ვასო აბაშიძის სახელობის “ახალი თეატრის” მსახიობი ანა ქურთუბაძე ambebi.ge- თან ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენების შესახებ საუბრობს.
“რთული იყო მოგვეძებნა ფორმა, რომ ჩვენი მანიფესტი მაყურებლისთვის სწორად მიმართული ყოფილიყო… ჩვენ გვწამს და გვჯერა ჩვენი მაყურებლის და მინდა, მადლობა გადავუხადო… ბოლო პერიოდში მათგან საოცარი გვერდში დგომა ვიგრძენით. მართლა განსაკუთრებულები არიან და რომ არა ისინი, 23 იანვრის საღამო ვერ იქნებოდა ისეთი, როგორიც იყო
-მანიფესტზე მუშაობისას, ფორმას, დოისთან ერთად ვეძებდით და ერთობლივი ნამუშევარი ასე წარმოვადგინეთ. ვფიქრობდით იმაზეც, გამომსვლელთა სიტყვებს მაყურებელში აგრესია არ გამოეწვია, ან არასწორად არ ყოფილიყო აღქმული. მოკლედ, ბეწვის ხიზე იყო გასავლელი… თან ძალიან ვღელავდით. რამდენი სპექტაკლი გვითამაშია, მაგრამ ყველა ერთად აღვნიშნავდით, რომ ეს ღელვა არ ჰყავდა პრემიერის წინ, ან სპექტაკლის წინ ღელვას, რაღაც სხვანაირი იყო, უცნაური…
– ეს ალბათ იმ პასუხისმგებლობით იყო გამოწვეული, რაც მიზნად დაისახეთ – თქვენი თეატრი ამ მანიფესტით ხომ თავის კედლებს გასცდა და გარეთ გამოვიდა…
– ასეა… თუმცა სცენაზე გავედით თუ არა, მაყურებლისგან ისეთი სწორი ემოცია წამოვიდა, რომ მე და ჩემს მეგობრებს (ვინც სცენაზე იდგა), ისეთი შეგრძნება გვქონდა, რომ თითქოს სცენასა და აუდიტორიას შორის ზღვარი დაიკარგა – ის ზღვარი, რომელიც სცენაზე დგომისას მაყურებელთან არსებობს ხოლმე. თითქოს ყველანი გავერთიანდით და ერთ რიტმში ვსუნთქავდით…
– ირაკლი ჩარკვიანის მუსიკა, დღევანდელ სიტუაციაში, ისე ჟღერდა, თითქოს ახლა იყო შექმნილი…
– კი, ირაკლის სიმღერები თავის ტექსტებით სრულად პასუხობს დღევანდელ მოვლენებს. ზოგადად თავის დროზე ირაკლის შემოქმედების ასე აღება და სპექტაკლად გაკეთება, დიდი პასუხისმგებლობა იყო. დღეს კი, როცა თეატრი გარეთ გამოვიდა და ამ ფორმის პროტესტი გამოვხატეთ, მისი შემოქმედება კიდევ უფრო სხვანაირად გაისმა. მართლაც იყო შეგრძნება, რომ ირაკლიმ ეს ყველაფერი დღევანდელი დღისთვის ჩვენთან ერთად შექმნა და რაც მთავარია, ჩვენთან ერთად იყო…
– მანიფესტის მთავარი მოტივი იყო – თავისუფლება ანდრო ჭიჭინაძეს, ადამიანს, რომელიც თქვენი თეატრის მსახიობია და დღეს დაპატიმრებულია…
– კი, მთავარი მოტივი იყო – თავისუფლება ანდრო ჭიჭინაძეს და ყველა უდანაშაულო პატიმარს, ვინც საპატიმროშია. ამას ბევრჯერ გავუსვით ხაზი… როდესაც ვამბობთ ანდრო ჭიჭინაძეს, მხოლოდ ანდროს არ ვგულისხმობთ… ის ადამიანები, ვინც დღეს საბედნიეროდ გისოსებს მიღმა არ არიან, თუ საკუთარ თავში ჩაიხედავენ, დაფიქრდებიან და ხმას მაინც არ ამოიღებენ, ძალიან სამწუხარო იქნება… უნდა ვიცოდეთ, რომ კარზე ყველას მოგვიკაკუნებენ. ამიტომ დღეს ვართ ანდრო ჭიჭინაძეები, ამ შემთხვევაში ჩვენი სახელი და გვარი პირობითად, ანდროა. ყველა ის ერთი ადამიანი ვართ, ვინც ახლა გისოსებს მიღმაა და თავისუფლებისთვის იბრძვის. თვითონ ანდროსგანაც მოვისმინეთ, რომ ასეთი თავისუფალი ჯერ არასდროს ვყოფილვარო… იმ, საღამოს ჩვენც გვქონდა ეს შეგრძნება, რომ ასეთი თავისუფლები ჯერ არ ვყოფილვართ და ასეთი თავისუფალი საქართველო არასდროს ყოფილა. ჩვენს ქვეყანას, რისთვისაც ამდენი წელია იბრძვის, სწორედ ახლა აქვს იმის შანსი, რომ მიაღწიოს.
