ლიეტუვის საგარეო საქმეთა ყოფილი მინისტრი, გაბრიელიუს ლანდსბერგისი „ინტერპრესნიუსთან“ ექსკლუზიურ ინტერვიუში საქართველოში ბოლო დროს განვითარებულ მოვლენებს აფასებს.
მისი თქმით, აშკარაა, რომ საქართველოს ხელისუფლება ქვეყნის „ბელარუსიზაციას“ ცდილობს, რის მიზანსაც მაქსიმალური ძალაუფლების ერთი ადამიანის ხელში მოქცევა წარმოადგენს.
ინტერვიუში ლანდსბერგისი აღნიშნავს, რომ დასავლეთმა არ უნდა დაუშვას საქართველოს დაკარგვა და მოვლენების მსგავსი სცენარით განვითარება „საშინელება იქნება“.
დაუშვეს თუ არა შეცდომები საქართველოსთან მიმართებით ევროპულმა ქვეყნებმა, როგორია ვილნიუსის ოფიციალური პოზიცია სანქციებთან დაკავშირებით და რა მნიშვნელობა აქვს ესტონეთის, ლატვიისა და ლიეტუვისთვის რუსეთის ელექტროენერგიის ქსელიდან გათიშვას – ამ და სხვა საკითხებზე გაბრიელიუს ლანდსბერგისი „ინტერპრესნიუსთან“ ექსკლუზიურ ინტერვიუში ისაუბრა.
– 26 ოქტომბრის არჩევნების შემდეგ საქართველო ღრმა პოლიტიკურ კრიზისშია. დასავლური ქვეყნების უმეტესობამ უარი თქვა არჩევნების შედეგების აღიარებაზე, ხოლო მოქალაქეები და სხვადასხვა სექტორის წარმომადგენლები 70 დღეზე მეტია რუსთაველის გამზირზე იკრიბებიან და ითხოვენ ახალი არჩევნების ჩატარებას და საპროტესტო აქციების დროს დაკავებულთა გათავისუფლებას. ბატონო გაბრიელიუს, როგორ შეაფასებდით საქართველოში განვითარებულ ბოლო მოვლენებს?
– ვფიქრობ, ეს კრიზისი საკმაოდ დიდი ხნის მანძილზე იზრდებოდა. მთავარი საკითხი არსი ის, რომ ქართველ ხალხს, მოსახლეობის უმრავლესობას, სურს იყოს ევროპის ნაწილი. როდესაც მე ვამბობ „ევროპას“, არ ვგულისხმობ მხოლოდ ევროკავშირს, რაც, რა თქმა უნდა, მისი სიმბოლოა და ალბათ,ყველაზე პრაქტიკული ასპექტი, არამედ ღირებულებებითა და ადამიანების უფლებებით, არასამთავრობო ორგანიზაციების მუშაობით, არჩევნების ორგანიზებითდა რასაც ჩვენ ვხედავთ არის ხელისუფლება, რომელიც ამას სულ სხვანაირად უყურებს. კარგა ხანია, ხელისუფლება ცდილობს ამით დაეფარა მათი საქმიანობა, რომ ისინიც პრო-ევროპელები არიან და ცდილობდნენ ქვეყნის საკმაოდ დიდი ნაწილისა და დასავლეთში საკმაოდ ბევრი პარტნიორის მოტყუებას.
მაგრამ ახლა მათ სხვაგვარად მოქმედება დაიწყეს. ხელისუფლებას უნდა დაეწყო რეალურად პრო-ევროპული ქცევა ან როცა აშკარა გახდა, რომ იტყუებიან, სწორედ აქ დაიწყო ხალხმა პროტესტი. როგორ დასრულდება ეს ბრძოლა, ჯერჯერობით უცნობია. უბრალოდ, იმედი მაქვს, რომ იქნება საკმარისი მხარდაჭერა დასავლეთის მხრიდან და გაგრძელდება ეს გამბედაობა და ხალხი დადგეს იმისთვის, რისიც სწამს.
