“გადაკრა და ჩაილაპარაკა – ძაღლი მიაკვდა სულშიო. ხოდა გლუვო, ამ ისტორიაში მე დიდი ბებიასნაირი ვარ…” – გივი თარგამაძის წერილი ციხიდან

ციხობის ერთი თვე შევასრულე და დავადგინე ჩემი აქაურობის მთავარი მუდმივობა რაღაცის ფლობის ილუზიურობა და მთავარი სლოგანი კი – ოლოლო! – რაღაც გგონია, გაქვს და გაქვს კიდეც, მაგრამ, ამავე დროს არ გაქვს. აი საპარსი ქაფი, რომ მქონდა, მაგრამ თვითონ საპარსი არა, ხომ გახსოვთ? ახლა ორივე მაქვს, მაგრამ არ მაქვს წყალი (ხშირად). ის წმინდა სამებაც შევკარი – დენის დამაგრძელებელი, რადიო, ყურსასმენები – მაგრამ, ოლოლო! დამაგრძელებლის ე.წ. „ვილკის“ რეზინის გარსი, რატომღაც, არასტანდარტულად განიერია და არ ეტევა შტეფსელის ფოსოში, ანუ, დენში არ ერთდება. შესაბამისად, ეს ნივთი კვლავაც უსარგებლოა. ისევე, როგორც ყურსასმენები, რომლის შესაერთებელი რადიოს არ აღმოაჩნდა. ტრაგედია არაა, რადიო მუშაობს ბატარეებზე და ხმას ერთი დინამიკიდან გამოსცემს, უბრალოდ ტენდენცია დავახასიათე, რომელიც შემდგომში ბევრად დაუნდობლად გამოვლინდა.

ვფიქრობ, რუსთავი კი არ არის გარდაბნის რაიონი – რუსთავიცა და გარდაბანიც შედის ავღანეთის პეშევარის რაიონში. ტემპერატურულად ნაღდად მასეა. გათანგულ სიცხეში სულ უფრი ხშირად მახსენდება ავღანეთში ყოფნისას გაცნობილი, ძალზედ ასაკოვანი ბაბუა, რომელიც გამართული ინგლისურით გვიხსნიდა, რომ სამშობლოში ომი უნდა იყოს სულ. როდესაც ჩავეკითხეთ – რატომ ბაბუ? აგვიხსნა – რუსები რომ გავიდნენ, სანამ ამერიკელები შემოვიდოდნენ, გავწყდით შიმშილითო. როდესაც ომია, მოდის ხოშიანად ჰუმანიტარული დახმარება, წყალი, საჭმელი, ყველაფერი და ყველა ბედნიერია. აბა, ისე ფული ჩვენ არ გვაქვსო. და ოპიუმის ფული ბაბუ? (წინა დღეს ჩვენი ჯარისკაცი გვიყვებოდა, გაოცებული, როგორც ჩვენთან, სოფელში სიმინდს ვიღებთ, მასე იღებენ აქ ყაყაჩოსო). არაო ბაბუმ, ოპიუმის ფულით მხოლოდ იარაღის ყიდვა შეიძლებაო. რა გაეწყობა წესი – წესია. საერთოდაც, ის ბაბუ, ალბათ, კაი ხანია დახვრიტეს თალიბებმა, მე სხვას ვდარდობ – ისე უყვარდა ომი (თან ინგლისურიც იცოდა), აშკარად ჩვენიანი, დიფსთეითელი იყო და რომ გამოვცნაურებოდი, როგორც კოლეგა, მასწავლიდა წვიმის მომყვან რამე ძველებურ პუშტუნურ შელოცვას, მაგრამ გვიანია თითზე კბენაი …

კიდევ კარგი, სულ ბოლო მომენტში მოვასწარი სამ ბლოკ სიგარეტთან ერთად ვინტილაროტის ყიდვა, რომელიც, თან იყო მაღაზიაში და თან ზუსტად ამოწურა ჩემი გადახდის უნარიანობის თვის ლიმიტი. ზუსტად ჩაეტია, თორემ უკვე კაი ხნის გაგუდული ვიქნებოდი B-302 საკანში, მე-16 დაწესებულების მესამე სართულზე, გავარვარებული ჭერის ქვეშ. კარგია, რომ კუთხის საკანია, გარდიგარდმო კედელი ეფარება და ფანჯრიდან მაინც ვერ მადგება მზე. რაც შეეხება ვინტილატორს და ლიმიტს – განა ბარათზე ფული არ მქონდა? მშვნივრადაც მქონდა, მთელი 500 ლარი, რომელიც ლამაზად მყოფნიდა მაცივარზე, რომელშიც თავს შევყოფდი, მაგრამ – ოლოლო! აი, ის ოლოლო ფული გაქვს, მაგრამ დახარჯვა არ შეგიძლია, როგორც საბჭოთა კავშირში, მაგრამ ეს არ იყო ის დაუნდობელი გამოვლინება ჯერ, ის მერე დადგა.

