„ათამდე გამომძიებელი ჰყავს ამ საქმეს. არც ერთს უცდია ფორმალურად მაინც ემუშავა გამოძიებაზე“

„ვფიცავ, ჩემი ყოველი სიტყვა იქნება უტყუარი და ფაქტებზე დაფუძნებული“ – 14 ივლისს, ბათუმის საქალაქო სასამართლოში „ბათუმელებისა“ და „ნეტგაზეთის“ დამფუძნებელმა, ჟურნალისტმა და მედიამენეჯერმა, მზია ამაღლობელმა სამოქალაქო ფიცის დადების შემდეგ დაიწყო ჩვენების მიცემა.
„ბათუმელები“ და ნეტგაზეთი გთავაზობთ მზია ამაღლობელის სასამართლოში მიცემული ჩვენების სტენოგრამას, მინიმალური შემოკლებით.
მზია ამაღლობელი: ამ ფაქტის მცირედით მაინც თავიდან აცილება რომ ყოფილიყო შესაძლებელი, მარტო იმიტომ ავიცილებდი, რომ საკუთარ თავზე არ მელაპარაკა. არ ვარ კომფორტულად საკუთარ თავზე ლაპარაკისას.
რა შემიძლია ვთქვა.
წესით სასამართლოსთვის ისიც საკმარისი უნდა იყოს, რომ შუახნის ასაკამდე ისე მოვედი, რომ კანონთან კონფლიქტში არ ვყოფილვარ, მაგრამ რადგან სასამართლომ უნდა იმსჯელოს ჩემ კრიმინალურ ბუნებაზე და იმაზე, თუ რამდენად საშიში ვარ საზოგადოებისათვის, შევეცდები ცოტა რამ მოვყვე ჩემი საქმიანობის შესახებ.
ეს ალბათ ჩემ ბუნებასაც გამოხატავს.
პირველ რიგში ვიტყვი იმას, რომ ვარ საქართველოს მოქალაქე. ვფიქრობ, რომ კარგი მოქალაქე ვარ.
მოქალაქეობას არ ვხედავ ისე, რომ აი, სადღაც რომ დაიბადები შემთხვევით ქვეყანაში და ცხოვრობ უბრალოდ. ამ ქვეყნის მოქალაქეობა ჩემთვის თავისი წარსულით, აწმყოთი და მომავლითაც არის მნიშვნელოვანი.
რადგანაც მოქალაქეობაზე ვლაპარაკობთ, მინდა ხაზი გავუსვა ერთ დეტალს. საკუთარ თავს არ მივაკუთვნებ იმ მოქალაქეებს, რომლებიც ძალაუფლებაში მყოფ პოლიტიკურ გუნდს, რეჟიმს უფლებას აძლევს, რომ მისი სახელით ანტიდემოკრატიული და ანტიევროპული რიტორიკით ილაპარაკონ.
ვემიჯნები ამას ხოლმე, როგორც მოქალაქე.
ასევე, საკუთარ თავს არ მივაკუთვნებ იმ მოქალაქეებს, რომლებიც საქართველოს სუვერენიტეტს, ეროვნული იდენტობის, უსაფრთხოების შენარჩუნებას ხედავენ პუტინის რუსეთის და ოკუპანტი რუსეთის მფარველობასა და მონობაში.
რაც შეეხება ჩემს პროფესიას:
შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემ თაობაში, მედიაში, ერთ-ერთი მათგანი ვარ, რომელმაც ზურგი აქცია, უარი თქვა მაამებლურ, პროპაგანდისტულ, ცენზურით თუ თვითცენზურით გაჯერებულ საბჭოთა ჟურნალისტიკაზე.
ერთ-ერთი მათგანი ვარ მე.
სიმართლე გითხრათ, 2001 წელს, როდესაც მე და ჩემმა მეგობრებმა გადავწყვიტეთ გაზეთის გამოშვება და დამოუკიდებლად საქმიანობა, დღევანდელი გადასახედიდან შემიძლია ვთქვა, რომ ბევრი არაფერი გაგვეგებოდა პროფესიული ჟურნალისტური სტანდარტების.
თუმცა ეს იყო ახალგაზრდების პროტესტის გამოხატვა, პროტესტის, რომელიც იმ პერიოდში ავტორიტარულ და უსამართლო გარემოს ქმნიდა. ასლან აბაშიძის პერიოდს ვგულისხმობ, როცა აჭარაში რუსული ბაზები იყო, როცა აჭარის მთავრობის სპეცსამსახურს რუსული გენერალიტეტი წვრთნიდა, როცა ჩოლოქზე საგუშაგო, საზღვარი გვქონდა დანარჩენ საქართველოსთან.
აი, ამ პერიოდში ვმუშაობდი და მე და ჩემი გუნდი მუდმივი დევნისა და ფიზიკური თავდასხმის მსხვერპლი ვიყავით.
ისეთი „თავდასხმის“ არა, ლოყა რომ შეგიწითლდება.
ისეთი თავდასხმის, როცა საავადმყოფოში უგონოდ აღმოჩნდები და 2-3 კვირა გაუნძრევლად წევხარ.
მე და ჩემი მეგობრები როცა ამ უსამართლობაზე ვლაპარაკობდით და ვწერდით, ძალიან მალე მოვიპოვეთ საზოგადოების კეთილგანწყობა და ძალიან მალე მივიქციეთ ავტორიტარი ხელისუფლების ყურადღება.
ოღონდ ეს „ყურადღება“, რა თქმა უნდა, დევნაში გამოიხატებოდა.