– “ქართული ოცნების” მთავრობის ახალმა დადგენილებამ, რომელიც 31 იანვარს გამოსცა, სტრატეგიული და განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი ობიექტების ჩამონათვალს „სახელმწიფო და საერთაშორისო მნიშვნელობის მაგისტრალები“ დაამატა. ეს ახალი სტატუსი სისხლის სამართლის კოდექსის 222-ე მუხლით ამ გზების დაკავებას ან ბლოკირებას კრძალავს, ხოლო დამრღვევებს 2 წლით თავისუფლების აღკვეთა ემუქრებათ. იგივე დანაშაული 4-წლამდე თავისუფლების აღკვეთას ითვალისწინებს, თუ ჩადენილია „ერთობლივად“ ან „განმეორებით“. ამასთან, პოლიციამ აქციაში მონაწილე რამდენიმე აქტივისტის სახლები გაჩხრიკა. ბევრი აქტივისტი ჯერ კიდევ დაპატიმრებულია. თქვენი აზრით, რა არის „ქართული ოცნების“ ამ მოქმედებების მთავარი მიზანი?
– ვფიქრობ, რასაც ჩვენ ამ წელს ვხედავთ,ქვეყნის სტალინიზაციაა. ხალხისთვის სამოქალაქო უფლებების ჩამორთმევა ხდება იმისთვის, რომ ქვეყანა დაემსგავსოს ბელარუსს ან რუსეთს, პროტესტის, თავისუფალი არჩევნების, შეკრების თავისუფლების გარეშე. თუ მას დაუშვებენ და დასავლეთი დაკარგავს საქართველოს, როგორც ქვეყანას, რომელიც ცდილობდა დასავლეთთან დაკავშირებას, ეს ნამდვილად საშინელება იქნება. “ქართული ოცნების” ხელისუფლება უნდა შეჩერდეს. სანქციები უნდა განხორციელდეს. სამწუხაროა, რომ ამ გზით ძალიან, ძალიან ნელა მივდივართ.
– თქვენ ახლა ახსენეთ დასავლეთის ნელი ქმედებები. რითია ეს განპირობებული და ასევე, ფიქრობთ თუ არა, რომ ევროპულმა ქვეყნებმა „ქართული ოცნება“ სწორად ვერ შეაფასეს? რამდენად შეიძლება ამას ევროპის შეცდომა დაერქვას?
– შეიძლება ამას შეცდომა უწოდოთ, მაგრამ საქმე ისაა, რომ ევროპა ძალიან რთულ ვითარებაშია და გაყოფილია, მის მთავარ ფოკუსს უკრაინის წინააღმდეგ რუსეთის ომის წარმოადგენს. ასე რომ, შესაძლოა „ქართულმა ოცნებებმა“ მიიჩნია ეს შესაძლებლობად, რადგან იცის, რომ ევროკავშირის ქვეყნებს უბრალოდ არ შეუძლიათ, თვალი ადევნონ თბილისში მიმდინარე მოვლენებს, მაგრამ ამაში მინდა შევაქო ქართველი ხალხის სიმამაცე. რომ არა მათი გამძლეობა იმ ყველაფრის წინაშე, რაც მათ გააკეთეს, მიუხედავად რეპრესიებისა, დაკავებისა, ჯარიმებისა და სახლებში ჩხრეკისა, ისინი მაინც აპროტესტებენ. 70 დღეზე მეტი ხნის განმავლობაში, ყოველდღე გადიხართ გარეთ, როდესაც ცივა და წვიმს, და ალბათ,გეშინიათ დაპატიმრების, შემდეგ კი მაინც ისევ იმავეს აკეთებთ. დემონსტრაციების გარეშე, დიდი ალბათობით, ევროპა საერთოდ ვერ გაიგებდა და არც დაინტერესდებოდა იმით, რა ხდება ამ საქართველოში.
– ბევრი ევროპელი პარტნიორის მსგავსად, თქვენც გჯერათ, რომ ახალი არჩევნების ჩატარება ხელს შეუწყობს კრიზისის დეესკალაციას? თუ „ქართული ოცნება“ მაინც უარს იტყვის ახალ არჩევნებზე, ელით თუ არა, რომ ზოგიერთი ევროპული ქვეყანა ეტაპობრივად აღადგენს მათთან ურთიერთობას? ან საპირისპირო შემთხვევაში, თუ წარმოგიდგენიათ, რომ მმართველი პარტია ხანგრძლივად იზოლირებული დარჩება?