– ლამის 60 დღეა ხალხი ქუჩაშია და საპროტესტო აქციები იმართება… ასეთი ხანგრძლივი და უწყვეტი პროტესტი აქამდე არ ყოფილა…
– აქ განსაკუთრებით სტუდენტების როლია მნიშვნელოვანი, რომლებსაც დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო. ვხედავთ, ქვეყნისთვის და მომავლისთვის როგორ იბრძვიან. ჩვენ ყველანი მათ ზურგს უკან ვდგავართ – როგორც შეგვიძლია, ზურგს ვუმაგრებთ და ასე იქნება ბოლომდე… იმ ადამიანებს, ვინც ჯერ კიდევ ორჭოფობს, ან ცუდი პროპაგანდის მსხვერპლნი არიან (განსაკუთრებით უფროს თაობას წარმომადგენლები), ვისაც ეშინიათ და ჰგონიათ, რომ თუ ხმას ამოიღებენ, შეიძლება ომი დაიწყოს, მათ ჩვენი ხმა ამ ფორმით უნდა მივაწვდინოთ.
– თქვენი მანიფესტის მიმართ რაღაცნაირი ქილიკიც გაისმა…
– კი, მცირე ქილიკი მეც მოვისმინე. რას იმუქრებოდით, ეს იყო თქვენი მუქარაო?!. არ ვიცი, რა ეგონათ, – არამშვიდობიანი გზით რამეს დავაპირებდით?! არა, ჩვენ მსახიობები ვართ, დოი კიდევ რეჟისორი, ჩვენი სამხატვრო ხელმძღვანელი. ის, რაც დოიმ დააანონსა, რომ რეგიონებში გავალთ, ეს კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია რამ მგონია…
– რეგიონებში გასვლა როგორ გაქვთ წარმოდგენილი?
– ამაზე ნაფიქრია და საერთოდ, გააზრების გარეშე არც ერთი ნაბიჯი არ გადაგვიდგამს. ვცდილობთ, ყველაფერი აწონ-დაწონილად გავაკეთოთ, რადგან ახლა აფექტურად მოქმედების დრო არ არის. ამიტომ თითოეული ნაბიჯი გათვლილია, ვიცით, რა როგორ უნდა გავაკეთოთ და რეგიონებში როგორ უნდა წავიდეთ. ჩვენი ხმა გამოაფხიზლებს იმ ადამიანებს, ვისაც ნაკლები ინფორმაცია აქვს. ჩვენი მოქმედება რაღაცებს დაანახებს, გააგებინებს, რა გვინდა და რისთვის ვიბრძვით, რომ საქართველოს მოსახლეობა ყველანი ერთნი ვართ. ამიტომ არ უნდა ვიყოთ გაყოფილები, არ უნდა ვხოცავდეთ ერთმანეთს და არ უნდა ვიყოთ იმ ავად სახსენებელი რუსეთის მონები. ბედნიერები ვიქნებით, თუ ადამიანებს ამაზე დავაფიქრებთ.
– როდიდან გადიხართ?
– ალბათ რამდენიმე დღეში დავიწყებთ. ის, რაც 23-ში გუშინ წარმოვადგინეთ, ამას ნახავს რეგიონებში მოსახლეობა.
– ანა, როგორ ფიქრობთ, 28 ნოემბრის შემდეგ ჩვენს ქვეყანაში რა პროცესები დაიწყო და ამის წარმოდგენა მანამდე შესაძლებელი იყო?
– ის ქმედებები, ის დანაშაული, რასაც ისინი სჩადიან, მართალი გითხრათ, ამის მოლოდინი არ მქონდა-თქო, ვერ ვიტყვი. ეს ყველაფერი ხომ გუშინ არ დაწყებულა, არც შარშან, გაზაფხულზე, როცა აქციები იყო, დიდი ხანია დაიწყო… ამათგან იმდენი არაადეკვატური ქმედება დავინახეთ, რომ ჩემთვის მოულოდნელი არაფერი ყოფილა. თუმცა ბოლო პერიოდში ზღვარს გადასცდნენ, – ასეთ რაღაცებს ვერ წარმოვიდგენდი. ვერც იმას წარმოვიდგენდი, რომ მაინცდამაინც ანდრო ჭიჭინაძეს დაიჭერდნენ, ადამიანს, რომელიც ზრდილობის და სიკეთის განსახიერებაა. ამას ანდროზე მე კი არა, ვერავინ წარმოვიდგენდით… ამით იმასაც ვხედავ, რომ სისტემამ შიგნიდან რყევა დაიწყო, რაც კარგია. შედეგი ხვალ და ზეგ შეიძლება არ დადგეს, რადგან ბრძოლა ჯერ კიდევ მოგვიწევს.
