თეატრი იყო მისი ბედისწერა, თავად კი – ქართული თეატრის ბედის მწერალი. რომ არ ყოფილიყო ის, არავინ იცის, საით წავიდოდა და როგორ განვითარდებოდა ქართული თეატრი.
ჩაუვარდა პირველი რეპეტიცია.
ჩაუვარდა პირველი სპექტაკლები…
მისი ცხოვრება ხელოვნებაში მარცხით იწყებოდა და ტრიუმფებით გვირგვინდებოდა.
ის იყო მიხეილ თუმანიშვილი…
ლეგენდარული „მამა რომას“ – ანა მანიანის ცხედარი რომ რომის მოედანზე გამოასვენეს, ტაშმა იგრიალა. ტაშით აცილებდა იტალია ყველა დროის უდიდეს არტისტს.
გაზეთში ამოკითხულმა ამ ამბავმა მიხეილ თუმანიშვილი შეძრა და აღაფრთოვანა. ამის შესახებ თავის შესანიშნავ წიგნშიც („სანამ რეპეტიცია დაიწყება“) დაწერა.
გავიდა დრო, გამოასვენეს თავად დიდი მაესტრო თუმანიშვილი და იგრიალა ტაშმა… ტაშით აცილებდა საქართველო დიდ რეჟისორს…
ცოცხალი თუმანიშვილი ერთადერთხელ ვნახე. მაგრამ დღესაც ცოცხლობს ის კადრი. …მე, 18 წლის ბიჭი, თეატრის გამნათებელ ბიჭთან ერთად, კინომსახიობთა თეატრის მსახიობთა შესასვლელთან ვდგავარ – ნინელი ჭანკვეტაძეს ველოდები… ინტერვიუსთვის. ძველი კინოსტუდიის ეზოში შემოდის მიხეილ თუმანიშვილი… დავიძაბე, გავშეშდი… ბატონი მიშა მოვიდა, მოგვესალმა, გამნათებელ ბიჭს ხელი ჩამოართვა, მოიკითხა და… ხელი ჩამომართვა, მომიკითხა. გავოგნდი, გამიხარდა… რა ვიცი, რაღა არ დამემართა…
მაშინ მისმა ადამიანურმა უბრალოებამ, სისადავემ მომხიბლა და გამაოგნა, დღეს უკვე ვხვდები, რომ ამის გარდა იყო სხვაც, ასევე მნიშვნელოვანი – მან შესანიშნავად იცოდა საკუთარი გენიალურობის ფასიც და ისიც, ამგვარი ჟესტით რამხელა სიხარულის მინიჭება შეეძლო ადამიანისთვის, მით უფრო პატარა ბიჭისთვის.
