“მათ მოს­წონთ, რომ დედა ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ობს, იმის­თვის ვმუ­შა­ობ, რომ მათ თვალ­ში სი­ხა­რუ­ლი და­ვი­ნა­ხო” – თაკო ტაბატაძე, როგორც 4 შვილის დედა და წარმატებული მსახიობი – Marao

“მათ მოს­წონთ, რომ დედა ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ობს, იმის­თვის ვმუ­შა­ობ, რომ მათ თვალ­ში სი­ხა­რუ­ლი და­ვი­ნა­ხო” – თაკო ტაბატაძე, როგორც 4 შვილის დედა და წარმატებული მსახიობი – Marao
თაკო ტა­ბა­ტა­ძემ სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა რამ­დე­ნი­მე წლის წინ და­ი­წყო და ამ მოკ­ლე დრო­ში ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა მო­უხ­და. მისი დე­ბი­უ­ტი ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რის – ნანა ჯორ­ჯა­ძის ფილმში შედ­გა. “პეპ­ლე­ბის იძუ­ლე­ბი­თი მიგ­რა­ცია” ეკ­რა­ნებ­ზე იან­ვარ­ში გა­მოჩ­ნდა. ამ ფილმში თაკო მთა­ვარ როლ­შია. მისი გმი­რი ნინო, წარ­სულ­ში ბა­ლე­რი­ნა, უკე­თე­სი ცხოვ­რე­ბის სა­ძი­ებ­ლად სა­ზღვარ­გა­რეთ, ემიგ­რა­ცი­ა­ში მი­დის. ფილმში ვხე­დავთ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რუ­ლი ელი­ტის წარ­მო­მად­გენ­ლებს – მხატ­ვრებს, ხე­ლო­ვა­ნებს, მუ­სი­კო­სებს. სა­ინ­ტე­რე­სო ფილ­მია, რო­მელ­საც დათო ევ­გე­ნი­ძის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მუ­სი­კა კი­დევ უფრო ალა­მა­ზებს. თაკო ძა­ლი­ან მად­ლი­ე­რია რე­ჟი­სორ ნანა ჯორ­ჯა­ძის, რად­გან მან ახალ­ბე­და მსა­ხი­ობს ამ­ხე­ლა ნდო­ბა გა­მო­უ­ცხა­და. ამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბა 4 წლის წინ და­ი­წყეს. ახ­ლა­ხან გა­მოჩ­ნდა ეკ­რა­ნებ­ზე და ფილმმა დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.
თაკო ბოლო დროს ასე­ვე არა­ერთ უცხო­ურ ფილმში გა­და­ი­ღეს და საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა მო­უხ­და. თვლის, რომ ეს 4 წელი მის­თვის ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და ნა­ყო­ფი­ე­რი იყო.
4 ულა­მა­ზე­სი ქა­ლიშ­ვი­ლის დედა ამ­ბობს, რომ შვი­ლებს ძა­ლი­ან მოს­წონთ მისი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბი. ისი­ნი თა­კოს დიდი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი არი­ან. ახალ­გაზ­რდა მსა­ხი­ობს ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მი აქვს. სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რას მე­ნე­ჯე­რულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­საც მშვე­ნივ­რად უთავ­სებს.
– ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მი მაქვს, მაგ­რამ იმ­დე­ნად მომ­წონს და მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე, იმ­დე­ნად ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის მსა­ხი­ო­ბო­ბა, რომ დიდი ენ­თუ­ზი­აზ­მით ვარ ჩარ­თუ­ლი. არა­ერთ პრო­ექ­ტში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, გა­ვი­ა­რე კას­ტინ­გე­ბი და კა­რი­ე­რუ­ლი წინსვლა მო­ვა­ხერ­ხე. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე­თი შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი არ არის, რომ მარ­ტო ამით და­კავ­დეს ადა­მი­ა­ნი. ამი­ტომ პა­რა­ლე­ლუ­რად ერთ-ერთ კომ­პა­ნი­ა­ში გა­ყიდ­ვე­ბის მე­ნე­ჯე­რად ვმუ­შა­ობ. ორი საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­თავ­სე­ბა რთუ­ლია, მაგ­რამ მად­ლო­ბე­ლი ვარ მათი, ხელს მი­წყო­ბენ. მეც ბევ­რს ვშრო­მობ, რომ ვიყო ფი­ნან­სუ­რად ძლი­ე­რი ქალი. ხში­რად დი­ლით ძა­ლი­ან ადრე ვი­წყებ მუ­შა­ო­ბას. ვცდი­ლობ ხან შა­ბათ-კვი­რას ჩავ­სვა გა­და­ღე­ბე­ბი. რაც დრო გა­დის, პრო­ექ­ტიც მე­ტია და ეს ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.
