საქართველოს ეროვნულმა ნაკრებმა ყოჩაღად ვერ დაასრულა 2025 წელი. გულშემატკივარს საღერღელი აქვს აშლილი, ფიქრის საღრღელი.
ძალიან ხშირად ისმის კითხვა იმის თაობაზე, თუ რას უნდა ველოდოთ სამომავლოდ ჩვენი ქვეყნის პირველი გუნდისაგან. ეს კითხვა ისმის ყველგან – პირად საუბარში, საზოგადო კამათისას და ასე შემდეგ…
კითხვა, თავისი არსით, ძალიან მნიშვნელოვანია. ვთქვათ პირდაპირ – გადაჭარბებულ მოლოდინს თუ საკუთარ თავზე საჭიროზე ნაკლებ წარმოდგენას ხეირი არავისთვის არასდროს მოუტანია და რატომღაც, რომ ჩვენ მოგვიტანოს. ამდენად, ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, ზუსტად განვსაზღვროთ, სად ვართ დღევანდელი საფეხბურთო საზომებით და რეალურად რისი იმედი უნდა გვქონდეს სამომავლოდ.
ხშირად, ძალიან ხშირად ქართველი გულშემატკივარი ხდება გადაჭრბებული მოლოდინის ტყვე და მსხვერპლი. მერე ეს გარემოება ძალიან ცუდად გვიტრიალდება ხოლმე. ცუდია, როცა მიწაზე ენარცხები, იქამდე სულ მცირე ხნით ადრე კი ცა ქუდად არ მიგაჩნდა და დედამიწა – ქალამნად.
მსოფლიო თასის ახლახან დასრულებულმა შესარჩევმა ციკლმა ნათლად აჩვენა, რომ საქართველოს ნაკრები ჯერ არ არის მზად პლანეტის უმთავრეს საფეხბურთო ტურნირზე მოსახვედრად და ეს უნდა მივიღოთ, როგორც მოცემულობა. შესაძლოა, სხვა მწვრთნელის ხელში ასე არ ყოფილიყო, მაგრამ ახლა ასეა და ვინაიდან საქართველოს ფეხბურთის ფედერაცია ვილი სანიოლთან განშორებას არ აპირებს, ზუსტად ამ მოცემულობას უნდა გავყვეთ.
კი ბატონო, მეც იმ ადამიანთა კოჰორტას მივეკუთვნები, ვისაც ჰგონია, რომ ამ დროისთვის საქართველოს ნაკრები ვერ აჩვენებს თავისი შესაძლებლობების მაქსიმუმს, მაგრამ ფეხბურთში ჰიპოთეზების დონეზე ვერ ილაპარაკებ და ვერ დაამტკიცებ, რომ სხვა მწვრთნელის ხელში უკეთესად გვექნებოდა საქმე. ფაქტებია საჭირო.
ფაქტი კი გვაქვს, რასაც შეგვიძლია მოვეჭიდოთ. ეს ფაქტი თბილისში ჩეხეთის ნაკრებთან მოგებული (4:1) მატჩია. მაგრამ ფეხბურთშიც და ცხოვრებაშიც ყველაზე მეტად სტაბილურობა ფასობს. ფასობს ის, რასაც ხშირად აჩვენებ და არა – რამდენიმე წელწადში ერთხელ.
და მაინც, თუნდაც ვილი სანიოლის ხელში, ყველა ველოდით, რომ საქართველოს ნაკრების თამაში და შედეგი უკეთესი გახდებოდა. პირადად მე, ნაკლებად მჯერა, რომ აღმართს შეჩვეული მწვრთნელი ისევ გაივაკებს, მაგრამ არის ხალხი, ვისაც ამის სწამთ და სწამს საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციასაც. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამ დროისთვის ფრანგი სპეციალისტი ჩვენი ნაკრების სათავეში აღარ იქნებოდა.
და მაინც, რა არის ის მინიმუმი, რაც აუცილებლად უნდა მოვთხოვოთ სანიოლსა და მის გუნდს? რა სიმაღლეზე უნდა იყოს ის თამასა, რომელზე დაბლაც საქართველოს ნაკრები არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დაეშვას?
ზემოთ გადაჭარბებულ მოლოდინებზე ვისაუბრე. სტაჟიან გულშემატკივარს კარგად ახსოვს ის დრო, როცა სამოქალაქომგამოვლილ ქვეყანაში, უშუქობაში, უწყლობაში და კიდევ ათას საშინელებაში საქართველოს ნაკრებს ინგლისისა და იტალიის დამარცხებას ვთხოვდით. ვთხოვდით კი არა, მოვითხოვდით და ინგლისთან საშინაო მარცხის მერე ნაკრების მწვრთნელიც შეგცვალეთ.
დრო გავიდა, დრომ რაღაც გვასწავლა, მაგრამ ძალიან ბევრიც – ვერა. ავიღოთ ახლახან დასრულებული მუნდიალის შესარჩევი ციკლი. ბევრი უპირობოდ ითხოვდა თურქეთის ნაკრების დამარცხებას და ცხრილში მის გადასწრება. ეს ურთულესი ამოცანა იყო…
საქართველოს ძალიან დაბალი დონის ეროვნული ჩემპიონატი აქვს. ვინც ეროვნული ლიგის მიმართ ცხვირაწეულ დამოკიდებულებას დამწამებს, ვეტყვი, რომ მე ჩვენი ცუდი მირჩევნია სხვის კარგს, მაგრამ ერთია ჩემი შინაგანი განწყობა და მეორე ის, რომ საერთაშორისო ფეხბურთი და ჩვენი პირველობა ისე არიან ერთმანეთს დაშორებულები, როგორც საქართველო და კუკის კუნძულები.
