ვტირი გაუჩერებლად.. შიშის ან პესიმიზმის გამო კი არა- ფიზიკური უღონობის, უფრო სწორად უღონო ბრაზის გამო. ყველა ჩემს მეგობარს, თანამებრძოლს, თანაპარტიელს, ენმ-ელსაც და ახლების წევრსაც, ჩემს შვილებს, შვილიშვილებს და მათ მეგობრებს ბოდიშს გიხდით, მაპატიეთ.. ასე მგონია ჩემს 12 წლიან ბრძოლას აზრი დაეკარგა იმის გამო, რომ ამ დღეებში , მითუმეტეს დღეს თქვენს გვერდით არ ვარ. ჯანდაბა ჩემს თავს და კიბოს რა გავაკეთო, რით დაგეხმაროთ ასე უსუსურად თავი ცხოვრებაში არ მიგრძვნია.
