“რაღაც საერთო მგონია მიშას გადამალვის ვნებაში, ომზე არლაპარაკში, ექიმთან ტკივილამდე არმისვლაში” – მშვილდაძე

ბოლო თვეების მანძილზე ვაკვირდებოდი და რაც არ უნდა დაეწერა მიშას, სიბრძნე თუ სისულელე, ტოპ-კომენტარებში სულ მიჩვენებდა ვინმე არაქოცის და ხშირად ნაცნობისაც დამამუნათებელ მიმართვას – მიშა, შენ მაინც გაჩუმდი ახლა – ხშირად, საერთო საქმის წარმატების მოტივითაც:
და განა მარკეტინგული ლოგიკა არასდროსაა თავშეკავებაში – სულ სხვა რამე მიკვირს ხოლმე – ადამიანების უდრტვინველი მზაობა საკუთარი სიკვდილ-სიცოცხლის დრამების პერიპეტიებში გახლართულებისგან სიმართლის საკუთარ ვერსიაზე გაწიწმატების გამო ბრაზი და მრისხანება დააქუხონ.
რაღაც საერთო მგონია მიშას გადამალვის ვნებაში, ომზე არლაპარაკში, ექიმთან ტკივილამდე არმისვლაში – რაღაც ეთნოფსიქოლოგიურს ემსგავსება ეს მარკეტინგულ გონიერებაში შეფუთული კომფორტის ზონის ესტაბლიშმენტი.
არავინ არ უნდა იჩაგრებოდეს. რუსებს ტყვეობაში არავინ არ უნდა დაუტოვო, მათ შორის, არც პრეზიდენტი.