ჩვენთვის ერთი და ორი ფეხბურთელის გამოკლება ტრაგედიაა, თურქეთი კი ერთ-ორ დაშვებულს უპრობლემოდ შეავსებს “გალათასარაის”, “ფენერბაჰჩეს”, “ბეშიქთაშის” კადრებით…
ამდენად, საკითხის მაინცდამაინც ისე დაყენება, რომ თურქეთს უნდა გადავუსწროთ, საფეხბურთო მიამიტობაა და მეტი არაფერი. ამას ვერც სანიოლს მოვთხოვთ და ვერც მთლიანად საქართველოს ნაკრებს, რადგან თუ რესურსი არ გაქვს, ამ რესურსს ჰაერიდან ვერ მიიღებ და არც ჯადოსნური ჯოხი არსებობს, რომ ერთი აქნევით უწამლო პრობლემას.
სხვა საკითხია ის, რომ სანიოლის ხელმძღვანელობით ვერ შესრულა ძალიან ლოგიკური მოთხოვნა – მართალია, ძალიან რთულ ჯგუფში, მაგრამ მაინც, საქართველოს ნაკრების ამ ძალიან კარგმა თაობამ ვერ შეძლო და ვერ შექმნა თუნდაც ბრძოლის იმიტაცია, ინტრიგა და ესპანეთზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, ისე დაეჩაგვრინა თურქეთს, რომ შესარჩევი ციკლის სტარტზევე ლამის ყველაფერი ცხადი გახდა.
აი, ზუსტად ეს უნდა მოვთხოვოთ საქართველოს ნაკრებს და კიდევ ის, რომ ერთა ლიგიდან მაინც გავიდეს ეცვროპის ჩემპიონატის ფინალურ ეტაპზე. ფაქტი ისაა, რომ ეს მოთხოვნა ვერ სრულდება და ჩვენ მხოლოდ ერთი ეპოქალური წარმატების ფონზე ვკარგავთ თაობას, რომლის დარიც მომავალში კარგა ხანს არ გვეყოლება. არ მინდა, ცუდი წინასწარმეტყველი ვიყო, მაგრამ დღევანდელი მოცემულობა სწორედ ამას გვეუბნება…
ისე კი, არც ზედმეტი მოკრძალება ვარგა საფეხბურთო ამბავში. ჩვენ თუ შესარჩევი ციკლების ასე ჩაგდება ვაპატიეთ მთავარ მწვრთნელს, მალე ხელში შეგვრჩება წარუმატებლობას შეჩვეული ნაკრები. გასაგებია, სანიოლმა ევროპის ჩემპიონატზე გაგვიყვანა და ამისთვის პირადად ბევრჯერ ვუთხარი მადლობა…
მაგრამ რა ვქნათ ახლა, წლები შევალიოთ იმ მართლაც დაუვიწყარ წარმატებას? მის ჩრდილში ვერ განვითარდება ჩვენი საფეხბურთო ცხოვრება, რადგან დღევანდელი მსოფლიო ფეხბურთი სხვა არაფერია თუ არა მუდმივი ცვლილებები, მოგვწონს ეს თუ არა. წამითაც რომ დააგვიანო, ეგრევე მაგრად დაისჯები, მწარე ალიყური მოგხვდება. ასე რომ, ჩვენც ძალიან ფხიზლად უნდა ვიყოთ, თორემ მერე გვიან იქნება, თუ უკვე არ არის…
“საქართველოს არ ჰყავს ფეხბურთელი, რომელიც კვარაცხელიას დონეს მიუახლოვდება” – Goal ხვიჩასა და სხვა ვარსკვლავებზე, რომლებიც მუნდიალზე ვერ ითამაშებენ
“დომინოს ეფექტი” სანიოლისთვის – სად გაქრა გამარჯვებულის მენტალიტეტი?!
Mundo Deportivo: შენგელია თბილისში მაინც გაფრინდება – ეს სამშობლოსადმი უსაზღვრო სიყვარული და ერთგულებაა
ავა ვინმე სანიოლის ნაცვლად ეშაფოტზე? – გულშემატკივარი სფფ-სგან მეტ პატივისცემას იმსახურებს
თემა განსჯისთვის | როგორ დავძლიოთ სანაკრებო კრიზისი?
თურქების მეტოქეები გაირკვა – რა გზა ექნებოდა საქართველოს ნაკრებს მუნდიალამდე, ჯგუფში მეორე ადგილი, რომ დაეკავებინა
სანიოლის კაპიტულაცია
სანიოლი: ექსპერიმენტები არ იქნება, მაგრამ საქმეში ყველას ნახვა საჭიროა
GEO TEAM: ხიზანიშვილმა სანიოლის თანაშემწის პოსტი დატოვა
“საკადრო შიმშილი გვაქვს, რასაც მენტალური პრობლემები ემატება” – რა თქვა სანიოლმა ბულგარეთთან მატჩის შემდეგ?