ზოგადად, პროფესიულ, კრიტიკულ ჟურნალისტიკას მთავრობები არ სწყალობენ და ეს საშიში არ არის იმ შემთხვევაში, როცა ქვეყანაში დამოუკიდებელი, მიუკერძოებელი სასამართლოა.
არ არის საშიში იმ შემთხვევაში, როდესაც სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლება, კანონით არის დაცული.
დღეს რა მდგომარეობაშიც ვართ ამ ახალი კანონის გადამკიდე, ჟურნალისტიკას სრულიად მტრული და მკვლელი გარემო აქვს. შეიძლება ითქვას, რომ ნებისმიერ დიქტატორს გააბრწყინებდა ეს კანონები.
ადვოკატი: თქვენი უშუალო ფუნქციები მაინტერესებს, ჟურნალისტურ საქმიანობასთან კავშირში.
მზია ამაღლობელი: კომპანია, რომელსაც მე წარმოვადგენდი დაკავებამდე, შპს „გაზეთ ბათუმელები“, საგამომცემლო და საინფორმაციო საქმიანობას ეწეოდა ძირითადად. ჰქონდა საგანმანათლებლო, მარკეტინგული და სოციალური პროექტები.
უშუალოდ ჩემი როლი კომპანიაში – მე მედიაკონტენტის წარმოებაში არ ვიყავი ჩართული. ჩემი ფუნქციები იყო ორგანიზაციის მდგრადობასა და განვითარებაზე ზრუნვა; ორგანიზაციის პოლიტიკა, სტრუქტურა, სტრატეგიის განსაზღვრა, ახალი ბიზნესმოდელების შექმნა ან კიდევ პირიქით – არსებულის დახურვა. ჩემ უშუალო პასუხისმგებლობაში შემოდიოდა ინვესტიციების მოზიდვა და საერთაშორისო ორგანიზაციებთან, დონორებთან თანამშრომლობა; მსხვილ ბიზნესკომპანიებთან თანამშრომლობა.
ძალიან იშვიათად ვერთვებოდი კონტენტის წარმოებაში. უფრო დამხმარე როლი მქონდა მნიშვნელოვან და ექსკლუზიურ შემთხვევებში.
რადგანაც მეორე მხარე ძალოვნებია, რამდენიმე ფაქტს გავიხსენებ. ერთი ასეთი იყო, მახსოვს, ონლაინ ქსელურ მარკეტინგზე მოვამზადეთ გამოძიება და ამ ბიზნესის მფარველობაში ვამხილეთ მაშინდელი კუდის უფროსი პატარიძე. ეს იმდენად ოდიოზური და იდუმალი ადამიანი იყო, ყველა მასზე ლაპარაკობდა, არავინ არ იცნობდა და ჩვენ მასზე გამოძიებაც დავდეთ. ფოტოც კი დავდეთ. დღემდე ონლაინ სივრცეში ერთადერთი ფოტო იძებნება ამ ადამიანის და ეს ჩემი გადაღებულია.
ზოგადად ამ გამოძიებაში, მოკვლევაში ვიყავი ჩართული.
ისევ ძალოვანი უწყებებიდან მოვიყვან ერთ მაგალითს. კონტრდაზვერვის ყოფილი უფროსი, დავით დევნოზაშვილი ვამხილეთ ჟურნალისტის დევნა-შევიწროებაში და გადაბირების მცდელობაში. ამ ფაქტების მოძიებაში უშუალოდ მე ვიყავი ჩართული.
გავიხსენებ უახლოეს თემასაც. 2024 წლის არჩევნებზე მოვამზადეთ მასალა, გამოძიება, სადაც დავდეთ სქემა, თუ მმართველი პარტია ანუ ხელისუფლება როგორ იყენებდა სახელმწიფო ინსტიტუტებს არჩევნების გასაყალბებლად.
ამ ამბის და მტკიცებულებების მოძიებაში მე ვიყავი ჩართული.
მხოლოდ და მხოლოდ ისეთ შემთხვევებში. განსაკუთრებულს მაშინ ვამბობ, როცა საფრთხის შემცველია.
ადვოკატი: თქვენ ჩვენებას პირველად იძლევით დღეს. ბრალდებამ ბევრი მოწმე წარმოადგინა, გამომძიებლები. რომელიმე გამომძიებელი თუ გინახავთ ოდესმე, თუ მოსულა თქვენთან, ან გამომძიებელი, ან პროკურორი საქმის გამოძიების განმავლობაში?
მზია ამაღლობელი: საქმეს როცა ჩავხედე, სადღაც მგონი ათამდე გამომძიებელი ჰყავს ამ საქმეს. ძალიან დასანანია, რომ არცერთ მათგანს არ ჰქონია მცდელობა, რომ მცირედით მაინც, სიღრმისეულად კი არა, ფორმალურად მაინც ემუშავა გამოძიებაზე და ეს ფორმალობაც თუნდაც იმაში გამოხატულიყო, რომ მე ვენახე და რამე მაინც ეკითხა.
პირიქით, მახსოვს, ერთ-ერთმა გამომძიებელმა დარბაზში დაახლოებით ასეთი შინაარსის განაცხადი გააკეთა, რომ „არც არაფერია გამოსაძიებელი, ვიდეო გვაქვს მოტანილი და ამ ვიდეოთი მტკიცდება დანაშაულიო“.