– რო­მელ სა­ათ­ზე იწყე­ბა თქვე­ნი დილა?
– გულ­წრფე­ლად გი­თხრათ, ზო­გა­დად არ მიყ­ვარს ადრე ად­გო­მა, მაგ­რამ უკვე წლე­ბია, ჩემი დილა ძა­ლი­ან ადრე იწყე­ბა. ბავ­შვე­ბი სკო­ლა­ში და­დი­ან და მათ სა­უზ­მეს ვუმ­ზა­დებ. ფაფა, ხილი, ბოსტნე­უ­ლი ყვე­ლას უყ­ვარს და ვცდი­ლობ ჯან­სა­ღად იკ­ვე­ბონ. ამას პა­ტა­რა ასა­კი­დან მიჩ­ვე­უ­ლე­ბი არი­ან. მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი რა­ცი­ო­ნი გვაქვს… ჩემი უფ­რო­სი გო­გო­ნა ნინი 13 წლის არის, ლიზა 12-ის, მა­რი­ა­მი – 10-ის და ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა, ანას­ტა­სია – 6-ის. ხში­რად დი­ლით გა­და­ღე­ბა­ზე მივ­დი­ვარ, მერე იქი­დან სამ­სა­ხურ­ში. სა­ინ­ტე­რე­სო სამ­სა­ხუ­რი მაქვს და მი­ხა­რია, რომ სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც ვა­ხერ­ხებ გან­ვი­თა­რე­ბას. ეს სფე­როც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის. ჩემი გო­გო­ნე­ბი ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი არი­ან მთე­ლი დღე, და­დი­ან წრე­ებ­ზე, სა­ღა­მოს ისევ ერ­თად ვიკ­რი­ბე­ბით. დე­დის გა­კე­თე­ბულ ვახ­შამ­ზე კარ­გი არა­ფე­რია, ამი­ტომ სამ­სა­ხუ­რის მერე სახ­ლში მო­ვიჩ­ქა­რი, რომ შვი­ლებს ვახ­შა­მი მო­ვუმ­ზა­დო. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, როცა მათ­თვის რა­მეს ვამ­ზა­დებ. ყვე­ლა ერ­თნა­ირ კერძს არ მი­ირ­თმევს, სხვა­დას­ხვა რამ უყ­ვართ, ამი­ტომ ხში­რად სხვა­დას­ხვა კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა მი­წევს. სა­ღა­მოს სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლე­ბი მი­ზი­ა­რე­ბენ მთე­ლი დღის ამ­ბებს, მეც ვუყ­ვე­ბი ჩემს ამ­ბებს და ასე შეხ­მატ­კბი­ლე­ბუ­ლე­ბი ვართ. გო­გო­ნებს ძა­ლი­ან უყ­ვართ ხატ­ვა, სიმ­ღე­რა, ცეკ­ვა­ზე, უცხო ენა­ზე და­დი­ან. ვცდი­ლობთ სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბა მო­სინ­ჯონ და მერე თა­ვად მი­ი­ღონ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, აირ­ჩი­ონ ის სფე­რო, რაც მათ მოს­წონთ. სპორ­ტით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი, ცი­გუ­რებ­ზე კარ­გად დგა­ნან. დას­ვე­ნე­ბის დღე­ებ­ში ვცდი­ლობ შვი­ლე­ბის გვერ­დით ვიყო, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ემო­ცი­უ­რი კავ­ში­რი მქონ­დეს მათ­თან. ახლა სამი დღე ბა­კუ­რი­ან­ში ვი­ყა­ვით და ძა­ლი­ან ვი­სი­ა­მოვ­ნეთ ერ­თად ყოფ­ნით.
ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა, როცა ამ­ბო­ბენ, ვარ­ჯი­შის დრო არ მაქ­ვსო. თუ ადა­მი­ანს გაქვს სურ­ვი­ლი, ენერ­გია და ჯან­მრთე­ლო­ბა, დროს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მო­ნა­ხავ. ად­გე­ბი 6 სა­ათ­ზე, ვარ­ჯიშ­საც მო­ას­წრებ და გა­და­ღე­ბა­ზეც წახ­ვალ. მთა­ვა­რია ში­ნა­გა­ნი დის­ციპ­ლი­ნა გქონ­დეს. ამას ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა პა­ტა­რა­ო­ბი­დან მი­მაჩ­ვი­ეს. ბევრ წრე­ზე დავ­დი­ო­დი და ძა­ლი­ან მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ჩემი ში­ნა­გა­ნი დის­ციპ­ლი­ნა იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მაძ­ლევს, რომ ყვე­ლაფ­რის­თვის დამ­რჩეს დრო. ცოტა დამ­ღლე­ლია, მაგ­რამ ბევრ რა­მეს ვას­წრებ. ძა­ლი­ან დიდი ენერ­გია მაქვს, სულ მინ­დო­და მე­კე­თე­ბი­ნა ის, რა­საც ახლა ვა­კე­თებ. მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე სულ ვოც­ნე­ბობ­დი, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად შე­თავ­სე­ბა­დია დე­დო­ბას­თან საქ­მე, რო­მე­ლიც მომ­წონს. ვარ­ჯიშ­საც ვას­წრებ, გა­და­ღე­ბებ­ზე წას­ვლა­საც, შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც და მე­ნე­ჯე­რულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­საც.
– თქვენს ქა­ლიშ­ვი­ლებს მოს­წონთ თქვე­ნი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბი?
– დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა ჩემ­თვის, როცა ჩემი გო­გო­ნე­ბის გაბრ­წყი­ნე­ბულ თვა­ლებს ვხე­დავ. მათ მოს­წონთ, რომ დედა ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ობს. იმის­თვის ვმუ­შა­ობ, რომ მათ თვალ­ში სი­ხა­რუ­ლი და­ვი­ნა­ხო. ამა­ყო­ბენ დე­დით და ეს ყვე­ლა­ზე დიდი მო­ტი­ვა­ცი­აა. ინ­გლი­სუ­რი ძა­ლი­ან კარ­გად იცი­ან, ჩემ­ზე ბევ­რად უკე­თე­სი აქ­ცენ­ტი აქვთ და როცა მაქვს მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი ტექ­სტი, მეხ­მა­რე­ბი­ან. ერთ ებ­რა­ულ პრო­ექ­ტში ამე­რი­კე­ლი ქა­ლის როლი შე­ვას­რუ­ლე და აქ­ცენ­ტი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ამე­რი­კუ­ლი, ჩემი პა­ტა­რე­ბი ფრა­ზა-ფრა­ზა მა­მე­ცა­დი­ნებ­დნენ ამ პრო­ექ­ტის­თვის. ასე­თი გვერ­დში დგო­მა უფ­როსს გა­უ­ჭირ­დე­ბა. ბედ­ნი­ე­რი და ამა­ყი ვარ ამით. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, კა­რი­ე­რის და­სა­წყი­სი­დან­ვე შან­სე­ბი რომ მო­მე­ცა და ვე­ცა­დე, მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. 4 წე­ლია აქ­ტი­ურ სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რას ვე­წე­ვი, 20-მდე ფილ­მი და სე­რი­ა­ლი და­მიგ­როვ­და. ეს არის ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი და ძვირ­ფა­სია ის ნდო­ბა, რა­საც გა­მო­ხა­ტა­ვენ რე­ჟი­სო­რე­ბი. ფილმმა, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ორი მთა­ვა­რი პრი­ზი აიღო და ბევ­რი ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია. დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა ფილ­მს, რო­მელ­შიც ვი­თა­მა­შე სლა­ვი გო­გო­ნას როლი. სა­ინ­ტე­რე­სო პერ­სო­ნა­ჟია, უარ­ყო­ფი­თი, ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი, ალ­კოჰო­ლის მოყ­ვა­რუ­ლი, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან მძი­მე ფი­ზი­კუ­რი და სუ­ლი­ე­რი ტრავ­მე­ბი აქვს გა­და­ტა­ნი­ლი. ეს ფილ­მი სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­და­ვი­ღეთ. სა­ინ­ტე­რე­სო ხედ­ვა აქვს რე­ჟი­სორს და სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექ­ტი გა­მო­ვი­და. ამ­ჟა­მად და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ კი­დევ ერთ კარგ უცხო­ურ ფილმში, აქაც კას­ტინ­გის გზით მოვ­ხვდი. რე­ჟი­სორ­მა მუს­ლი­მა­ნი, გავ­ლე­ნი­ა­ნი ქა­ლის როლი მან­დო… ჰო­ლი­ვუ­დურ წარ­მა­ტე­ბა­საც გა­ვუ­გე გემო. კი­დევ ერთ ებ­რა­ულ ფილმში ვი­თა­მა­შე ერთ-ერთი მთა­ვა­რი როლი.
