რეჟისორი ლანა ღოღობერიძე წერს:
„არსებობს ისეთი ჭეშმარიტებები, რომელთაც უბრალოდ წყალი არ გაუვა და ამიტომ უხერხულიც კია მათი დაცვა. მაგრამ რაკი დღეს ჩვენთან ყველაფერი ხდება და შეიძლება თანამდებობის პირმა უდრტვინველად გვიმტკიცოს, რომ შავი თეთრია, ამიტომ მომინდა ერთ აქტუალურ თემაზე ჩემი ძალიან პირადი შთაბეჭდილებები გაგიზიაროთ.
ჩემი ერთერთი პირველი შეხება ევროპასთან:
დეიდაჩემი – ქეთო ასათიანი, ემიგრანტი, მთელი ცხოვრება გაატარა პარიზში, როგორც „აპატრიდმა“, ანუ უსამშობლომ, რადგანაც სხვა ქართველ ემიგრანტთა მსგავსად, არ მიიღო საფრანგეთის მოქალაქეობა, – როგორც ისინი თვითონ თვლიდნენ, ამგვარად ინარჩუნებდნენ კავშირს სამშობლოსთან. ჰოდა აი ამ აპატრიდს, უკვე ხანში შესულს, დაუდგინდა დიაგნოზი: ავთვისებიანი სიმსივნე. რა თქმა უნდა, უმკურნალეს, გაუკეთეს ოპერაცია, სახელმწიფოს ხარჯებით, ეს ყველაფერი ბუნებრივი იყო, მაგრამ იყო სხვა რამ, რაც ვნახე საკუთარი თვალით და რამაც გამაოცა: ორჯერ კვირაში,ქიმიოთერაპიაზე წასასვლელად, მოდიოდა ლეკურბის ქუჩაზე ტაქსი და მიჰყავდა ჩემი დეიდა საავადმყოფოში და უკან. და კიდევ: იმ დღიდან და სიცოცხლის ბოლომდე, ქეთოს დაუნიშნეს დამხმარე ქალი, რომელიც, ასევე კვირაში ორჯერ, სახლსაც ალაგებდა და სხვა საქმეებსაც აკეთებდა.
და ამის ყველაფრის საფასურს იხდიდა სახელმწიფო!
ეს რაც შეეხება სახელმწიფოს ზრუნვას თავის თუნდაც „არამოქალაქეზე“, ემიგრანტზე.
და მეორე ფაქტი: როდესაც ჩვენი საპარლამენტო დელეგაცია პირველად, სტუმრის სტატუსით, ჩავიდა ევროსაბჭოში მის მუშაობაში მონაწილეობის მისაღებად, თვალში მოგვხვდა ასეთი ფაქტი: მნიშვნელოვანი პრობლემების გადაწყვეტისას უზარმაზარ გერმანიას და ერთიბეწო ანდორას (80 ათასი მაცხოვრებელი) თანაბარი უფლებები ჰქონდათ – თითო ხმა,- რეალური და არა მოჩვენებითი თანასწორობის მაჩვენებელი.
შედარებისთვის, ვისაც საბჭოთა კავშირში უცხოვრია, ალბათ ახსოვს ოფიციალურად აღიარებული „დიდი ძმა“ რუსეთი, რომელიც დანარჩენ, ვითომ დამოუკიდებელ რესპუბლიკებს უწყვეტდა ყველა პრობლემას.
კონკრეტულად ჩემი მაგალითით, მოსკოვის თანხმობის გარეშე ვერც ფილმის გადაღებას დაიწყებდი და ვერც მისი საბოლოო მიღება მოხდებოდა! რაც ნიშნავდა იმას, რომ საქართველოს, და ყველა სხვა რესპუბლიკას, არ ჰქონდა უფლება მონაწილეობა მიეღო საერთო -საკავშირო კი არა, საკუთარი საკითხების გადაწყვეტაშიც კი.
ვფიქრობ, რომ ეს, პირადი გამოცდილებიდან მოტანილი ორი მაგალითი, დიდი სურათის გამოხატულებაა. რაც უტყუარად ამტკიცებს იმ ფაქტს, რომ ევროკავშირი ისე ჰგავს საბჭოთა კავშირს, როგორც დღე ღამეს და ნათელი ბნელი“