ემოციური იყო მარიამ ღვინიანიძის სიტყვები – „მე და ანდროს გვყავს შვილი, ნიკო ჭიჭინაძე. ნიკო არის 3 წლის, რომელმაც არ იცის, მამამისი სად არის”…
– კი… ლიკაც, ანდროს დედაც ჩვენთან ერთად იყო. ძალიან ემოციური იყო ლიკას შეფასებები… განსაკუთრებული ადამიანია. რაც ანდრო დაიჭირეს, გასაოცარია მისი მხნეობა, დედას როგორ შეუძლია ასე საუბარი და ასეთი ძლიერი იყოს. ყოველთვის ხაზს უსვამს იმას, რომ მარტო ანდრო კი არ გამოუშვან, სხვებიც… საოცარი ქალია, ბოლომდე გვერდში გვიდგას. ქედს ვიხრი მის წინაშე. დედისგან მსგავსი საქციელი, რასაც ლიკა სჩადის, დასაფასებელია.
– როგორც ვიცი, ანდროს დაპატიმრებასაც სახლში დაბრუნებისას მოულოდნელად შეესწრო…
– ეგ ამბავი ასე იყო: ანდრო და ლიკა სახლში იყვნენ. ლიკა ცოტა ხნით გავიდა, – მალე უნდა დაბრუნებულიყო. მისი გასვლის შემდეგ კარზე ზარი გაისმა. ანდრომ გაიხედა და ვიღაც გოგო დაინახა, რომელიც რაღაცას ტექსტით სთხოვდა, კარი გაეღო. კარი რომ გააღო, სახლში უცებ ბევრი ადამიანი შემოცვივდა. ის გოგო, სატყუარასავით აღმოჩნდა… ის ხალხი ანდროს ესაუბრებოდნენ, აინტერესებდათ, რას კითხულობდა, როგორი ბიბლიოთეკა ჰქონდა… შემდეგ უთხრეს, წამოდიო და სახლიდან ასე მშვიდად გაიყვანეს. როცა მიჰყავდათ, ლიკა სახლში მაშინ ბრუნდებოდა და ამ ამბავს შეესწრო…
– ანა, როგორ ფიქრობთ, რა პროცესი მიდის ახლა ჩვენს ქვეყანაში და რა სახელს დაარქმევთ ამ ყველაფერს?
– სახელის დარქმევა ძალიან გამიჭირდება. ბოლო პერიოდში ამ ყველაფერს სიტყვებს ვერ ვუძებნი, რადგან ისეთ ემოციებზეა აგებული. კითხვის დასმის აზრსაც ვერ ვხვდები, მათი პასუხი ისედაც ნათელია, ზუსტად ვიცი, რა პასუხი ექნებათ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩუმად ყოფნას ვაპირებთ. მანიფესტის საღამოც ამის მაგალითი იყო. ამიტომ კითხვას აღარ დავსვამთ, უბრალოდ ჩვენ ჩვენს სათქმელს ვიტყვით. ეს არის ბრძოლა, რომელსაც აუცილებლად მოვიგებთ. ირაკლი ჩარკვიანმა თქვა – ჩვენ მოვიგებთ ომს იმისთვის, რომ ომი არ იყოს და ზუსტად იმისთვის, რომ არ ვიყოთ დაჩაგრული ქვეყანა. არადა, ეს მავანთ ძალიან უნდათ. ნამდვილად გვაქვს იმის პოტენციალი და ისეთი ხალხი ვართ, რომლებიც ვიმსახურებთ, ვიცხოვროთ ევროპულ, ძალიან კარგ, თბილ, კეთილ და სიყვარულით სავსე საქართველოში.
– თქვენი აზრით, რა განმუხტავს სიტუაციას და რა არის ამ კრიზისიდან გამოსავალი?
– გადაჭარბების გარეშე ჩემი მოლოდინი არის მკვეთრი, ერთი და სწორხაზოვანი, რომ აუცილებლად ამ ჩიხიდან გავდივართ და ერთმანეთი გამოგვყავს. იმედს ვიტოვებ, რომ ჩვენი ამ მანიფესტით კიდევ ბევრი ადამიანი შემოგვიერთდება. ვიცი, რომ სხვა თეატრებიც გვიერთდებიან. ამ დღეებშიც მათი წარმომადგენლები – რეჟისორები, მსახიობები ერთმანეთს შევხვდებით. ეს წამოწყება უკვალოდ არ ჩაივლის. ჩემმა კოლეგამ ნანა ბუთხუზმა თქვა – მსახიობის გადამტერებას არ გირჩევთო… ასეც არის… რას აკეთებს მსახიობი? გარკვეული პერსონაჟის ენით, სახით გელაპარაკება იმაზე, რა პრობლემაც დგას… ნუ გადაგვიმტერებენ, არ ღირს, არ ღირს! ეს არ არის მუქარა, არ ვაპირებთ არანაირ აგრესიულ ფორმას მივმართოთ, მაგრამ მგონია, რომ ეს უფრო საშიშია, როცა ამ ფორმით – სიმღერით, ცეკვით სცენიდან მივმართავთ, ვიდრე მათი ქმედებები. ნუ ჰგონიათ, რომ მათი ქმედებები ვინმეს შეაშინებს. რაც უფრო იჭერენ ადამიანებს, უსამართლოდ უსწორდებიან, პირიქით, 100-ჯერ მეტი ძალა გვეძლევა. ასე რომ, ჩვენ გავიმარჯვებთ!
წყარო: ambebi.ge