– თე­ატრს კინო არ­ჩი­ეთ?
– ორი­ვე თა­ნაბ­რად ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის, სხვა­დას­ხვა გა­მოც­დი­ლე­ბაა და ყო­ველ­თვის მენ­დო­მე­ბა, რომ თე­ატ­რშიც მქონ­დეს რო­ლე­ბი.
– ნანა ჯორ­ჯა­ძის ფილმზე რას იტყვით, სა­დაც მთა­ვარ როლ­ში ხართ?
– 4 წლის წინ და­ვი­წყეთ ამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბა. ჩემ­თვის იყო სა­დე­ბი­უ­ტო და ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სია ამ მხრი­ვაც, რად­გან თით­ქმის ინ­ტუ­ი­ცი­უ­რად ვი­მუ­შა­ვე. თუკი რამე გა­მო­მი­ვი­და, ეს ქალ­ბა­ტო­ნი ნანა ჯორ­ჯა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის, ვინც მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. სა­ო­ცა­რი ხალ­ხში მოვ­ხვდი და ეს როლი გახ­და ჩემი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი. მად­ლო­ბა ქალ­ბა­ტონ ნა­ნას ნდო­ბის­თვის. როცა უცხო­ელ რე­ჟი­სო­რებ­თან ვამ­ბობ, რომ ნანა ჯორ­ჯა­ძის ფილმში ვარ გა­და­ღე­ბუ­ლი, ეს მათ­თვის ბევ­რს ნიშ­ნავს. ფილ­მის გა­მოს­ვლამ და­აგ­ვი­ა­ნა ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო. ეს არის რე­ა­ლუ­რი, ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბის ის­ტო­რია. ემიგ­რა­ცი­ის მტკივ­ნე­უ­ლი თე­მაა წარ­მო­ჩე­ნი­ლი სევ­და­ნა­რე­ვი იუ­მო­რით. სა­ო­ცა­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი თა­მა­შო­ბენ და მათ­გან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე.
მსა­ხი­ო­ბო­ბა არის უშ­რე­ტი წყა­რო თვით­გან­ვი­თა­რე­ბის, ახა­ლი ემო­ცი­ე­ბის აღ­მო­ჩე­ნის, რო­მე­ლიც რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა ვერც გა­ნი­ცა­დო. პა­ტა­რა ასა­კი­დან ვფიქ­რობ­დი ამ პრო­ფე­სი­ა­ზე. თუმ­ცა თა­ვი­დან და­ვამ­თავ­რე კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბიზ­ნე­სად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის ფა­კულ­ტე­ტი, შემ­დეგ ამა­ვე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მა­გის­ტრა­ტუ­რა, მარ­კე­ტინ­გის გან­ხრით. ეს საქ­მეც მიყ­ვარს, მაგ­რამ მერე ჩა­ვა­ბა­რე თე­ატ­რა­ლურ­ში და მი­ვი­ღე პრო­ფე­სი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა სამ­სა­ხი­ო­ბო ოს­ტა­ტო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. და­ვამ­თავ­რე მა­გის­ტრა­ტუ­რაც. მომ­წონს, რომ მაქვს მე­ო­რე პრო­ფე­სია, ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში მარ­ტო მსა­ხი­ო­ბის შე­მო­სავ­ლით ძნე­ლია სრულ­ფა­სოვ­ნად ცხოვ­რე­ბა