– არსებობს რამდენიმე სცენარი, რომელიც შესაძლებელია განვითარდეს. რა თქმა უნდა, სიტუაციის დეესკალაციისთვის საჭიროა ახალი არჩევნები, მაგრამ სამართლიანი არჩევნებია საჭირო. თუ ახალ არჩევნებს მოაწყობენ და მაინც გააყალბებენ, ეს არ არ იქნება რაიმეს გაუმჯობესება. ეს უნდა იყოს სამართლიანი, რომ ქართველი ხალხი მათ ენდობოდეს, საერთაშორისო პარტნიორები ენდობოდნენ მათ. ეს არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. რა თქმა უნდა, ეს რადიკალურად შეცვლის ამ მდგომარეობას. თუ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უფრო მეტად ზრუნავდნენ საქართველოს მომავალზე, ვიდრე საკუთარ ბიზნეს ინტერესებზე ან პირად ინტერესებზე, ისინი იფიქრებდნენ, რომ დათანხმდებოდნენ, რომ ეს არის წინსვლის გზა. მოხდება თუ არა ეს, არ ვიცი. ეს ძირითადად დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ მოიქცევა ქართველი ხალხი და რამდენად მზად არიან ამისთვის.
– უნგრეთის და სლოვაკეთის როლებიც არ უნდა გამოგვრჩეს. ბოლო წლებში ორბანის მთავრობამ გამოიყენა თავისი პოზიცია და ვეტოს უფლება, როგორც მნიშვნელოვანი დაბრკოლება ევროკავშირის საერთო პოლიტიკის წინააღმდეგ, ის ბლოკავს ისეთ საკვანძო გადაწყვეტილებებს, როგორებიცაა, უკრაინის ფინანსური მხარდაჭერაც კი. ევროპაში კვლავ მიმდინარეობს დისკუსია უნგრეთისთვის ვეტოს უფლებების მოხსნის შესაძლებლობის შესახებ, რადგან ევროკავშირის ბევრი ქვეყანა ეძებს გზებს ამ გამოწვევის დასაძლევად. როგორ ფიქრობთ, ასეთი შედეგის მიღწევა რამდენად რეალურია? საქართველოსთან დაკავშირებითაც, ვიქტორ ორბანი კიდევ ერთხელ ეწინააღმდეგება ევროკავშირის სხვა ქვეყნების პოზიციებს. როგორ ფიქრობთ, რა როლის შესრულება შეუძლია მას ამ პროცესში?
– მე ვფიქრობ, რომ ვიქტორ ორბანი ყოველთვის ერთსა და იმავე როლს ასრულებს, ევროკავშირის დამრღვევის, ძირითადად, რუსეთისა და ჩინეთის ინტერესების სასარგებლოდ. გასაკვირი არ არის, რომ ის „ქართულ ოცნებას“ უჭერს მხარს და ის პირველი იყო, ვინც თბილისში ჩავიდა [არჩევნების შემდეგ]. ეს დიდი სიურპრიზი არ არის. რაც შეეხება იმას, თუ რისი გაკეთება შეუძლია ევროპას, არის ევროპული ხელშეკრულების მე-7 მუხლი, რომელიც საშუალებას იძლევა, თუ იგი სრულად განხორციელდება, საშუალებას აძლევს წევრ სახელმწიფოს ამოიღოს [წევრი ქვეყნის] ხმის უფლება. მე მხარს ვუჭერ ამ პროცესის დაწყებას. მე ვფიქრობ, რომ ეს მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ საქართველოს გამო, რადგან ევროპას არ შეუძლია აჩვენოს რაიმე სანდოობა და უნდა აჩვენოს ლიდერობა ბევრ შემთხვევაში, ასე შემთხვევა საქართველოცაა. ამ საკითხზე ევროპარლამენტში დისკუსია ნამდვილად მიმდინარეობს. ვფიქრობ, ეს ევროპულ საბჭოშიც უნდა დაიწყოს, რათა ქვეყნებმა კიდევ უფრო მეტად დაიწყონ ამაზე საუბარი.
– 27 იანვარს ევროპულმა საბჭომ მიიღო გადაწყვეტილება ქართველ დიპლომატებისა და ოფიციალური პირებისთვის უვიზო მიმოსვლის შეჩერების შესახებ, მაშინ როცა ევროკავშირის ბევრმა ქვეყანამ პერსონალური სანქციები დაუწესა პარტია „ქართული ოცნების“ ლიდერებს. მიიჩნევთ, რომ ეს ზომები ეფექტური იქნება? როგორია ვილნიუსის ოფიციალური პოზიცია ამ გადაწყვეტილებებთან დაკავშირებით?
