„მხოლოდ 7 აგვისტოს გახსენდებით!“ – საყვედურნარევია აგვისტოს ომის მონაწილეებთან საუბარი. მათ არამხოლოდ განცდა აქვთ, რომ ყველამ დაივიწყა, ამას ასაბუთებენ კიდეც.
„როგორც სახელმწიფომ, ისე საზოგადოებამაც დაგვივიწყა“ – ამბობენ ყოფილი ჯარისკაცები.
არადა სათქმელი ბევრი აქვთ, გასახსენებელი და მოსაყოლი, გასაზიარებელი ცოდნაც ბევრი აქვთ, მაგრამ ამბობენ, რომ „მათი მოსმენა არავის სურს“ და „მათი ცოდნა არავის სჭირდება“.
გვიყვებიან, რომ არ იწვევენ სახელმწიფო ღონისძიებებზე, არ ინტერესდებიან, რა გამოწვევების დაძლევა უწევთ და როგორ ცხოვრობენ აგვისტოს ომის ვეტერანები მას შემდეგ, რაც სამსახური დაასრულეს.
გული სწყდებათ, როცა სამხედრო ჰოსპიტალში შესულებს რეგისტრატორი ეკითხება: „პენსიონერი ხარ? დახმარება გჭირდება? “ ან „ცივად და მკვახედ“ ეუბნებიან: წადი და ცნობა მომიტანე, რომ პენსიონერი ხარ და დახმარება გეკუთვნის“.
აგვისტოს ომის მონაწილეებიდან უმეტესობა ყოფილი სამხედრო პირია, ზოგი პენსიაში გავიდა, ზოგმა წლების წინ უპატაკა უფროსს, რომ წასვლა სურდა, მიზეზი მეტწილად ჯანმრთელობის პრობლემები იყო, აგვისტოს ომის შემდეგ ომგამოვლილები, რეაბილიტაციის შესაძლებლობის და ყურადღების მიღმა დარჩნენ.
როგორც გვიყვებიან, თავად მოძებნეს გზები, რომ ეცხოვრათ და ოჯახები გადაერჩინათ. სხვა საქმეს მოჰკიდეს ხელი, „ვისაც რა შეგვიძლია ვაკეთებთ, იმისთვის კი არა რომ ღირსეულად ვიცხოვროთ, უბრალოდ ცხოვრება შევძლოთ, გავაგრძელოთო“ – ამბობენ.
რას სთავაზობს სახელმწიფო ომის ვეტერანს? – როგორც თავად გვიყვებიან ყოფილი ჯარისკაცის პენსია 100 ლარია, ყოფილი თანამდებობის პირის, მაღალი რანგის სამხედრო პირის კომპენსაცია კი პენსიაში გასვლის შემდეგ რანგის მიხედვით განისაზღვრება.