არ ვიცი, ამ გამომძიებელს მხოლოდ ერთ რამეში მინდა დავეთანხმო, მართლა არაფერი არ იყო გამოსაძიებელი, იმიტომ, რომ ე.წ. დაზარალებულმა ვინმე დგებუაძემ (აი, რა ტერმინი გამოვიყენო), ბოდიში, დაიგინა ასე ვთქვათ, ბოდიში ამ სიტყვის გამოყენებისთვის, მაგრამ საჯაროდ შემპირდა, რომ სისხლით ჩამსვამდა.
ასეც მოხდა.
პროკურატურაც, არ ვიცი როგორ… დგებუაძის მოტანილი ბრალდებით ზიხართ მანდ.
და აი, რაც დგებუაძემ თქვა, ისე ხდება. 6 თვეა პატიმრობაში ვარ და შეიძლება ამდენივე წელი ვიჯდე. იმიტომ, რომ რეჟიმს უნდა ასე.
არ ვიცი რა ვთქვა.
ადვოკატი: მზია, ანუ არცერთი გამომძიებელი თვალით არ გინახავთ, არცერთ გამომძიებელს გამოძიების მანძილზე არაფერი უკითხავს თქვენთვის. პროცესის მწარმოებელი პირი, მას შემდეგ რაც ბრალი წარგიდგინეს, პირველ 48 საათში, გამოძიება ისე დამთავრდა პროცესის მწარმოებელი პირი თვალით არ გინახავთ?
მზია ამაღლობელი: წინასწარი დაკავების იზოლატორში ბრალი წარმიდგინეს, მათთან ერთად იყვნენ ჩემი ადვოკატები: ჯუბა ქათამაძე და პაატა დიასამიძე.
თბილისში არა საქმის გამომძიებელი, არამედ სპეციალური საგამოძიებოს სამსახურის თანამშრომლები იყვნენ. ახლა მე მგონი პროკურატურას გადაეცა ეს ვალდებულებები.
ადვოკატი: თუ შეიძლება სასამართლოს რომ მოუყვეთ. 2025 წლის 11 იანვარია, საპროტესტო მანიფესტაცია იმართება აჭარის პოლიციის დეპარტამენტის შენობასთან, თქვენ როგორ მოხვდით ამ ადგილას და საერთოდ ეს კითხვები აქ ისმებოდა, საერთოდ როგორ დადიოდით ხოლმე საპროტესტო მანიფესტაციებზე და იმ დღეს რატომ და რისთვის მიხვედით?
მზია ამაღლობელი: რომ მცოდნოდა რომ სასამართლოში აღმოვჩნდებოდი და, ზოგადად, დამჭირდებოდა აქციაზე რამდენჯერ ვიყავი ამის ცოდნა, აუცილებლად რაღაც კალენდარს ვაწარმოებდი.
არ ვემიჯნები ამ აქციებს, სრულიად ვიზიარებ ამ აქციის შინაარსს, მაგრამ აქციის მონაწილე, სამწუხაროდ, იშვიათად ვიყავი, ჩემი დროიდან გამომდინარე. გავდიოდი მხოლოდ და მხოლოდ მარშები რომ იყო, ან კიდევ იმ ტიპის აქციებზე, რაც მედიას ეხებოდა. განსაკუთრებით აქტიური ვიყავი, პირველად როცა ჰქონდათ რუსული კანონის ინიციირება. შემიძლია ვთქვა რომ რუსული კანონის აქციებში მონაწილეც ვიყავი და აქტიური მონაწილეც.
შემდეგ ეს ყველაფერი ისე დამძიმდა, მედიის მდგომარეობა ისე დამძიმდა, რომ როგორც მონაწილეს, უბრალოდ დრო არ მქონდა და იშვიათად, ძალიან იშვიათად, მხოლოდ მანიფესტები რომ იყო, მაშინ ვიყავი.
ადვოკატი: 11 იანვარს რატომ მიხვედით, რა დროს მიხვედით და რისთვის მიხვედით?
მზია ამაღლობელი: 11 იანვარს ციალა ქათამიძის დაკავების შემდეგ მივედი ადვოკატთან, თამარ წულუკიძესთან ერთად. თამარი საიას ხელმძღვანელია აჭარაში.
შაბათი დღე იყო, ოფისში ვიყავი. შაბათ-კვირას დავდიოდი ოფისში, ზოგადად ნაკლები მოძრაობაა ოფისში, უფრო სიმშვიდეა, მე სიღრმისეულ საკითხებზე და დოკუმენტებზე უფრო მშვიდად ვმუშაობდი. მიმდინარე მოვლენებს სრულიად ჩახსნილი ვიყავი. როგორც ამბავი ისეც კი არ ვისმენდი არაფერს, საქმეზე ვიყავი გადართული.
ოფისში მარტო მორიგე რედაქტორი და მე ვიყავით, თუ არ ვცდები, ნიუსრუმში მუშაობდა მორიგე რედაქტორი. ველზე თანამშრომელი მუშაობდა. ველზე როცა ვამბობ, ვგულისხმობ აქციის გაშუქებას.
როცა გავიგე, ნიუსრუმში ზარი შემოვიდა, ვინ დააკავეს, ციალა როგორ დააკავეს, რას ნიშნავს სტიკერის გაკვრისთვის? ეს რომ მოვისმინე, ავღელდი ძალიან, იმიტომ, რომ ციალას ვიცნობ.
ჩვენი ოფისი მეოთხე სართულზეა, ციალა სადაც მუშაობდა, ის მესამე სართულზე იყო.
მოვისმინე ნიუსრუმში იმის შესახებ, რომ ციალა დააკავეს სტიკერის გაკვრის გამო და მე დავბრუნდი ჩემს სამუშაო ოთახში. მახსოვს, ჩვენი ფეისბუქლაივი ჩავრთე, მაგრამ აღარ დაველოდე. ყველაფერი დავტოვე, სამუშაო ფაილებიც გახსნილი, კომპიუტერიც არ გამითიშავს.