– მე აღარ ვარ ლიეტუვის საგარეო საქმეთა მინისტრი, მაგრამ ახლა რომ ვიყო, ჩემი პოზიცია იქნებოდა სანქციების გაზრდა, კოალიციის გაფართოება, სხვა ქვეყნების მოწვევა, ყოველ შემთხვევაში, მოგზაურობის აკრძალვაზე მაინც, თუ ჩვენ ვერ შევთანხმდებით რაიმე უფრო არსებითზე ევროკავშირში. მაგრამ ვფიქრობ, ზოგიერთ შემთხვევაში, ეს მოქმედებს როგორც სიმბოლური ჟესტი, მაგრამ ეს მნიშვნელოვანია, რადგან აიძულებს სხვებს გადახედონ თავიანთ პოზიციას. ლიეტუვა იყო ერთ-ერთი პირველი ქვეყანა, რომელმაც განახორციელა სამოგზაურო აკრძალვა სხვა ქვეყნებთან ერთად. მაგრამ ჩვენ უფრო შორს უნდა ვიყუროთ. ეს არის ის, რასაც მე გავაკეთებდი. რაც შეეხება ამჟამინდელ მთავრობას, რთულია მათ პრიორიტეტებზე საუბარი. ვიცი, რომ ლიეტუველი ხალხი ნამდვილად მხარს უჭერს საქართველოს. და მათ სურთ ნახონ თავისუფალი და დემოკრატიული საქართველო ევროპაში.
ლიეტუვის მიერ დაწესებული სანქციები, ინდივიდუალური პირების წინააღმდეგაა. მნიშვნელობა არ აქვს, როგორი პასპორტი ექნებათ, ისინი ლიეტუვაში ვერ შემოვლენ. ალბათ, იკითხავთ, რამდენად ხშირად გადაწყვეტს ივანიშვილი ვილნიუსში წასვლას, დიდი ალბათობით, არც ისე ხშირად. ეს მისთვის დიდი დანაკარგი არ არის. ჩვენ გვესმის მისი სიმბოლური ბუნება, მაგრამ ის მოქმედებს როგორც ზეწოლა სხვებზე, რომ იგივე გააკეთონ. ეს ნელი პროცესია, მაგრამ მიდის. თქვენმა პრეზიდენტმა, სალომე ზურაბიშვილმა ამ კუთხით უდიდესი სამუშაო გააკეთა. მან თავისი ოფისი ძალიან ოსტატურად გამოიყენა დასავლეთის დედაქალაქის ინფორმირებისთვის, რათა ეჩვენებინა, თუ რა ხდება თბილისში.
– „2010 წელს, როდესაც ბელარუსის მთავრობამ ჩაახშო საპროტესტო აქციები მინსკში, დააწესა ემბარგო ყველა იმ აღჭურვილობასა და იარაღზე, რომელსაც მთავრობა იყენებს თავისი მოქალაქეების წინააღმდეგ. ვფიქრობ, ჩვენ ნამდვილად უნდა დავიწყოთ ფიქრი იმავეზე: როდესაც ხელისუფლება იყენებს დასავლურ აღჭურვილობას თავისი ხალხის წინააღმდეგ, რატომ ხორციელდება მათი ექსპორტი,“ – ეს არის თქვენი გასული დეკემბრის განცხადება, რა დროსაც თბილისსა და მინსკში განვითარებულ მოვლენებს შორის პარალელი გაავლეთ. ეთანხმებით თუ არა ფართოდ გავრცელებულ მოსაზრებას, რომ საქართველოში მოვლენები იმ სცენარით ვითარდება, როგორც ბელარუსში და რომ ქვეყანა შესაძლოა მალე მოექცეს რუსეთის სრული კონტროლის ქვეშ?
– მათ უნდათ საქართველოს ბელარუსიზაცია, რომ მას ერთი ადამიანი მართავდეს და ამ შემთხვევაში, ლუკაშენკოს ნაცვლად ჩვენ გვყავს ივანიშვილი. მაგრამ თუ მეთოდები იგივეა, მაშინ დიდი განსხვავება არ არის. რაც შეეხება აღჭურვილობას, ვფიქრობ, არ მსმენია ამ საკითხზე მეტი დებატი. ზემოთაც აღვნიშნე, რომ ეს არის ქვეყნის სტალინიზაცია სადაც სამოქალაქო უფლებები იშლება. ქვეყნებში, სადაც ძალაუფლება ლოკალიზებულია ერთ ადამიანში, ერთ ჯგუფში ძირითადად ხდება კუნძული, რომელიც უმეტეს შემთხვევაში რუსეთზეა დამოკიდებული.
