იყო და არა იყო რა პატარა ვიყავი. ფეხი ავიდგი, მაგრამ ლაპარაკი მიჭირდა. ენას არ ვაჩერებდი, თუმცა ჩემი “ქართული “არავის ესმოდა. ვცხოვრობდით პლეხანოვზე, კინოთეატრ “ამირანის “გვერდით, პირველ სართულზე. ჩემი  მშობლები ახალგაზრდები იყვნენ, უყვარდათ ერთმანეთი, სიცოცხლე უხაროდათ და პირველ შვილს ხომ თავს ევლებოდნენ. დედაჩემის დაბადების დღე იყო. საზეიმო სუფრაზე  ახლობლები მოიწვიეს. წარამარა, ირეკებოდა ზარი ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე.  ბაბუა რუსებმა, ოქტომბრის რევოლუციის გამარჯვების შემდეგ, კავკასიის ქვეყნებს შეუტიეს. დედაჩემის მამა –  ბაბუაჩემი,რომელსაც ოჯახში შემორჩენილი ერთადერთი სურათით ვიცნობდი, ლამაზი, წარმოსადეგი მამაკაცი – ცისფერთვალა გრიგოლ დოლიძე იყო. ბაქოში ხალიჩების მაღაზიები ჰქონია და ამით ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. ბებო მეუღლის დახვრეტის შემდეგ მარო ბებია მარტო დარჩა, სამი ქალიშვილის ამარა. განიცდიდა, უსაფლავო კაცის ქვრივი ვარო, ამბობდა. ცუდი დრო იყო. ყველას უჭირდა, მაგრამ ახალგაზრდა ქალი ცხოვრებას არ შეუშინდა – ქარგავდა, ქსოვდა, კერავდა ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. მამა არ მახსოვს, სამი წლის ვიყავი რომ დახვრიტეს. საქნავთის უფროსი იყო, პროფესიით ინჟინერი (ხონჭიორელ ბიჭს ტიმირიაზევის აკადემია ჰქონდა დამთავრებული). ვიცნობდი “შორიდან”- დედის და ბებიის მონაყოლით. სტუდენტი ვიყავი, ოჯახის ბიბლიოთეკაში პუშკინის ” მცირედი ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. დედა ჩემი დაკვირვება და ფიქრი დედაზე 5-6 წლიდან დაიწყო. მამას საერთოდ არ ვახსენებდი. არ მახსოვდა. 3 წლის ვიყავი, რომ დაიჭირეს. ჩემს ირგვლივ იმდენი ბავშვი იზრდებოდა უმამოდ, კარგახანს არ მიკითხავს არავისთვის, მამაჩემი სად ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. ღიმილიანი “ჰელოუ” “ნოემბრის თვეში, ზამთრის პირზე, აქ ჩამტკბარი შემოდგომის დღეები იცის. ქუჩები ხალხითაა სავსე. ასეთ დროს შინ ჯდომა ” დანაშაულია”. ჰოდა, მე და ჩემი ქალიშვილი სასეირნოდ წავედით. თამუნა დეიდამისს ელაპარაკება, თბილისში. მე უკან ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. ამ ქალაქში ხშირად იღიმიან დილით, როცა ფანჯარასთან მომდგარი უცხო ჯიშის ხე, წითელი მტევნებით დახუნძლული მზის სხივებს ეთამაშება, როცა ქარი სადღაც გადახვეწილა და ჰაერი უძრავად დგას, ყვავილებით გაბრუებული, როცა ტოტებს შორის ელვარებს ოკეანისპირა ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. უსათაურო დღეს საოცრად მშვიდი, გარინდული ამინდია. ცხელა. ხეები თითქოს თვლემენ მზის გულზე, ქარებისგან ნაღალატევი. შინ ორნი ვართ – მე და ფისო. ხშირად მიფიქრია, მარტოობა ზეციური საჯელია – მეთქი. მაგრამ მთლად ასეც არ ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. სურვილების მესაფლავე ბავშვობაში დღიური არ მქონია და, თუმცა პროფესიად ლიტერატორობა ავირჩიე, წერის სურვილი არ გამჩენია. მხოლოდ მოგვიანებით, როცა ცხოვრების დიდი ნაწილი უკან ჩამოვიტოვე, მოგონებები აზვირთებული ტალღებივით გადმომეღვარა თავზე. ნეტავ რა გამოვა- მეთქი, ვიფიქრე ... მეტის წაკითხვა

“ჩემთვის მოგონებები ცხოვრების მორევში ჩაკარგული ცრემლიანი მარგალიტებია, რომლებიც ისე უნდა ამოიყვანო ფსკერიდან შლამი არ ამოჰყვეს” – ლილი ფოფხაძე. “ჰელოუ, მის ვარდენ! სან ფრანცისკოში ზამთარია – წვიმს, წვიმს გადაუღებლად. ფარდებივით ჰკიდია ფანჯრებს წვიმის მძივები. აღარც პალმები მოჩანს და აღარც წითელი მტევნებით დახუნძლული ევკალიპტები. გრიპი შემიბრუნდა. სუნთქვა მიჭირს. ასეთ ამინდში წოლას რა ... მეტის წაკითხვა