ყველგან პოლიცია, არსად სამართალი…
სამი დღის წინ ხულოში უჩვეულო შემთხვევა შემემთხვა—მანქანა დამეჯახა, მძღოლმა კი შეუჩერებლად განაგრძო გზა. პირველი ემოცია, რაც დამეუფლა, არა იმდენად შიში იყო, რამდენადაც უსამართლობის შეგრძნება. მანქანას დიდი დაზიანება არ ჰქონდა, მაგრამ ღირსების შელახვა უფრო მაწუხებდა. მაშინვე დავუკავშირდი პოლიციას და გამოძიების დაწყება მოვითხოვე. თუმცა, საინტერესო დეტალები მეორე დღეს თავად შევიტყვე: შემთხვევის თვითმხილველებმა მითხრეს, რომ მძღოლი ნასვამ მდგომარეობაში იმყოფებოდა. აღმოჩნდა, რომ ის უშიშროების ყოფილი თანამშრომელი, ავღანეთის ომის ვეტერანი და აგვისტოს ომის მონაწილე იყო, რომელსაც ფსიქიკური ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემები აქვს. დაუნდობლობა იქნებოდა, ეს ადამიანი კანონის დარღვევისთვის გაგვეკიცხა, რადგან მისი მდგომარეობა, დიდი ალბათობით, სწორედ იმ ურთულესი გამოცდილებების შედეგია, რაც მას ომებში მიუღია. თუმცა, ამავდროულად, როდესაც ასეთი პიროვნება საჭესთან ჯდება, ის არა მხოლოდ საკუთარ თავს, არამედ სხვებსაც სერიოზულ საფრთხეს უქმნის. ჩვენი საზოგადოება ხშირად მხოლოდ შედეგებზე ამახვილებს ყურადღებას და ივიწყებს მიზეზებს. ეს შემთხვევა კიდევ ერთხელ მაფიქრებს—როდის შევქმნით სისტემას, სადაც მძიმე ტრავმების მქონე ვეტერანები სათანადო სამედიცინო და ფსიქოლოგიურ დახმარებას მიიღებენ? როდის იქნება კანონი ყველა მოქალაქისთვის თანასწორად მოქმედი?
საბოლოოდ, მადლობელი ვარ, რომ ყველაფერი კარგად დასრულდა. სიცოცხლეს საფრთხე არ შექმნია, მაგრამ ეს შემთხვევა არის ნათელი მაგალითი იმის, რომ რამდენად დაუცველები ვართ რეალურად…
