ბოლო ნახტომი
ღამის თორმეტი საათია. ქალაქის გარეუბანში ვარ. მეგობრის დაბადების დღიდან გამოვიპარე. სხვა რა გზა მქონდა, შეზარხოშებული სტუმრები დაშლას არ აპირებდნენ, დილამდე უნდა “შევუბეროთო”. ქუჩაში კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო. ფეხის ხმა შემომესმა. დავიძაბე. უკან მოვიხედე და ვიღაც წვერებიანი მამაკაცი ჯიბეებში ხელჩაწყობილი რწევა-რწევით მოსეირნობდა…ნეტავ მთვრალია? იმ დღეს ჩემი მეზობლები ლაპარაკობდნენ, თურმე თბილისში მანიაკი დაძრწის, მარტოხელა ქალებს უსაფრდება, მიეპარება, კისერში თოკს წაუჭერს, დაახრჩობს და გარბის. ვაი, დედა…ღმერთო, მიშველე, ეს ხომ არ არი, ვითომ არხეინად რომ მოაბიჯებს…ალბათ ეგ არი…რა თქმა უნდა, ეგ იქნება… უცებ მოვწყდი ადგილიდან და რაც ძალი და ღონე მქონდა, გავიქეცი, მაგრამ შორს არ წავსულვარ, ვერ შევძელი, მუხლები მეკეცებოდა. ისევ მოვიხედე უკან, ვაჟბატონი უკვე ჩქარი ნაბიჯით მობრძანდებოდა. თითქმის მორბოდა. მიშველეეთ!- ვიყვირე გულგახეთქილმა, მაგრამ ამაოდ, ყელიდან ხმა არ ამომდიოდა. ვაიმეე!-ავღრიალდი დაფეთებული და ქალის კისკისი შემომესმა. ვიღაც მეხუტებოდა და მამშვიდებდა,-დაწყნარდი, რა მოგივიდა, რა დაგესიზმრაო.
თვალი გავახილე და საოცარი შვება ვიგრძენი. ტოტებგაშლილი ხის ქვეშ ვიჯექი, ოკეანის ახლოს, ფერდობზე, სადაც უქმე დღეებში ვიკრიბებით ხოლმე. ეს დარეჯანია, მე რომ მამშვიდებდა, ერთგული მეგობარი და ჩვენი ნუგეში ამ უცხო ცის ქვეშ. მერაბიც მოსულა- ჩემი გოგოების სიყრმის მეგობარი. ყველანი აქ არიან. მიხარია მათი დანახვა. მთელი დღე ერთად ყოფნა კი ნამდვილი დღესასწაულია. აქ, ჩვენს შორის, ყველაფერი ზიარია-სიხარულიც და ტკივილიც, მონატრებაც და იმედიც.
ვიდრე ერთმანეთს ახალ ამბებს ვუყვებოდით და მწვადიც შიშხინებდა, მეზობლად, ჩვენთან საკმაოდ ახლოს ამერიკელთა მოზრდილი ჯგუფი “დაბინავდა”. თვალის დახამხამებაში მოაწყვეს იქაურობა. დიდი კარავი გაშალეს. სამი ქალი დატოვეს პურმარილის ამოსალაგებლად და სუფრის გასაშლელად. დანარჩენებმა კი იქვე, მინდვრის პატარა მონაკვეთზე წრიულად დააფინეს პატარა ხალიჩები და ფეხმორთხმული დასხდნენ. უცებ თითქოს ციდან დაეშვაო, ამ ჯგუფს წარმოსადეგი, ჭაღარა მამაკაცი შემოუერთდა. ყველას მიესალმა, მოიკითხა და მისთვის წინასწარ მომზადებულ სავარძელში ჩაჯდა. ჩუმად საუბრობდნენ. სიტყვები ჩვენამდე ვერ აღწევდა, მაგრამ ხმას მაინც არ ვიღებდით, ხელი რომ არ შეშლოდათ. ამ დროს კარავში მოფუსფუსე ქალთაგან ერთ-ერთმა მოირბინა და მარილი გვთხოვა. გაოცებული სახეებით რომ შევეგებეთ, სცადა მოკლედ აეხსნა, რა ხდებოდა მათთან: სავარძელში რომ კაცი ზის, ჩემი მეუღლეაო, 10 წლის წინათ ერთადერთი ვაჟი დაგვეღუპა, “გოლდენ გეითის” ხიდიდან გადახტა. სასოწარკვეთილებმა მოვძებნეთ ოჯახები, ვისაც იგივე უბედურება დაატყდა თავს იმავე ადგილას. ჩვენს ერთობას ჩემი მეუღლე ჩაუდგა სათავეში და ყოველ წელიწადს, მაისის თვეში ხიდზე ვიკრიბებით, ოკეანის ტალღებს ვატანთ ყვავილებს, მერე აქ მოვდივართ და სუფრას ვშლით დაღუპულთა ხსოვნის პატივსაცემად.
ბოლომდე არ დაგვცალდა საუბარი. როგორც შევატყვეთ, ყველაზე მღელვარე წუთების მოწმენი ვხდებოდით. “გოლდენ გეითი” ანუ “ოქროს კარიბჭე” სან ფრანცისკოს მშვენებაა და ალბათ სავიზიტო ბარათიც…ცუდ ამინდშიაც კი ზღაპრული შესახედია, როცა ნისლში ჩაკარგული სადღაც შორს, ჰორიზონტს მიღმა უჩინარდება. გახსნის დღიდან აქ 2000-ზე მეტი ადამიანი დაემშვიდობა სიცოცხლეს. ქვეყნის სხვა კუთხეებიდანაც ჩამოდიან, მოიჩქარიან სიკვდილთან შესახვედრად.
ეს საშინელი ფიქრები მიტრიალებდა თავში, როცა დაღუპულთა ოჯახის წევრები რიგში დგებოდნენ და ხელში კონვერტები ეჭირათ. ამ დროს ახალგაზრდებმა მტრედებით სავსე დიდი გალია მოიტანეს. კონვერტები გვერდით დაუწყვეს, ჭაღარა მამაკაცს გალიიდან გამოჰყავდა მტრედი, ფეხზე წითელი ბაფთით აბამდა კონვერტს და სათითაოდ აწვდიდა დაღუპულთა ახლობლებს, ისინი კი ფრინველს გულში იხუტებდნენ, კოცნიდნენ და ჰაერში ისროდნენ. მტრედები თავზე დაგვტრიალებდნენ და მერე უცებ გაუჩინარდნენ. ჭაღარა მამაკაცი და ერთობის სხვა წევრები კარავში შევიდნენ. ერთბაშად შევცბით ყველანი – გაშლილი სუფრის ზემოთ, გაბმულ თოკზე დაღუპულთა სურათები ეკიდა, ლამაზი გოგო-ბიჭები იყვნენ….
ერთ საათში წამოვედით. მანქანაში ჩავსხედით თუ არა, შვილებს ვთხოვე, ქართული სიმღერები ჩამირთეთ-მეთქი. “ჩემ სიზმრებში დანახულო, იქნებ ვეღარც გინახულოო”- მღეროდა ვიღაც ქართველი ემიგრანტი. გული დამიმძიმდა. სადაც უნდა წახვიდე, თუნდაც ქვეყნის დასალიერში, სამშობლო მაინც შენთანაა, არ მიგატოვებს…
ღამე ცუდად მეძინა. მტრედები არ მასვენებდნენ. ნეტავ საით გაფრიდნენ, ვისთან მივიდნენ, ვის მიუტანეს ცრემლიანი სიყვარულის ბარათები…
კომენტარები