მას შემდეგ , რაც ზღვრული სიცხე საბოლოოდ დამყარდა და ჯორივით დადგა, სიარულს და განტელებს მაინც არ ვეშვებოდი, მეტიც, როგორც ძალოსნობაში, ჰანტელებზე მეორე მოძრაობაც დავამატე, ისიც 100 აწევით. გავარვარებულ საკანში, რომ ვბრუნდებოდი, ტუალეტში ცივი წყლით, ონკანის ქვეშ თავის შეტენვით და ბოთლებით ვბანაობდი. ბოლოს ადმინისტრაციასაც შევეცოდეთ და კვირაში ორი საბანაო დღეს მესამეც დაამატა. ვაშა! და ოლოლო! აი, ეს უკვე ის იყო – დაუნდობელი. ამ სასიხარულო სიახლის გამოცხადებისთანვე წყალი მყისეურად და კატეგორიულად დაწყდა. იცით რამდენი ხნით? სრული ხუთი დღეღამით. შეგახსენებთ, რომ გადახდის ლიმიტი 1 აგვისტომდე ამოწურული მქონდა და მაღაზიიდან წყალს ვერ მოვატანინებდი. ასე დაიწყო უძილობის, ჩასაფრების, გაფაციცების ხუთი „სუტკა“. ერთხელ, ადრე, ჩემმა პარიკმახერმა ქუჩიდან უცნობები შემოიყვანა, ამას ნახეთ, რა პატარა ყურები აქვსო. პატარა, მაგრამ, ჭეშმარიტად მუშა. წარმოიდგინეთ, ღამით, ძილ-ბურანში, ქარხნის, თავის ტრანსფორმატორის, რადიოს და ახლა უკვე, ვენტილატორის ხმებში ყველა ჯერზე გამოვარჩიე წყლის ნიჟარაზე წკარ-წკარი და ყოველ ჯერზე ყველა წვეთი შევაგროვე, რამაც ეს დღეები რაღაცნაირად გადამატანინა. ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, როგორ უნდა გაანაწილი სამ ცალ ბორჯომის ლიტრიან ბოთლში მოგროვილი წყალი ისე, რომ ყველა წვეთმა მაქსიმალური სარგებელი მოგცეს და ისიც ვიცი, რომ ვიზის რიგში არაფერი ეგზისტენციალური საკითხი არაა. ეგზისტენციალური ის იყო, ბადრაგის ბიჭებმა რომ მითხრეს – შხაპის რეზერვუარში წყალი კი არის, მაგრამ მარტო ცხელიაო. ასე ცოდო ხართ და თუ გაქაჩავთ, გაგიყვანთ დაიბანეთო. აბა წყალს როგორ გავმაზავდი და 40 გრადუსში 80 გრადუსიანი წყალით კაი გულმოდგინედ განვიბანე ისე, რომ გულიც არ წამივიდა. აი ექსტემალური ეგზისტენციალიზმიც. თანაც რომ დავფიქრდი, მე ვიზაზე რიგში დგომაც არ მომიწევს და ვიზას ნაღდად მომცემენ (ღმერთმა აცოცხლოს დიფსთეიტი). აი კობახიძეს კი უსასრულო რიგში ჩააყენებენ, ცხელ წყლითაც არ დააბანინებენ, დასალევ წყალსაც არ მიაწვდიან (ამაზე სანქცია იქნება) და ვიზასაც არ მისცემენ. ასეთია ირაკლი, ეგზისტენციალიზმის აუტანელი სიმსუბუქე.

კრიზისმა თიქთმის გადაიარა. არა, კი არ აგრილდა, პირიქით რეკორდულ 40 გრადუსზე მეტი ყოველდღიურად გაფორმდა და ბოლო არ უჩანს. უბრალოდ მდუღარეში ბანაობას მივეჩვიე და სრული უწყლობაც შეწყდა. წყალი ციხეშიც და ქალაქ რუსთავშიც ერთნაირად მოდის – ალაგ-ალაგ. ვგიჟდები, რომ წყლის ასეთი რეჟიმი, სრული კონსენსუსით მიღებული რეალობაა და არც არავინ აპროტესტებს – რუსთავია რა. მეც რა სულელი ვარ – აბა რა უნდა წყალს ქალაქში, რომელსაც რატომღაც რუს-თავი ქვია.