ჩვენი ოფისში, მეორე სართულზე არის საიას, ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის ოფისი. ჩავედი იქ, რომ იურისტებს დაველაპარაკებოდი. თამარი დამხვდა, თამარ წულუკიძეს ვგულისხმობ. მასაც ჰქონდა უკვე ინფორმაცია ციალას დაკავების შესახებ და მე როცა ჩავედი, ტელეფონზე თამართან ზარი შემოვიდა და უთხრეს, რომ ვაჟა დარჩიაც დააკავეს.
თამარს მივუბრუნდი – გავიდეთ ციალასთან, რაც შეიძლება დროზე შედი, რომ არ დარჩეს მარტო-მეთქი და შევთავაზე, რომ ტაქსის გამოვიძახებდი. თამარმა მითხრა, რომ მანქანა მოაკითხავს. მოკლედ, მე და თამარი ერთად გავედით პოლიციის სამმართველოს შენობასთან.
მინდა ვთქვა, რომ მიტინგზე მისულებს სრული სიჩუმე დაგვხვდა, აი, რაღაცნაირი დამთრგუნველი სიჩუმე. ჩვენ, მე და თამარი ჭიშკართან ვიდექით, სამმართველოს ჭიშკართან. რაღაც საგუშაგოს მსგავსი იყო. გუშაგი, პოლიციელი რა ვიცი, ვიღაც იყო. თამარმა გადასცა, რომ ადვოკატი ვარ და დაკავებულთან მინდა შესვლა. უთხრეს, რომ დაელოდეთ, გადავცემთ, რაღაც ესე უთხრეს…
5 წუთი რომ გავიდა, მე სიმართლე გითხრათ, გამიკვირდა, რომ ადვოკატი პირდაპირ არ შეუშვეს. არ ვიცი, არ ვიცოდი ასე თუ შეიძლებოდა. თამარმა მითხრა – იცი რა, ასეთი პრაქტიკაა, როცა ჩათვლიან საჭიროდ ერთი საათი, ორი საათიც რომ გავიდეს, არ შეგვიშვებენ, როცა დაგვიძახებენ, მაშინ უნდა შევიდეთო.
5-10 წუთის შემდეგ თამარს მოვშორდი და ჩემი თანამშრომლის, მანანა ქველიაშვილის სანახავად წავედი. ვიცოდი, რომ იმ დღის მოვლენების და ამ აქციის გაშუქებაზეც ის იყო პასუხისმგებელი. დავინახე შორიდან მანანა ქველიაშვილი. კომენტარებს იწერდა. მასთან ახლოს არ მივსულვარ, ზურგით დავინახე, აღარ მივსულვარ, ხელი არ შემიშლია.
აქციის მონაწილეებს შორის ჩუმად დავდიოდი. არავისთან კომუნიკაცია არ მქონდა. დავინახე ერთი-ორი აქციის მონაწილე, უბრალოდ გავჩერდი, იმიტომ, რომ საუბრობდნენ – „ბათუმელებს“ ჰქონდა ინტერვიუ და იქნებ მათ იცოდნენ“… ვკითხე, რას გულისხმობთ, რა უნდა იცოდნენ „ბათუმელებმა“, ბათუმელების თანამშრომელი ვარ-მეთქი.
მითხრა, რომ თემურ ქათამაძე, მედროშე დააკავეს და მისი თურქული სახელი და გვარი გვინდა ადვოკატისთვისო. თემურის დაკავების ამბავი იქ გავიგე.
ეს საუბარი დასრულებული არ მქონდა ამ ხალხთან, როდესაც სალომე ჰქვია თუ არ ვცდები, რომელიც ჩემი თანამშრომლის, იაკოს მეგობარია, მოვიდა ძალიან აღელვებული და მითხრა, რომ გოდერძი ფრანგიშვილი დააკავეს.
გოდერძი არის ია ფრანგიშვილის ძმა და სალომემ მითხრა, რომ ძალიან ვნერვიულობთ, არ ვიცით გოდერძის თან წამალი აქვს თუ არაო.
მეც საშინლად ავღელდი – გოდერძის თირკმელი გადანერგილი აქვს. მე ვიცი რას ნიშნავს წამალს როდესაც დროულად არ მიიღებს თირკმელგადანერგილი ადამიანი. ვიცი, რადგანაც ჩემს ოჯახის წევრს ჰქონდა თირკმელი გადანერგილი. ჩვენ ვერ ვმართეთ ეს პროცესი.
წავედი ეგრევე ადვოკატთან, უნდა მეთხოვა, რომ იქნებ პირველად გოდერძისთან შეხვიდე-მეთქი.
როდესაც მივედი, თამარმა მითხრა, მე ზედმეტი ორდერი არა მაქვს წამოღებული და დავურეკავთ სხვა ადვოკატებს და სხვა ადვოკატი შევაო. დარეკილი მაქვს უკვეო, მითხრეს, იმიტომ, რომ ბევრი არიან დაკავებულიო და თამარიმ მაჩვენა ტელეფონში 7-8 ადამიანის სახელი და გვარი ჩამოწერილი.
მიჭირს სიბნელეში ხედვა.
