სინდისის პატიმარმა ანდრო ჭიჭინაძემ დღევანდელ სასამართლო პროცესზე სიტყვით ისარგებლა და ისაუბრა როგორც მის მიმართ პროკურატურის მიერ წარდგენილ ბრალდებაზე, ასევე უშუალოდ პროტესტის მნიშვნელობაზე.
პროცესზე მან ასევე გაიხსენა 28 ნოემბრის შემდეგ საპროტესტო აქციებზე ყოფნის პერიოდი. მან პროკურატურის ბრალდებას ერთი მხრივ – გაუგებარი, მეორე მხრივ კი – სასაცილო უწოდა.
ანდრო ჭიჭინაძის სიტყვა სრულად:
“მე შემიძლია ვილაპარაკო პროტესტის მოტივაციაზე, იმ ფორმებზე, როგორც ვუყურებ პროტესტი, ზოგადად, რა ფორმებში შეიძლება გამოიხატებოდეს და როდის დაიწყო ეს პროტესტი. პროტესტი არ დაწყებულა არც 28 ნოემბერს, არც მანამდე, კანონზე როცა აქციები იყო, პროტესტი დაიწყო მაშინ, როდესაც ვიყავი ძალიან პატარა და მოკლეს სანდრო გირგვლიანი, რომელიც იყო ჩემი ოჯახის ახლობელი და მე ვხედავდი იმ პერიოდში, როგორ იბრძოდნენ ჩემი ოჯახის წევრები, ერთის მხრივ, მაგრამ მეორეს მხრივ ვხედავდი იმ შიშს, რა შიშიც იმ დროს არსებობდა, მე მგონი, ახსნას არავის სჭირდება, საიდან გამომდინარე და რა ხდებოდა იმ პერიოდში ზოგადად.
მაშინ დაიბადა პირველი კითხვა – რატომ შეიძლება ადამიანის აზრის გამოხატვა რაღაც საშიშროების მომტანი [იყოს], რატომ შეიძლება ადამიანმა საშიშროება იგრძნოს, როცა უნდა აზრის დაფიქსირება და ამას ვერ აკეთებს, იმიტომ რომ ყველას გვახსოვს, არც თუ ისე დიდი პროტესტი იყო ისეთ ამბებზე, რაზეც აუცილებლად უნდა ყოფილიყო ისეთი პროტესტი, როგორიც, მაგალითად, დღეს არის.
ასევე, მე უბრალოდ გამკვირვებია იმ ადამიანების, ვინც კრიტიკულად არ არის განწყობილი მარტო მთავრობის და პირობითად, მინისტრების ან ვიღაცის მიმართ კი არა, პირველ რიგში, საკუთარი თავის მიმართ, იმიტომ რომ, სხვა შემთხვევაში, თუ კრიტიკული არ ხარ პირველ რიგში შენი თავის მიმართ, ეს არის კონფორმიზმი და მეტი არაფერი, რბილად რომ ვთქვათ, კიდევ შეიძლება სხვა რაღაცების აღნიშვნაც და თქმაც, მაგრამ ამ სიტყვას გამოვიყენებ.
რაც შეეხება უშუალოდ 28 ნოემბერს და ამის მერე განვითარებულ მოვლენებს – თითქმის ყოველ დღე შეიძლება ერთი ან ორი დღე ყოფილიყო მაქსიმუმ, როცა მე ამ აქციებზე არ ან ვერ გავედი, დანარჩენ დღეებში იქ ვიყავი, ძირითადად პირველი სკოლის ტერიტორიაზე, ჩემ მეგობრებთან ერთად, უამრავ ადამიანს შეუძლია დაადასტუროს ის, რომ მე ძირითადად ამ პერიოდში, თითქმის სულ, 29 ნოემბრის გარდა სკოლის ტერიტორიაზე ვიყავი. დაახლოებით 200 ადამიანია, ვისაც შეუძლია ამ ყველაფერზე ლაპარაკი. […]
ერთადერთი დღე იყო, როცა ლოკაცია შევიცვალე – 29 ნოემბერი. მაშინ, როდესაც გავიგე, რომ ჩემი ოჯახის წევრი იდგა უშუალოდ ჭიჭინაძის ქუჩაზე, პოლიციასთან ახლოს. ასვლისთანავე, სხვათა შორის, არ გამომყვა იქიდან, დარჩა იქ, ისე მოხდა, რომ 5 წუთში ასვლიდან გამოფრინდა შუშის ბოთლი, სარაჯიშვილის და მომხვდა ფეხში. ეს ყველაფერი აღწერილია სამედიცინო დასკვნაშიც. […]
იმის მერე 5-6 დღე ჩვეულებრივ გავდიოდი აქციაზე და იგივე ლოკაციაზე ვიდექი, პირველ სკოლასთან, არცერთი წამი ეჭვი არ მქონდა, რომ ვინმეს რამე კითხვა დაებადებოდა, რომც მქონოდა ამის ეჭვი, მაინც გავიდოდი, ეს არ არის პრობლემა, უბრალოდ, ნამდვილად, დარწმუნებული ვარ, ვერავინ წარმოიდგენდა იმას, ვინც აქ ზის, რა მდგომარეობაშიც აღმოვჩნდი იმას, თუმცა მანამდეც ვთქვი, კაცები ვართ და ყველაფერს გავუძლებთ, უბრალოდ, რაღაც სამართლებრივი საფუძველი უნდა არსებობდეს – მთლად ასეც, ცოტა სასაცილოა.
იმ პერიოდში დაახლოებით 4-ჯერ ან 5-ჯერ ტელევიზიასთან მქონდა ინტერვიუები, ყველგან ხაზს ვუსვამდი, რომ ეს ის პროტესტია, სადაც პროტესტი უნდა გამოვხატოთ მშვიდობიანად, სხვადასხვა მშვიდობიანი პროტესტის ფორმის საშუალებებით. მათ შორის, 5 დეკემბერს, როცა ჩემ სახლში შემოვიდნენ, ერთი საათით ადრე მქონდა ერთ-ერთ ტელევიზიასთან ინტერვიუ, სადაც მკაფიოდ გავუსვი ხაზი, რომ პროტესტი აუცილებლად უნდა იყოს მშვიდობიანი.
სულ ეს არის. არ ვიცი, პროკურატურის ბრალდებაზე რა უნდა ვთქვა, არ ვიცი. გაუგებარია ერთი მხრივ, მეორე მხრივ – სასაცილოა. მესამეს მხრივ – დელ კუპერი რომ მოიყვანონ ტვინ პიქსიდან და ქვეცნობიერის გამოძიება რომ დაიწყოს, მაინც ვერ იპოვის იმას, რასაც გვედავებიან”, – თქვა ანდრო ჭიჭინაძემ.
