“შევარდნაძის დროს აბსოლუტურმა უმრავლესობამ იცოდა რომ ცუდად ვცხოვრობდით და რაღაც უნდა შეცვლილიყო უკეთესობისკენ. ამას ამტკიცებს რევოლუცია.
მიშას დროს ნაწილმა იცოდა რომ ცუდად ვცხოვრობდით მაგრამ უკეთესობისკენ მივდიოდით და ამიტომ მთავრობის მხარდამჭერი იყო და ნაწილმა იცოდა რომ ცუდად ვცხოვრობდით და უკეთესობისკენ მივდიოდით, მაგრამ ეს პროგრესი არ უღირდა იმ ფასად, რასაც ვიხდიდით. მაგალითად ადამიანის უფლებების ფასად. ანუ უკმაყოფილო წინსვლით კი არ იყო, არამედ მეთოდებით. ამას ადასტურებს გამოთქვამები: “რაღაც ხომ კეთდება?!” და “მე კარგსაც ვხედავ და ცუდსაც”. ამას შევარდნაძის დროს ვერ იტყოდი, იმიტომ რომ მართლა არაფერი არ კეთდებოდა. მიშას დროს ვერ იტყოდი არაფერი არ კეთდებაო, უბრალოდ არ გიღირდა.
ამათ გარდა არსებობდა ბევრი, ვისაც პრინციპულად არ მოსწონდა ის, რა ფორმებსაც იღებდა ქვეყანა. ესენი მეთოდებზე არ წუხდნენ, არამედ შინაარსზე. მაგალითად კრიმინალები, ბაბულიკები, კორუმპირებულები, ცუდი მეღვინეები, გაგდებული ცუდი თანამშრომლები… მათთვის უბრალოდ წესიერი სამართლებრივი სახელმწიფოს არსებობა იყო და არის პრობლემა.
დღეს რაც გვაქვს, არის სრული ანომალია. საერთოდ არაფერი კეთდება, რასაც სახელმწიფოებრივად მნიშვნელოვანი შეიძლება დავუძახოთ, მაგრამ ხალხი ანესთეზირებულია. დიდი რეფორმები, დიდი პროექტები, დიდი გეგმები, დიდი პოლიტიკა…. არაფერი. ყველაფერი დაყვანილ იქნა ჭამაზე და სმაზე. ყველა ზრუნავს საკუთარ თავზე, საკუთარ ხელფასზე, საკუთარ კეთილდღეობაზე და არავინ საზოგადოებრივზე. შესაბამისად, საზოგადოებრივს მოაჯდა ადამიანთა ძლიან პატარა ჯგუფი და ჭამს და ჭამს გაუჩრებლად. მე დღეს არ მინახავს ვინმე, რომელიც შეძლებდა იმის თქმას, რომ კი, ვიცი რომ კორუფციაა, ვიცი რო ჭამენ ქვეყანას, მაგრამ აი წინ ხო მივდივართ, მაინც რაღაცნაირად. “რაღაც ხომ კეთდება” აღარ არსებობს.
ძალიან გავს ეს ყველაფერი იმას, რასაც ბრეჟნევის პერიოდს უწოდებენ. ყველა რაღაცას ჩალიჩობდა და ყველას ფეხებზე ეკიდა სახელმწიფოც და მისი თანამოქალაქეც. ყველამ იცოდა რომ კორუფცია იყო გაბატონებული მარა მასთან ბრძოლის ნაცვლად, ყველა იმას ჩალიჩობდა თავად როგორ გამხდარიყო ამის თანამონაწილე რო თავისთვის ენახა მოგება. დაპყრობილები ვიყავით, ბოლო-ბოლო, მოსკოვი გვმართავდა მარა ეს ყველაფერი იცვლებოდა მოსკოვში კონცერტზე, ცეხის დირექტორობაზე და სხვა სიმბოლურ პრივილეგიებზე.
მართალი გითხრათ დიდად გამოსავალს ვეღარ ვხედავ. ფაქტია რომ აწყობს ბევრს ასე ყოფნა. ფაქტია რომ ბევრი ვერ ხვდება რომ ამ განათლების სისტემით პირველივე მოსახვევში ავილეწებით, როგორც ავილეწეთ ჯანდაცვით კორონას დროს. ვერ ხვდება რომ ანაკლიის პორტის გარეშე ფუნქცია არ გვექნება. მტრადქცეული აზერბაიჯანით და თურქეთით ჩვენი მომავალი ბუნდოვნად გამოიყურება და ა.შ. ვერ ხვდებიან რომ დრო არ გაჩერებულა და ის ჩვენს სასარგებლოდ არ მოქმედებს.
იმედია მალე უფრო ბევრი რამე გახდება უფრო ცხადი და იმედია იმ დროისთის უკვე გვიან აღარ იქნება ყველაფრის თავიდან გასაკეთებლად,” – წერს სოციალურ ქსელში ფილოსოფოსი ლევან ღამბაშიძე.
კომენტარები