ერთადერთი ის იყო, რომ ფოტო გადავუღე ტელეფონით. სხვათა შორის, ალბათ ტელეფონში, რომელიც გაქვთ [მიმართავს პროკურორს], მხოლოდ ამ ფოტოს ნახავთ, მე მგონი, სადაც ჩამოწერილია ეს დაკავებულები. ზოგადად, არ ვიღებდი ფოტოებს. ეს იმიტომ, რომ მერე წამეკითხა, ვინ იყო დაკავებული.
თამარს შევთავაზე, ჩემი თანამშრომელი დავინახე აქ, მანქანით არის მე მგონი-მეთქი და იქნებ იმას აუხსნა ან გააყოლო ვინმე და იქნებ ორდერი გამოიტანოს, რომ შენც შეხვიდე გოდერძისთან-მეთქი. წავედი ჩემი თანამშრომლის მოსაძებნად, მოვიყვანე თამართან და საუბრობდნენ, ორდერი როგორ უნდა მოეტანა, ვთქვათ სად ჰქონდა, ვინ გაჰყვებოდა. რაღაც ამ საკითხებზე საუბრობდნენ, რომ ამ დროს ჩემთან ზარი შემოვიდა, იაკო მირეკავდა.
იაკომ მითხრა, რომ ქალაქში არ იყო, რომ დედა ძალიან ნერვიულობდა და იქნებ ადვოკატი ან ვინმე დაელაპარაკოს დედაჩემს, რომ დაამშვიდოსო.
ადვოკატი: იაკო ვინ არის?
მზია ამაღლობელი: იაკო არის ჩემი თანამშრომელი ია ფრანგიშვილი, დაკავებული გოდერძი ფრანგიშვილის და.
ვუთხარი, რომ მოდი თამართან მივალ ახლა და ნებართვას ვთხოვ და მისი ტელეფონი მივცეთ დედათქვენს-მეთქი და თან თუ შიგნით შევა, შეიძლებაა ტელეფონი არ ჰქონდეს, მაგრამ თამარს ვკითხავ-მეთქი, ვუთხარი.
როცა მივედი, თამარი უკვე აღარ იყო გარეთ, მითხრეს, რომ შეუშვეს დაკავებულებთან. გამიხარდა, იმიტომ, რომ მინიმუმ გავიგებდით შიგნით როგორ იყო, თუნდაც ციალა. მე ჩავთვალე, რომ ყველა ერთად ჰყავდათ და რომ შევიდა, სხვების ამბავსაც გაიგებდა.
იაკოს ვუთხარი, დედისთვის ჩემი ნომერი მიეცა და მე დაველაპარაკებოდი.
ამ ზარის მოლოდინში ვიყავი, ვმოძრაობდი ტერიტორიაზე, სრულიად უხმოდ, უკონტაქტოდ, როცა დავინახე ერთ-ერთ უცნობ პირს, აქციის მონაწილეს, ხელში რაღაც ქაღალდის გორგალი ეკავა. მივხვდი, რომ ეს შეიძლება ყოფილიყო ის სტიკერი. მართლა არ ვიცოდი რა იყო საერთოდ და ვუთხარი, თუ შეიძლება მომეცი, რის გამო აკავებენ ამ ადამიანებს, რომ ვიცოდე-მეთქი.
ეს სტიკერი როცა გამოვართვი, წავედი შუქისკენ, ჭიშკართან ახლოს უფრო კარგი განათება იყო. იქ მივედი წასაკითხად.
როცა წავიკითხე – „იფიცება საქართველო“, სრულიად საინფორმაციო შინაარსის და ასე ვთქვათ, კეთილშობილური განაცხადია, ბატონო პროკურორო, სხვათა შორის…
რომ დავინახე ამ სტიკერს ჰქონდა უკან წებოვანი ფურცელი, აი, ეს მოვაძვრე და იმიტომ, რომ საშინელ… მართლა, აი, თან ზარს ველოდები, არ ვიცი რა ვუთხრა იაკოს დედას, როცა არ ვიცი შიგნით რა ხდება, ვნერვიულობ, ვღელავ, რაღაც საშინელი პროტესტის განცდა მაქვს… თან არ ვიცი, ადამიანებს, რომლებიც ევროპულ მომავალს ითხოვენ, სხვა არაფერს, აი, აკავებ ასე, სრულიად უსამართლოდ, სტიკერის გაკვრისთვის… იქ გავიგე, ვიღაცები უბრალოდ კითხვას სვამენ თურმე – რატომ დააკავეთო და იმის გამო შეიყვანეს… ვაჟა დარჩიაზე მგონი ესე მითხრეს, სანამ მოვიდოდი.
ადვოკატი: მზია, ერთი წუთით, მინდა დაახლოებითი დრო გაიხსენოთ იქ მისვლის და თუ შეგიძლიათ, სასამართლოს უთხრათ, თქვენ რომ მიხვედით პოლიციის შენობის წინ, თქვენი იქ ყოფნისას საერთოდ ვინმე თუ დააკავეს? ვიდრე თქვენ სტიკერს გააკრავდით, ამ პერიოდზე გეკითხებით.
მზია ამაღლობელი: სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ არა თუ დააკავეს, სიმართლე გითხრათ, არა ვარ ესეთი უყურადღებოც, გარეთ პოლიციელებიც კი არ დამინახავს, მობილიზებული პოლიციაც. მხოლოდ აქციის მონაწილეები ჩუმად, სიჩუმე რომ ხმაურობს, რაღაც ასეთი დათრგუნულები იყვნენ.
არა, მოკლედ არავინ დაუკავებიათ ჩემი იქ მისვლიდან.
ადვოკატი: შესაბამისად, თქვენც არავის დაკავებაში ხელი არ შეგიშლიათ.
