„შენ არასდროს შეგრცხვება ჩემი სახელის ხსენება, თუნდაც ცოცხალი აღარ ვიყო“ – უთხრა ტიციან ტაბიძემ 16 წლის ქალიშვილს, ნიტას.
ეს 1937 წელს მოხდა, პაოლო იაშვილის თვითმკვლელობიდან ცოტა ხნის შემდეგ. დემონსტრაციული თვითმკვლელობის მიზანი საბჭოთა რეპრესიების მიმართ პროტესტის გამოხატვა იყო.
თითქოს უახლოესი მეგობრის სიკვდილი არ კმაროდა, ტიციანი საქართველოს კომპარტიის ცეკას იმდროინდელ მდივანს, ლავრენტი ბერიას დაუბარებია და მოუთხოვია, გარდაცვლილი პაოლო იაშვილი უცხო ქვეყნის აგენტობაში დაედანაშაულებინა. ტიციანმა უარი უთხრა, შინ დაბრუნებული კი ერთადერთ შვილს დაჰპირდა, რომ მის გამო არასდროს შერცხვებოდა.
ამ დღიდან იწყება ტაბიძეების ოჯახში „მოლოდინის საშინელი თვეები“. სწორედ ასე აღწერს იმ პერიოდს ტიციანის შვილიშვილი, ნინო ანდრიაძე. მან დედისგან, ნიტა ტაბიძისგან იცის, რომ ბერიასთან საუბრის შემდეგ ტიციანის ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა: მწუხარებისა და შფოთვის მომეტებული შეგრძნების გარდა, პოეტი გაურბოდა კომუნიკაციას მეგობრებთან, მეზობლებთან, ნათესავებთან თუ უბრალოდ ნაცნობებთან. შიშობდა, რომ საფრთხე, რომელიც აწ გარდაცვლილი მეგობრის ცილისწამებაზე უარის თქმის გამო მას ელოდა, სხვებზე არ გაევრცელებინა.
დასჯის მოლოდინის საშინელი თვეები 1937 წლის ოქტომბრამდე გაგრძელდა. ოქტომბრის ერთ ღამეს ტიციანი დააპატიმრეს. ამის შემდეგ იწყება დაბრუნების მოლოდინის საშინელი წლები: შვილი, ნიტა ტაბიძე და ცოლი, ნინო მაყაშვილი ტიციანს თითქმის 20 წელი ელოდნენ.
ამ ხნის განმავლობაში ღიად თუ მალულად, ოფიციალური პირებისგან თუ უცნობი ადამიანებისგან, მუდმივად ესმოდათ, რომ ტიციანი ცოცხალი იყო და ერთხელაც, აუცილებლად დაბრუნდებოდა გადასახლებიდან. მოლოდინი ცეკას პირველი მდივნის, იოსებ სტალინის გარდაცვალების შემდეგ გამძაფრდა, როცა ოჯახმა ტიციანის რეაბილიტაციის საბუთი მიიღო. თუ დამნაშავედ აღარ მიიჩნევა, ესე იგი, დააბრუნებენ — ფიქრობდნენ ნიტაცდა ნინო ისე, რომ ზუსტად არც იცოდნენ, რა ბრალდებით დააკავეს ტიციანი. მალევე, ოჯახმა ახლი უწყება მიიღო. წერილში ეწერა, რომ ტიციან ტაბიძე 1937 წლის დეკემბერში, ჯაშუშობის ბრალდებით დახვრიტეს.
ასე დასრულდა მოლოდინის საშინელი წლები.
ამის შემდეგ ტიციან ტაბიძის ოჯახში დაიბადა ჯერ გივი, შემდეგ კი ნინო ანდრიაძე — მისი შვილიშვილები. სწორედ ნინო ანდრიაძე, ფილოლოგი, ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგი გვიყვება ბაბუის ცხოვრების, დაპატიმრების, მისი მოლოდინისა და მემკვიდრეობის შესახებ.
