პეპელა და სიზმარი სან ფრანცისკოს ყოველთვის, ყველა დროში, უხვად ჰყავდა თაყვანისმცემლები, რომლებიც ათასგვარი მეტსახელებით ამკობდნენ. ერთ დროს ნისლიან ქალაქსაც ეძახოდნენ, თუმცა აქაურებს მზის სხივები არასოდეს მონატრებიათ. ისე, ერთხელ თუ ნახე, აღარასოდეს დაგავიწყდება ოკეანეზე ჩამოწოლილი, თეთრ ბურუსში გახვეული სანაპირო და ხომალდი “პრინცესა”, რომელიც მხიარული ჰანგებით ჩაუვლის ხოლმე იქაურობას და ჯადოქარივით უცებ ... მეტის წაკითხვა
ტრამვაიმ ჩაიქროლა საღამოა. ოთახში სასიამოვნო მელოდიები ისმის. შვილები ტელევიზორს უყურებენ. შეუძლოდ ვარ, მაგრამ არ ვიმჩნევ. არ ვარღვევ ოჯახურ იდილიას. კუთხეში ტახტზე წამოვწექი. აქ მიყვარს ფიქრი. ნეტავ რა ხდება ჩემ მშობლიურ ქალაქში. ჩვენთან ღამდება. იქ თენდება… მენატრებიან. “ყველა თავის ნავში სხდება, ყველამ სადღაც გაცურა…” ეს სტრიქონები კარგა ხნის წინათ დაიწერა, მაგრამ რაც დრო გადის, უფრო მწარე მოსასმენია… რთულია სიბერე. ხანგრძლივი სიცოცხლე გამძლეობას მოითხოვს, მოხუცებს კი ბევრის ატანა ... მეტის წაკითხვა
მზეჭაბუკი გვიანი საღამოა. უგუნებოდ ვარ, მაგრამ არ მიკვირს, მუდამ ასეა – როცა დღე ღამეს ეყრება, სინათლეს სიბნელე ჯაბნის, გული მიმძიმდება და სწორედ მაშინ ვარ ცოდო…. თუკი ოდესმე ცუდი რამ გადამხდენია თავს, მაგონდება და მამღვრევს, მასევდიანებს… რა კარგი იქნებოდა, ფიქრების მწყემსვა რომ შეგვეძლოს, შორს, მოუსავლეთში გავისტუმრებდით მძიმე მოგონებებს და ცხოვრება გაიოლდებოდა, ... მეტის წაკითხვა
სიყვარულის ზღაპარი როდემდე უნდა ვიდგე ასე, კართან ატუზული, როდის უნდა გაიღვიძოს ამ დალოცვილმა. ნამდვილი ძილისგუდაა… რახანია გათენდა, ყველანი სამსახურში წავიდნენ – შვილები, შვილიშვილები, ეს კი წევს არხეინად და არც ვახსოვარ. არ ვეცოდები… სულ თვალებში შევციცინებ, აღარ ვიცი რით გავახარო, მაგრამ მაინც არ ვუყვარვარ ისე, მე რომ გამიხარდება… გოგო, ხომ იცი, ... მეტის წაკითხვა
უკარება შუაღამეა. თინიკოს არ სძინავს. უკვე მერამდენე ღამეა, მხოლოდ გამთენიისას თუ ჩაეძინება. დილით დაფეთებული წამოვარდება ლოგინიდან, ხომ არ მაგვიანდებაო, და მშიერ- მწყურვალი გარბის სამსახურში. წამლის დალევას ვერ იტანს, განსაკუთრებით ძილის წამლის ეშინია- ვაითუ დავიძინო და ვეღარ გავიღვიძოო. მეგობრები ეუბნებიან, მთაში გაზრდილი გოგო ხარ, სუფთა ჰაერზე გაკაჟებული, ავად არასოდეს გამხდარხარ და ... მეტის წაკითხვა
ციცქნა ნეტავ რა დღეა ყველაზე ბედნიერი ქალის ცხოვრებაში… გაიფიქრა თეამ და გაეღიმა, ეს რაღამ გამახსენა, რა დროს ეგ არიო… მუხლებში სისუსტეს გრძნობდა, სკამზე ჩამოჯდა, მაგრამ უფრო დაიძაბა, საშინლად უცახცახებდა ფეხები. რა მჭირს, რა მემართება, ასე რამ დამაფეთა, სულ ორი ნაბიჯია ჩემ სახლამდე, რაც მე არ მეხება, იმაზე რატომ უნდა გავიხეთქო ... მეტის წაკითხვა
”შენც კაი ხარ, ნენა…” მიმწუხრის ჟამს, როცა დაღლილი და წლებით დამძიმებული განვლილ გზას გახედავ, საბოლოოდ რწმუნდები, რომ ბავშვობა ჩვენი წარსულის უძვირფასესი პერიოდია. რარიგ ეკლიან გზებზე უნდა გვატაროს ცხოვრებამ, ვიწრო და ხორკლიან ბილიკებზე გვახეტიალოს, სული ჩვენი მაინც შემოგვინახავს ბავშვობის სათუთ, ფაქიზ შეგრძნებებს, ვით უბიწო თავშესაფარს ამ არეულ წუთისოფელში. ბავშვობის საუკეთესო წლები ... მეტის წაკითხვა
თეთრი აივანი შემოდგომის თბილი საღამოა. ყვითელი ფოთლებით მოფენილ პარკში მარტოკა ვზივარ. მომწონს აქაურობა. სიმშვიდეა, საჩემო სიმშვიდე. ხალხი ცოტაა. სადაც გინდა დაჯდები. რაზეც გინდა იფიქრებ. ცოტა ხანში უშფოთველი, მთვლემარე ფიქრებიდან ქუჩის დიდი საათი “ამოცურდა”. გამეღიმა. ეს თბილისია. ზემელი. საათიანი სახლი, რომლის პირველ სართულზე ქალაქის ცნობილი აფთიაქია ლამაზი ვიტრინებით, მესამე სართულზე კი ... მეტის წაკითხვა
მავნე ყვავილი პირველი კურსის სტუდენტი ვიყავი. მიყვარდა ჩემ პატარა დაიკოსთან ერთად სეირნობა და ამ საქმეში ხშირად მეგობრებიც “მეხმარებოდნენ“. გაზაფხულის ერთ ნაწვიმარ დღეს მე და ჩემი დაქალი ვაკეში, ჭავჭავაძის პროსპექტზე დავსეირნობდით. ოთხი წლის ნანიკოს ორივე მხრიდან ჩავჭიდეთ ხელი და ჭორაობის მორევში გადავეშვით. ნანიკო არ გვაწუხებდა, გამვლელებს თვალს აყოლებდა და ღიღინებდა. მახსოვს, ... მეტის წაკითხვა
საჭესთან სხვები სხედან ხშირად მეუბნებიან, რა ბედნიერებაა, ასე რომ გამოიყურები და უმწეო, მოწყენილ მოხუცებს არ ჰგავხარო. მე მწარედ მეღიმება. მთლად ასეც არ არის, მაგრამ თუ წლებით დახუნძლულს ცხოვრება დაგინდობს, შენი დანახვისას გულზე არავის შემოეყრება და ფუი, ეშმაკსო, არ შესძახებს- უკვე კარგია. სიბერეს ერთი სიკეთე ახლავს – თავისუფლება. არც არაფერს გავალებენ ... მეტის წაკითხვა
