საზოგადოებას კარგად ახსოვს 20 ივნისის აქციაზე დაშავებული მაკო გომურის ისტორია.
მაკო კვლავ აგრძელებს აქციებზე სიარულს და თავისი პოზიციის გამოხატავას.
გიზიარებთ მის ინტერვიუს Ambebi.ge-სთან სადაც ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებს ეხმაურება.
მაკო გომური:
– გეტყვით, რომ გაცხადებულად რუსული მთავრობა გვიზის ქვეყანაში და შიდა რუსულ მტერს ვებრძვით… გაუგონარი რამ არის… მიხარია, რომ ამას ბევრი ადამიანი მიხვდა და 20 ივნისთან დღევანდელი დღის შედარება არ შეიძლება. “ქართული ოცნების” ნებისმიერი ნაბიჯი, ქმედება, განცხადება პრორუსული რომაა, ეს ფაქტია და ისიც, რომ საზოგადოების დიდი ნაწილის შეფასებები აშკარად შეცვლილია. ცუდია, რომ ამ სისტემის მსხვერპლი ამდენი ადამიანი გახდა – ამაზე გული ძალიან მწყდება. ირაკლი კობახიძის ესა თუ ის განცხადება და ზოგადად ამ ხელისუფლების პრორუსულობა ძალიან მაბრაზებს. ამიტომ, თუ ბრძოლაზე უარს ვიტყვით, ჩავთვალოთ, რომ მთიანად რუსეთის ხელისუფლებაში აღმოვჩნდებით.
შეიძლება რუსეთი ჩვენთან ომით არ მოვიდეს, ან რად გვინდა ომი?! გაცხადებულად პრორუსული ხელისუფლება გვყავს, რომელიც უბრალოდ ადგება და ჩვენს ქვეყანას რუსეთს ჩააბარებს და გავხდებით რუსეთის გუბერნია, პუტინის ბიზნესცენტრი, ან დასასვენებელი ადგილი. ჩათვალეთ, რომ ჩვენს ეროვნულობას და თვითმყოფადობას, რომელსაც ეს ადამიანები ასე იცავენ, უბრალოდ დავკარგავთ. გამოსავალი ერთადერთია, ვიბრძოლოთ და რუსეთს ჩვენი ქვეყანა არ გადავცეთ. ძალიან ცუდ პროცესებში ვართ, ამდენხნიანი უწყვეტი პროტესტი მიმდინარეობს, რაც რეალურად 2 კვირის წინ არ დაწყებულა. ბრძოლა წლების წინ, „გავრილოვის ღამე“ დაიწყო. “ქართულმა ოცნებამ” რუსეთის ხელისუფლებას აჩვენა თუ როგორ სჯიდა ადამიანებს, ვისაც რუსეთი არ უნდა.
– იმ ღამეს ერთ-ერთი დასჯილი და დაზარალებული შენ ხარ, რუსთაველზე ფაქტობრივად ჯანმრთელობა დატოვე…
– არა მარტო მე, კიდევ ბევრი ადამიანი იყო იქ, თუმცა, როგორც ვთქვი, ბევრი რამ დღეს შეცვლილია. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა სახეში ნაკლებ ტყვიას გვესვრიან და ნაკლები დამიზნებით გვხვდება ისინი, სამაგიეროდ, რეპრესიებია გაჩაღებული. სხვა რა ხდებოდა 37 წელს?! თუნდაც რუსული მმართველობის შემდგომ პერიოდებში?! კარგი იყო აქამდე საქმე არ მიგვეყვანა და სისტემას ამდენი ადამიანი არ შესწიროდა. ამ ყველაფრის შემდეგ კიდევ რა სჭირდება ხალხს იმისთვის, რომ მასობრივად ხმა ამოიღოს?! ვერ ვხდები, რატომ არ შეუძლია რიგით მოქალაქეს, რომ ცოტა ხანს მაინც თავისი პრინციპები დათმოს. მე, რომელმაც გახარიას მინისტრობის, პრემიერობის დროს თვალი დავკარგე, აქციაზე მიწევს მასთან ერთად დგომა…
მეც მაქვს შინაგანი ბრძოლები, ზოგჯერ ჩემს თავს ვეუბნები, სად არის შენი პრინციპები?! მაგრამ ამ წუთას მხოლოდ საკუთარ პრინციპებზე ფიქრი არ შემიძლია, რადგან ჩვენი მთავარი მტერი პრორუსული ხელისუფლებაა, ქვეყანაში გვიზის. ვიცი, რომ ამ დროს რაღაცნაირად საკუთარი უნდა დავთმო. ახლა თავის დანებების დრო არ გვაქვს, რადგან ამდენი 17-18 წლის ბავშვია დაკავებული. ამ აქციებს მათი სახელი ჰქვია. სულ რომ ბოლო ადამიანი ვიყო, რაღაცას მაინც გავაკეთებ, რომ ისინი იქ არ დაგვრჩნენ. მართლა ძალიან გაბრაზებული ვარ…
– 4 წლის წინ დარბეულთა შორის აღმოჩნდი, საოცარი ფიზიკური და ფსიქიკური ტკივილი გამოცადე. როგორია შენთვის ამდენი ჩალურჯებული, დასისხლიანებული და ნაცემი ადამიანის ხილვა?