მზია ამაღლობელი: საკუთარი დაკავების დროს არ შემიშლია ხელი და სხვისი დაკავების დროს, რა ვიცი…
ადვოკატი: ახლა თუ შეგიძლიათ გაიხსენოთ სტიკერის გაკვრის ეპიზოდიდან. სტიკერი როგორ გააკარით, შემდეგ ბატონმა ბესელიამ როგორ დაგაკავათ, როგორ განვითარდა შემდგომ მოვლენები.
მზია ამაღლობელი: სიმართლე გითხრათ, სტიკერი რომ გავაკარი, ეს მართლა იყო წმინდად გამოხატვის თავისუფლება და სოლიდარობის გამოხატვა, ასე ვთქვათ, ციალას და იმ დაკავებულების მიმართ და არანაირი მოლოდინი არ მქონდა, რომ დამაკავებდნენ.
აბსურდად მიმაჩნია ეს, დღესაც არ მჯერა. აი, ეს სტიკერი რომ გავაკარი, ვიღაცამ მომკიდა ხელი და შემიყვანა ჭიშკრის შიგნით. როგორც აღმოჩნდა, ის ვინც დამაკავა, ბატონი ბესელია ყოფილა თურმე, გრიგოლ ბესელია ყოფილა.
მინდა ვთქვა, რომ არც მას ვიცნობდი. ამბობდა, რომ მე არ დამიკავებიაო. …ადვოკატი არ შეუშვეს ჭიშკართან და ჭიშკარში თურმე ვიღაცამ შემიყვანა… არ ვიცი, რას ნიშნავს ეს „შემიყვანა“. კი, როცა შემიყვანა, ჩავთვალე, რომ დამაკავეს.
ადვოკატი: აქვე გკითხავთ, ბატონმა ბესელიამ, მაშინ არ იცოდით, რომ ეს ბესელია იყო, ხელი რომ მოგკიდათ და შენობის მიმართულებით წაგიყვანათ, თქვენ ჩათვალეთ, რომ დაგაკავეს?
მზია ამაღლობელი: კი, რა თქმა უნდა.
კი ბესელიამ, ერთმა ადამიანმა რომ შემიყვანა ჭიშკრის შიგნით და შემდეგ რამდენიმე ხელი დაემატა, მე ასეთი აღქმა მქონდა. ისე კი არა, რომ თურმე რაღაცამ ვიღაცას „გადამცა“, რომ ცრუ მოწმე ვანაძე, რომელიც უტიფრად იდგა აქ, ამ დარბაზში და იმას ლაპარაკობდა, რომ თურმე მე ვიგინებოდი და ხელს ვუშლიდი პოლიციელს დაკავებაში…
ბოდიში, თავი ვერ შევიკავე.
ადვოკატი: მე მინდა გკითხოთ, გოჩა ვანაძე, შემდეგ ვიდეოებში ჩვენ ის ვაჩვენეთ არაერთხელ, თქვენ თუ გინახავთ ვანაძე თქვენი დაკავების პროცესში? თუ მოვიდა ვანაძე, თუ დაგაკავათ, რამე თუ გითხრათ?
მზია ამაღლობელი: არა, მე ვანაძე პირველად დავინახე ჩვენების მიცემის დროს. რომ არ დამავიწყდეს, თუ საჭიროა გავაგრძელებ, თუ არა და რა ვიცი, მკითხეთ.
როგორც გითხარით, ერთმა ადამიანმა შემიყვანა ჭიშკარში… შენობაში როგორც კი შემიყვანეს, შენობის შესასვლელში… რაღაც მსუბუქად ვუყურებდი ამ ყველაფერს, იმიტომ, რომ რა ვიცი… აბაშიძის დროს დამაკავეს და აი, ახლა დამაკავეს, თან სტიკერის გაკვრის გამო… ცოტა სასაცილოდ არ მყოფნიდა.
როცა დამაკავეს და შემიყვანეს შენობაში, დაკავებულები სად გყავთ, კარგია, ვნახავ-მეთქი – დაახლოებით ამ შინაარსის რაღაც ვთქვი. სად წავიყვანოთო და მესამეზე აიყვანეთო.
მესამეზე ამიყვანეს. შენობაში, დერეფანში არავინ არ იყო და ყველა კარი იყო დახურული. მესამე სართულზე როცა ამიყვანეს, იქაც არ იყო არანაირი მოძრაობა. შემიყვანეს ოთახში. მითხრეს, აქ დაჯექიო. დივანი იდგა. დიდი სამუშაო ოთახი იყო. 5 სამუშაო მაგიდა მაინც იქნებოდა, რამდენიმე ადამიანი იყო ოთახში 2-3 და ერთი ქალი პოლიციელი იყო, რომელსაც, აღმოჩნდა, რომ შორიდან ვიცნობდი.
როცა ქალთა ძალადობის თემაზე კონფერენცია მქონდა, ეს ქალი მოწვეული მყავდა. პროკურორიც მყავდა იმ კონფერენციაზე მოწვეული. ქალი იყო მთავარი პროკურორი, მახსოვს. მაშინ ის ნანა ხალითბაც მყავდა იმ კონფერენციაზე მოწვეული. ადრე ბავშვების თემაზე, კანონთან კონფლიქტში მყოფ ბავშვებთანაც მუშაობდა, როგორც ვიცოდი. ყოველ შემთხვევაში, მისი საქმიანობის შესახებ ვიცოდი და ისე, კარგი გამარჯობით [ვიცნობდი], დისტანცირებულად, მაგრამ როცა იცი, ადამიანი რას აკეთებს.
