპიონატზე, ჩემი აზრით, რესურსის მაქსიმუმი გამოვიყენეთ. ახლა არა გვაქვს იმის ფუფუნება ბოლომდე ჩვენთვის ბუნებრივი ფეხბურთი ვითამაშოთ, მაგრამ აქეთკენ უნდა წავიდეთ. მიუხედავად იმისა, რომ ყველა გუნდთან მეორე ნომრად გამოვედით, ხომ ნახეთ, მაინც ვერ ვეტევით ჩარჩოებში, ამ ტაქტიკითაც კი გავედით ჩარჩოებიდან და ლამაზი ფეხბურთი ვაჩვენეთ. სწორედ ეს მოეწონა ჩვენში მთელ მსოფლიოს – რომანტიკული და სანახაობრივი ფეხბურთი დავაბრუნეთ და, რაც მთავარია, ამან შედეგი მოიტანა. ქართველს არ შეუძლია იმაზე ფიქრი, რამდენბურთიანი სხვაობა დასჭირდება მომავალ თამაშებში. ქართველი მეკარე აუცილებლად უნდა ჩავიდეს მეტოქის საჯარიმოში, როცა მისი გუნდი აგებს. მამარდაშვილი ნამდვილი ქართველია. ქართველ თავდამსხმელს არ შეუძლია ფინტის გარეშე, თუნდაც ეს შეცდომის ზღვარზე იყოს. შეიძლება, დაკარგულმა ბურთმა კონტრშეტევა და გაშვებული გოლი გამოიწვიოს, მაგრამ მისთვის მთავარია პუბლიკაზე თამაში, მოედანზე კი არა სცენაზე დგას. ესაა ნამდვილია ქართული ფეხბურთი. ჩვენ მოედანზე ვთამაშობთ და არა მხოლოდ ვმუშაობთ. მე ეს ძალიან მომწონს. დავუბრუნდები თაობების თემას. ფეხბურთს ზოგადად ციკლურობა ახასიათებს. ასეა ქართულ ფეხბურთშიც. დინამოს პირველ შემადგენლობაში ბერიამ ჩეკისტები შეიყვანა და ფეხბურთი ათამაშა. ღამით ცუდ საქმეებს აკეთებინებდა, დღისით ფეხბურთს ათამაშებდა. 30-იან წლებში ეს შემადგემლობა მოშორდა და პაიჭაძისა და ღოღობერიძის უნიჭიერეს თაობას გაეხსნა გზა. სწორედ მაშინ ავიდა ქართული ფეხბურთი ახალ სიმაღლეზე. მერე ომი იყო, მაგრამ 50-იანი წლების დასაწყისში საბჭოთა კავშირის ჩემპიონები გახდნენ (წაართვეს). ამის შემდეგ 10-11 წელი გავიდა და ახალი თაობა მაინც გახდა ჩემპიონი. გავიდა 15-20 წელი და ისევ დიდ სიმაღლეზე ავედით. შემდეგ იყო დიდი ჩავარდნა. რომ არა ქვეყნის უმძიმესი მდგომარეობა, 90-იანი წლების თაობა აუცილებლად მიაღწევდა დიდ წარმატებებს. სამწუხაროდ, მაშინ ციკლურობა დაირღვა, მაგრამ მოგვიანებით აღდგა და აჰა, დაახლოებით 20 წელიწადში დღევანდელი შედეგიც მივიღეთ. ფეხბურთი გადაჯაჭვულია ქვეყნის ბედთან. ჩვენ არ უნდა დავუშვათ საქართველოს რუსეთში შეთრევა, რასაც ახლა ეს რეჟიმი ცდილობს, და ფეხბურთიც ამაზე გაცილებით მეტ წარმატებებს მიაღწევს. საქართველო უნდა გახდეს ევროპის სრულუფლებიანი წევრი და ეს თაობა შემომატებულ უმცროს თაობასთან ერთად უდიდეს შედეგზე გავა. დაიმახსოვრეთ ჩემი სიტყვა – თუ სწორად ვიარეთ, 10 წელიწადში ჩვენ მსოფლიოსა და ევროპის ჩემპიონატებზე არა ჯგუფიდან გასასვლელად, არამედ ჩემპიონობის ამბიციით ვითამაშებთ. ევროპის ჩემპიონატზე წლევანდელმა სანახაობამ ბავშვებს, უპირველესად, ქუჩაში მისცა მოტივაცია, რომ ყველაფერი შესაძლებელია. ქუჩას ამ ბავშვებისთვის უნდა მოჰყვეს სკოლა-აკადემია, აკადემიას – კლუბი, მერე ევროპული გრანდები და, რა თქმა უნდა, ნაკრები.
საქართველოს წარსული, აწმყო და მომავალი ევროპაშია. არა რუსეთს !