– იმდენად მიჭირს მაგ კადრების ყურება, განსაკუთრებით – ცემის კადრების… ძალიან მძიმე იყო, როდესაც დაჩოქილი დედა, სპეცრაზმს ეუბნებოდა, რომ მისი შვილია და მასთან მიმიშვით ან გამოუშვითო… ეს ყველაფერი თითქოს უკან მაბრუნებს, რაც გამოვიარე და გამოვცადე… ყოველ ჯერზე ტკივილი მიახლდება. მძიმეა რეპრესიების, გაუგონარი სისასტიკის ყურება. ადამიანებს ძაღლის გასეირნების დროს იტაცებენ, ბავშვები ბაღში რომ მიჰყავთ, სახლში მაგ დროს უვარდებიან. ამ ყველაფრის გამო ერთი სამართალდამცავი არ არის დასჯილი. აბსოლუტურად მესმის დაზარალებული, დაკავებული და ნაცემი ადამიანების ოჯახის წევრების. თითოეულს მინდა, რომ მადლობა გადავუხადო და ჩემი წილი ბოდიში მოვუხადო, რომ 5 წლის მერე კიდევ იმავე რაღაცების გავლა უწევთ. ზუსტად ვიცი, დედა, მამა რას გრძნობენ იმ მომენტში, როცა შვილი ასეთ მდგომარეობაში ჰყავთ დაკავებული.
– 28 ნოემბრიდან აქციებში ხარ ჩართული. შენც ხომ არ მოჰყევი დარბევაში?
-რამდენჯერმე გაზის გაშვების დროს მოვყევი და ასევე რამდენჯერმე ალყაში რომ მოგვაქციეს, იქ ვიყავი. პირველი 2 დღე ემოციურად მიჭირდა. რა თქმა უნდა, შიში მაინც დაგვყვება, მაგრამ ახლა იმდენად ძლიერია ეს გაბრაზება და უსამართლობის შეგრძნება, არც მახსენდება, რომ იქ შეიძლება შფოთვა დამეწყოს, ან პანიკური შეტევა. საერთოდ ისე ვარ განწყობილი, რომ იქიდან ვერ მოვდივარ. იმ ბავშვების, ნაცემი ადამიანების სახეებს ვერ ვივიწყებ, თვალიდან არ ამომდის და როგორ შეიძლება, გაშვებული გაზის, ან წყლის ჭავლის გამო ამ ბრძოლასა და ამ ბავშვების გათავისუფლებაზე უარი ვთქვა?!
– 4 წლის წინ უმძიმეს მდგომარეობაში თავად იყავი – თვალი დაკარგე… როგორია დაზარალებულისა და დაშავებულის მდგომარეობაში ყოფნა?
– ამ ყველაფერს უკვე დიდი ხანია, შეჩვეული ვარ, ყოველდღიურ ცხოვრებაში ამის გამო შეიძლება გარკვეული პრობლემები მქონდეს და ერთი თვალით მხედველობამ ხელი შემიშალოს, მაგრამ, როგორც ვთქვი, მძიმე რაღაცებს შეჩვეული ვარ… ზოგჯერ დისკომფორტი მაქვს სიცივეზე, გარეთ გასვლაზე, მაგრამ გაზის გაშვებისას მხოლოდ ერთი თვალი მეწვის ხოლმე… მოკლედ, ისეთ ბრძოლაში ვართ, რომ არც მახსოვს, თუ რა მდგომარეობა მაქვს. ფაქტობრივად ბოლო რამდენიმე დღეა, საკუთარი ცხოვრება აღარ გაგვაჩნია. ყველა მედიასა და დაშავებულ ჟურნალისტს, ოპერატორს მინდა, სოლიდარობა გამოვუცხადო. დიდი მადლობა, რომ პროტესტს მხარში ასე უდგანან, აშუქებენ და ჩანაწერების, ფაქტების ავტორები არიან… მედიის მიმართ ერთი თხოვნა მექნება, მთავარი აქცენტებიდან ყოველდღიურად შემოგდებულ თემებზე ყურადღება არ გადავიდეს. მინდა, დაკავებულების თემა მეტად აქტუალური იყოს. მახსოვს, 20 ივნისის შემდეგ „ქოცებს“ რაღაც ტრიუკები ჰქონდათ და თემების გადაფარვა ხდებოდა. ამიტომ მაქსიმალურად ეცადონ, რომ მეტი აქცენტი იყოს დასჯილებზე, დაზარალებულებზე და ამაზე ბევრმა ილაპარაკოს.
– შექმნილი სიტუაციიდან გამოსავლად რა მიიჩნევ?
– ამაზე სულ ვფიქრობ, რა შეიძლება გავაკეთოთ… სამეგობროც აქციებზე ერთად რომ დავდივართ, სულ ვამბობთ, როგორ მოვიქცეთ და რა შეიძლება იყოს გამოსავალი? მიმაჩნია, რომ ნებისმიერი პროფესიის ადამიანმა უნდა მაქსიმუმი გააკეთოს, რის გაკეთებაც შეუძლია. ჩემი მაქსიმუმია, გამოვიდე აქციაზე, ადამიანებს ვესაუბრო, მუდმივად ვახსენო ის დაკავებული ახალგაზრდები, სისტემის მიერ დასჯილები… კი, ყველამ ჩვენი საქმე უნდა ვაკეთოთ. მედიებმა მეტად გახსნან ადამიანებისთვის ეთერები, რომ ამ ყველაფერზე რაც შეიძლება, ბევრმა ადამიანმა ისაუბროს.
წყარო: ambebi.ge