გამარჯობა ქალბატონო მზიაო და ასე ვიჯექი.
კომუნიკაციაში დიდად არ შევსულვარ არავისთან. მათაც მცდელობა არ ჰქონიათ. ერთადერთი ქალბატონ ნანას ვთხოვე, რომ იქნებ გამაყუჩებელი მომცეთ-მეთქი. არანაირი წინააღმდეგობა არ შეუქმნია ნანას. თავიანთ საქმეს აკეთებდნენ, ვიღაც ბეჭდავდა, მიდიოდნენ-მოდიოდნენ. მე ვიჯექი.
ადვოკატი: რადგან ამ საკითხზე მიხვედით, ჯერ მაინტერესებს პირველი სართულის გასავლელად რა დრო დაგჭირდათ?
მზია ამაღლობელი: ძალიან სწრაფად, ერთი წუთიც არ სჭირდება იმ მონაკვეთის გავლას და ასვლას.
ადვოკატი: ოთახში როცა შეგიყვანეს, იქ რაიმე დოკუმენტი თუ შეადგინეს, რაიმე განმარტება თუ მოგცეს, რატომ დაგაკავეს, დაკავების ოქმი თუ გაჩვენეს?
მზია ამაღლობელი: არც ოფიციალურად და არც არაოფიციალურად რაიმე ასეთი არ ყოფილა.
სიმართლე გითხრათ, მეც არ მომიკითხავს, იმიტომ, რომ რაღაც აბსურდად ვთვლიდი. მეც კი არ მიკითხავს, რატომ დამაკავეთ-მეთქი და არც არავის უთქვამს. არა, არანაირი მსგავსი კომუნიკაცია არ ყოფილა.
დროის აღქმა არ ვიცი… ერთი საათი, საათ-ნახევარი, არ ვიცი რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს. სიჩუმე რომ ჩამოწვა, ერთ-ორჯერ ზოგადი კითხვები დავსვი. აი, კრიმინალის მიმართულებაში სტატისტიკა… თავიდან თითქოს რაღაცა დაიწყეს, მაგრამ მერე, რომ დაინახეს კითხვები დავსვი, ჩაიკეტნენ ეგრევე პოლიციელები და არ შემდგარა ჩვენს შორის კომუნიკაცია. ვუთხარი, ხალხნო, თუ შეიძლება ტელევიზორი მაინც ჩართეთ, ოღონდ „პოსტTV“ არ ჩამირთოთ-მეთქი – გავიხუმრე.
ამ დროს კარები გაიღო და პაატა დიასამიძე და თამარ წულუკიძე შემოვიდნენ, ადვოკატები. თამარი ძალიან ნერვიულობდა. როგორა ხარ, რას შვრები, მომიკითხა. ვკითხე – სხვა დაკავებულები როგორ არიან-მეთქი.
მოკითხვა დასრულებული არც გვქონდა, მე მგონი თამარი აპირებდა პროფესიულ კომუნიკაციაში შესვლას, რომ ამ დროს შემოვიდა ვიღაც კაცი, ვიღაც რა, ის დადიოდა ამ ოთახში, რაღაც საზეიმო განწყობით თქვა, რომ გათავისუფლებთ ამ კაცის დამსახურებითო, ჩემს ადვოკატზე მიუთითა, პაატა დიასამიძეზე. აღმოჩნდა, რომ მას იცნობდა. ეს ხუმრობით, რა თქმა უნდა, რომ ამ კაცის დამსახურებით გიშვებ შენ, ოღონდ ხელწერილი უნდა დაწერო მაინცო.
პაატას შევხედე, არ ვიცი რას ნიშნავს ეს ხელწერილი, მაგრამ ვიცი, რომ ადვოკატი მყავს და ადვოკატმა მანიშნა კი. დავწერეთ ხელწერილი და უბრალოდ ერთადერთი ის იყო, რომ იმ ადამიანს, ვინც იყო სახელი და გვარი ვკითხე და რას ჰქვია არ მიცნობ, ნოდარი ვარ ზენაიშვილიო. ეს დამამახსოვრდა.
იმ დღეს უშუალოდ ვინც ვიცი და ამოცნობა შემიძლია და შემდეგ აქ ჩვენებებზე ვინც მოვიდა, ეს არის ნოდარ ზენაიშვილი. და ნანა ხალითბა, რომელიც აქ არ ყოფილა…
ადვოკატი: ერთი წუთით, ზენაიშვილმა გითხრათ, რომ ახლა განთავისუფლებთ და ხელწერილი უნდა დაწეროთ. მეტი განმარტება, რაიმე დაკავების დოკუმენტი?
მზია ამაღლობელი: არანაირი განმარტება, არაფერი არ ყოფილა, აი, საერთოდ. მე ჩავთვალე, რომ ტყუილად დამაკავეს და ასეც უნდა გაეკეთებინათ. არ ვიცი, ვფიქრობ, ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი, უფრო მეტი პროფესიული ინტერესი უნდა გამომეჩინა, მაგრამ რაღაც სიგიჟეში რომ ხარ და არასერიოზულად აღიქვამ სტიკერის გაკვრის გამო დაკავებას… ჰო, ალბათ ამიტომ შევხედე ასე მსუბუქად.
ორჯერ დამაჯარიმეს პატიმრობაში 3000 ლარით, ჯარიმა მომცეს სტიკერის გაკვრის გამო. რა თქმა უნდა, არ ვსაუბრობ ცრუ მოწმის ბრალდებებზე და აუცილებლად დადგება დრო, როცა ამისთვის სამართლებრივ გარემოში მოეთხოვებათ პასუხი.
