აკაკი ბაქრაძე:
ჩვენ არ ვიცით ჩვენი ყველაზე დიდი კაცის _ “ვეფხისტყაოსნის” ავტორის სახელი და გვარი. ეს ისეთი მოვლენაა, რომელიც ალბათ ყველა ქვეყანას შეარცხვენდა. როგორ შეიძლება დაგავიწყდეს ადამიანს იმ კაცის სახელი და გვარი, ვინც საერთოდ განასახიერებს ყველაფერს საუკეთესოს, რაც ჩვენს ხალხს ჰქონია. რანაირი სიძულვილით უნდა სძულებოდათ “ვეფხისტყაოსნის” ავტორი, რანაირი სიძულვილი უნდა ყოფილიყო მის მიმართ, რომ მისი ყველაფერი დაკარგულიყო. ეს სიძულვილი მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ნიშნით იყო გამოწვეული, ნიჭიერების გამო. ნიჭიერების გამო სძულდათ ის.
ერთხელ შალვა ნუცუბიძემ იხუმრა _ რუსთაველიო ისეთი დიდი ადამიანი იყო როგორც შემოქმედი, რომ სხვების თავზე დადიოდა მისდა უნებლიეთ. და აი, იმ პატარებმა, რომელთა თავზეც ის დააბიჯებდა, ეს არ აპატიეს და მისი სახელი დაივიწყესო. მაგრამ რა ტრაგედიაა ჩვენთვის ეს _ იძულებული ვართ რაღაც მოგონილი სახელით და გვარით ვიცნობდეთ ‘ვეფხისტყაოსნის’ ავტორს!
ასევე შეგვიძლია გავიხსენოთ, რა დღეში ჩააგდეს სულხან-საბა ორბელიანი იმის გამო, რომ ზოგიერთს არ მოსწონდა მისი პოლიტიკური ორიენტაცია და ზოგიერთს _ მისი ნიჭი. მოხუცი კაცი წვერებით ათრიეს სვეტიცხოვლის ეზოში. იქამდეც მიიყვანეს, რომ ბიბლია დააწვევინეს. ეტყობა, მან რაღაც თავისებური ინტერპრეტაცია მისცა ბიბლიას და მერე აიძულეს, რომ დაეწვა. ის თვითონ ბერი იყო და ბერს რომ აიძულებ ბიბლია დაწვას, რა მდგომარეობაში უნდა ჩაეგდოთ იგი!
ასეთი რამდენი მაგალითის გახსენება შეიძლება, თუნდაც აგერ უახლოეს, მე-19 საუკუნის ეპოქაში. ჩამოვთვალოთ უბრალოდ: კრიტიკოსი ესტატე ბოსლეველი მოკლეს, დიმიტრი ყიფიანი მოკლეს, ივანე მაჩაბელი უგზო-უკვლოდ დაიკარგა და არ ვიცით _ რატომ და რისთვის, ილია ჭავჭავაძე მოკლეს, ნიკო ხიზანიშვილი მოკლეს, თედო რაზიკაშვილი მოკლეს და კათალიკოსი კირიონი მოკლეს. მოხდა 7 მკვლელობა დაახლოებით 35 წლის მანძილზე. ყველაფერი ეს მეტყველებს იმაზე, რა სასტიკი და ულმობელია ქართველის დამოკიდებულება მისი საუკეთესო შვილების მიმართ და რა უგუნურია ეს დამოკიდებულება!