– საბჭოთა კავშირის დაშლიდან სამ ათწლეულზე მეტი ხნის შემდეგ, ესტონეთმა, ლატვიამ და ლიეტუვამ დაიწყეს რუსეთის ელექტროენერგიის ქსელიდან გათიშვა და ევროკავშირის ქსელში შეერთება, რასაც ბევრმა “ისტორიული გადართვა” უწოდა. ეს ახალი ნაბიჯია ბალტიისპირეთის ქვეყნებისთვის, რომლებიც ევროკავშირს 20 წლის წინ შეუერთდნენ, მაგრამ დღემდე იყენებდნენ რუსეთის ელექტროენერგიას. რა მნიშვნელობა აქვს ამ გადაწყვეტილებას და რატომ დასჭირდა მის მიღებას ამდენი დრო? თუ არის ჯერ კიდევ სფეროები, სადაც ესტონეთი, ლატვია და ლიეტუვა ჯერ კიდევ რუსეთზე არიან დამოკიდებული?
– რამდენიმე მიზეზი იყო, თუ რატომ დასჭირდა ამდენი დრო. პირველი არის ტექნოლოგიური. ეს არ არის მარტივი პროექტი. ჩვენ მოგვიწია დაკავშირება შვედეთთან, პოლონეთთან, ესტონეთთან, ფინეთთან. ეს საკმაოდ ძვირი დაჯდა და პროცესი ჯერ კიდევ არ დასრულებულა. ჩვენ კვლავ ვაშენებთ ერთ დამატებით ბმულს პოლონეთთან,მაგრამ საჭირო იყო პოლიტიკური ჰარმონიზაცია. ყველა პოლიტიკური პარტია ვერ თანხმდებოდა, რომ ეს უნდა მომხდარიყო. რეგიონის ყველა ქვეყანას ვერ ხედავდა, რომ ეს ასე სწრაფად უნდა მომხდარიყო. კიდევ უფრო რთული პროცესი იყო მოსახლეობის დარწმუნება, პოლიტიკური ჯგუფების დარწმუნება და ქვეყნების დარწმუნება, რადგან ჩვენ ეს პროცესი უნდა გაგვევლო შეუფერხებლად და მთლიანად. ძალიან მიხარია, რომ ეს მოხდა. როდესაც საქმე ეხება იმას, ვართ თუ არა რუსეთზე დამოკიდებული, ვფიქრობ, რომ ეს იყო ბოლო სფერო.
ჩვენ თხევადი ბუნებრივი აირი შემოგვაქვს მსოფლიოს ნებისმიერი ადგილიდან და მივიღეთ გადაწყვეტილებები, რომ რუსეთიდან LNG არ შემოვიდეს, მიუხედავად იმისა, რომ ევროპის ზოგიერთი ქვეყანა მაინც ირებს მას, ჩვენ არ ვაკეთებთ ამას. რაც შეეხება ნავთობს, ჩვენ ის შემოგვაქვს ახლო აღმოსავლეთიდან, შეერთებული შტატებიდან. ჩვენი ვაჭრობა რუსეთთან არის მთლიანი ქვეყნის ვაჭრობის 0,6%.
– „მჩაგვრელი რეჟიმები ფრთხილად უნდა იყვნენ, როცა ოპონენტებს ადარებენ ლიეტუველებს, რადგან ლიეტუველებს მსგავსი რამის მოგების ისტორია აქვთ“, – ამის შესახებ თქვენ გასულ თვეში სოციალურ ქსელ X-ზე დაწერეთ. თქვენი პასუხი მიემართებოდა საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარეს, შალვა პაპუაშვილის „ფეისბუქ“ პოსტს, სადაც პაპუაშვილი აცხადებდა: “ისე, რომ ვიცოდეთ, საჭმელში ჩაფურთხება და ამგვარი ზურგს უკან საქციელი ლიეტუვური სტილია და ყოველთვის, ყველაზე სამარცხვინო ქცევად ითვლებოდა”,- რა კომენტარს გააკეთებდით ამ დაპირისპირების შესახებ, რომელიც სოციალურ პლატფორმაზე ვნახეთ?
– მისი განცხადება მასზე უფრო მეტს ამბობს, ვიდრე ლიეტუვაზე. მისი სიტყვები, როგორ იყენებს მათ,უფრო მეტს მეტყველებს მის პიროვნებაზე, ვიდრე სხვაზე. ვფიქრობ, მისი მომავალი სამართლიან არჩევნებში გადაწყდება, ამაში დარწმუნებული ვარ.