ადვოკატი: მე გკითხეთ, რაიმე სამართლებრივი დოკუმენტი თუ შეადგინეს-მეთქი და მივიღე პასუხი – არა. თქვენი პიროვნება მაინც თუ დაადგინეს, ვიდრე ერთი საათი პოლიციის შენობაში იმყოფებოდით. სახელი, გვარი, დაბადების თარიღი, ვინ ხართ რა პროფესიის ხართ…
მზია ამაღლობელი: ქალბატონმა ნანამ მომმართა ქალბატონო მზიათი. ანუ ვიცნობდით ერთმანეთს და ეს ნიშნავს პიროვნების დადგენას?
ადვოკატი: არავის არ დაუდგენია თქვენი პიროვნება, ხომ?
მზია ამაღლობელი: არა. აი, ხომ გითხარით, ნანა ხალითბა მიცნობდა.
ადვოკატი: გათავისუფლებაზე გკითხეთ და გაგაწყვეტინეთ…
მზია ამაღლობელი: ადვოკატებთან ერთად გამოვედი შენობიდან. ჭიშკართან გარეთა მხარეს ჟურნალისტები იდგნენ. ბუნებრივია, ჰქონდათ კითხვები. მე ძალიან მოკლე კომენტარით შემოვიფარგლე. ვუთხარი, მე მგონი, არ ვიცი თუ სწორად მახსოვს, ეს სიგიჟე უნდა დასრულდეს-მეთქი და დღესაც იმ დღის დაკავებებს, როგორც სიგიჟეს, ისე აღვიქვამ.
მათაც აინტერესებდათ, ჟურნალისტებმა დამისვეს კითხვა რა მუხლით დაგაკავეს, რის საფუძველზე გამოგიშვეს და, ბუნებრივია, არაფერი არ მქონდა მათთვის სათქმელი, იმიტომ, რომ არც არავის უთქვამს ან რა მუხლით დამაკავეს ან რის საფუძველზე გამომიშვეს. ერთადერთი რაც იყო, რომ ხელწერილის საფუძველზე გამომიშვეს, ეს ვუთხარი.
ზოგადად, სპიკერი არა ვარ და ისედაც ეს კამერები, განათებები, ღამის შუქი ძალიან მოქმედებს ჩემზე. პირდაპირი მნიშვნელობით წონასწორობას ვკარგავ, ოღონდ ფიზიკურ წონასწორობაზე ვსაუბრობ. მალე გავეცალე იქაურობას და თან დავინახე იქვე, რომ ჩემი ოჯახის წევრები, ახლობლები ბავშვებით იყვნენ, ნამტირალევი სახეებით და ამაზე ავღელდი, რა თქმა უნდა. მთელი აქცენტი გადავიტანე ჩემი ახლობლების დამშვიდებაზე, რომ კარგად ვარ, რაღაც ამ ფორმატში ვიყავი. ახლობლები მოდიოდნენ.
მინდა ავღნიშნო, რომ ოჯახის წევრების გარდა თანამშრომლებიც კი ბავშვებთან ერთად იყვნენ გამოსულები.
ეს უნდა ავღნიშნო განსაკუთრებით, ასევე ჩემთან მოვიდა, გადამეხვია გიგი. გიგის ვეძახით გიორგი გაბაიძეს, ჩემი მეგობრის, „ბათუმელების“ რედაქტორის დისშვილს. როგორ ხარ, ვერ ვიჯერებ, რომ დაგაკავეს, სახლში, ტელევიზორში ვნახე შენი დაკავება, სახლიდან გამოვედიო. გიგის ბავშვობიდან ვიცნობ. ის არ იყო უბრალოდ მეგობრის დისშვილი. აი, როგორც ჩემს ძმიშვილებზე ვიცი ხოლმე რა უხარიათ, რა სწყინთ, ვისთან მეგობრობენ, როგორ სწავლობენ, რომელ ექიმთან დადიან… ასე ახლოს ვიცნობი ამ ადამიანს.
ამ საუბარში ვარ გიგისთან, რომ ხმამაღალი შეძახილები გაისმა: „ციალა, ციალა“… წავედი ციალასკენ, თუმცა შეაყოვნეს ციალა ქათამიძე ჟურნალისტებმა. ციალა კომენტარს რომ იძლეოდა, რამდენიმე წუთში რამდენიმე დაკავებული გამოვიდა. სიმართლე გითხრათ, არ ვიცნობდი უშუალოდ არც ერთ მათგანს.
როცა ციალას საუბარს ვისმენდი, სრულიად გაოგნებული დავრჩი, როგორ ლაპარაკობდა ციალა, რომ მას ესმოდა სხვა დაკავებულების ცემა-ტყეპა, ხმები, ყვირილი და საშინლად ავღელდი. წარმოიდგინეთ, ციალა დააკავეს, გოდერძი დააკავეს, ამაზე ვნერვიულობდი და მე დაკავებული ვიყავი და ვერ გავიგე ეს ყველაფერი.
მაშინ მივხვდი, ჩემი შეცდომა იყო ის, ვერ მივხვდი, რომ მე გამარიდეს ამ ყველაფერს. როცა ვთქვი, სხვა დაკავებულები სად არიან, რაც შეიძლება შორს წამიყვანეს, რომ არავინ არ დამენახა, ალბათ.
ეს უბრალოდ ჩემი მოსაზრებაა.
ამ ემოციურ განწყობებში ვიყავი, როცა უცებ ატყდა რაღაცნაირი ხმაური.
რა ხდება?