– თითქმის სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც რუსეთი უკრაინაში შეიჭრა. მიუხედავად იმისა, რომ რუსეთმა ვერ მიაღწია თავის მიზანს – ქვეყნის დაპყრობას, ომი მაინც გრძელდება, უკრაინის თითქმის 20% კვლავ ოკუპაციის ქვეშ იმყოფება. თუ ელოდებით რაიმე ცვლილებას ფრონტის ხაზზე, სამშვიდობო მოლაპარაკებებისგან უახლოეს მომავალში, განსაკუთრებით ტრამპის ადმინისტრაციის პირობებში?
– ახლა ძნელი სათქმელია. ჩვენ შევდივართ არაპროგნოზირებადობის ეპოქაში. ეს ნიშნავს, რომ ახალ ადმინისტრაციას თან მოაქვს, მოგეხსენებათ, საკმაოდ ბევრი ახალი იდეა. ზოგიერთი მათგანი შესაძლოა სასარგებლო იყოს უკრაინისთვის,ზოგიერთი მათგანი შეიძლება არა.
ძნელი სათქმელია, რომელი განხორციელდება. პრეზიდენტი ტრამპი გადაწყვეტს მხარი დაუჭიროს უკრაინას და დააწესოს მეტი სანქციები რუსეთზე და მეტი იარაღი მისცეს უკრაინას და მიიყვანოს რუსეთი მოლაპარაკების მაგიდასთან, ვინ იცის? არსებობს შეთანხმების შესაძლებლობა, რაც გამოიწვევს ცეცხლის შეწყვეტას, მაგრამ თუ ღრმად ჩახედავთ სიტუაციას, პუტინს [მოლაპარაკების] მაგიდასთან დაჯდომის ძალიან მცირე სტიმული აქვს.
ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვიცით, არის თუ არა პრეზიდენტი ტრამპი ნამდვილად მზად იმისთვის, რომ რაიმე გააკეთოს უკრაინის გასაძლიერებლად. ჩვენ ვერ ვხედავთ, რომ ვინმე განიხილავს იდეას, შესთავაზოს უკრაინას უსაფრთხოების გარანტიები. ეს არის ყველაზე დიდი პრობლემები. და თუ პრობლემები მატერიალიზდება და არ გადაიჭრება, ეს იქნება იმავეს გაგრძელება, რაც ჩვენ ვნახეთ 2008 ან 2014 წლიდან.
საქართველოს მსგავსად, ბორდერიზაცია გაგრძელდება. ასე რომ, უკრაინაში უკრაინის ბორდერიზაცია შეიძლება მოხდეს, თუნდაც ცეცხლის შეწყვეტის შემთხვევაში, სადაც რუსეთი გამუდმებით გააგრძელებს დაწოლას ფრონტზე. მე ვფიქრობ, რომ ჩვენ უნდა ვიყოთ ძალიან ყურადღებიანი, არ ვიყოთ ძალიან ოპტიმისტურად განწყობილი იმის მიმართ, რაც ხდება, რადგან ყველაფერი შეიძლება მართლაც არასწორად წარიმართოს. ბევრი შანსია, რომ არასწორად წავიდეს და ჩვენ უნდა დავეხმაროთ უკრაინას, როგორც შეგვიძლია.
– გმადლობთ, ეს იყო ჩემი ბოლო კითხვა. ნება მომეცით კიდევ ერთხელ ხაზი გავუსვა, რომ ლიეტუვა საქართველოს დიდი ხნის მხარდამჭერია და რჩება ერთადერთ ქვეყნად, რომელიც ოფიციალურად გვიწოდებს “საქართველოს”. გულწრფელად ვიმედოვნებ, რომ არსებული დაძაბულობა მალე დასრულდება…
– ჩვენ ყოველთვის ქართველი ხალხის გვერდით ვიქნებით. რაც არ უნდა იყოს, არ აქვს მნიშვნელობა ხელისუფლებას, ჩვენ ყოველთვის ქართველი ხალხის გვერდით ვართ. ეს თქვენი ქვეყანაა, ეს თქვენი მომავალია. თქვენ იბრძოლეთ ამისთვის და ჩვენ დაგეხმარებით მის შენარჩუნებაში.
ბექა ბერიაშვილი
„ინტერპრესნიუსის“ სპეციალური კორესპონდენტი ბრიუსელში
