მონტგომერის სახელობის ფედერალური კლინიკის ანესთეზია-რეანიმაციის დეპარტამენტის დირექტორი, მისისიპის უნივერსიტეტის კლინიკური პროფესორი, ზურაბ გურული სოციალურ ქსელში სტატუსს აქვეყნებს:
“კორონასთან დაკავშირებით აღარ ვაპირებდი არანაირი ანალიზის გაკეთებას, მაგრამ გუშინ სულმა წამძლია და მარტივი ფსიქოლოგიური ექსპერიმენტი ჩავატარე; უბრალოდ, ისტორიისათვის, მომავალში იქნებ გამოადგეს ვინმეს ამჟამინდელი გამოცდილება; ისევე როგორც მეც ბევრი რამ ვისწავლე “ესპანური გრიპის” მართვის 1918 წლის ქრონიკებისაგან. ორი, სხვადასხვა მიმართულების სტატუსის წამკითხველ დაახლოებით 5 ათასკაციან აუდიტორიაში აღმოჩნდა რომ 45%-ს ეშინია პანდემიის, სრულად აცნობიერებს ყველა მოსალოდნელ საშიშროებას, 55% კი მიიჩნევს რომ პანდემია მიზერული საფრთხეა მოსალოდნელ ეკონომიკურ კატასტროფებთან შედარებით, რაც ხანგრძლივ პერსპექტივაში ბევრად უფრო დიდ მსხვერპლს გამოიწვევს; რაც ლოგიკურია.
ცხადია, პოლიტიკურად მოტივირებულნი არცერთ სპექტრს არ აკლია, და ესეც ბუნებრივია; ცხოვრება არ ჩერდება და პოლიტიკური ცხოვრებაც არ შეჩერებულა. პოლიტიკოსები ყოველთვის ეცდებიან რეალობა მიიმხრონ. ეს მათი პროფესიაა.
ობიექტურობისათვის აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ, რომ მთელი მსოფლიო დაიბნა პანდემიის საწინააღმდეგო სტრატეგიის არჩევისას. საქართველომ პირველ ეტაპზე საკმაოდ რეალურად შეაფასა საკუთარი ჯანდაცვის შესაძლებლობები და აირჩია დროის მოგების სტრატეგია. სამხედრო პარალელს თუ გავატარებთ, ესეც ლოგიკური იყო; ზუსტად იგივე დოქტრინა აქვს ჩვენს თავდაცვას. ვინაიდან ვერცერთ მეზობელს ომს ვერ მოვუგებთ, თავდაცვის შემთხვევაში უნდა გავძლოთ რამდენიმე დღე, სანამ ვიღაც გვიშველის გარედან პოლიტიკური ბერკეტებით. კარგია ეს თუ ცუდი, ამის განსჯას არ ვაპირებ. ( მე არ მომწონს 
). შესაბამისად, ქართული ჯანდაცვის ამოცანაც ანალოგიურად ჩამოყალიბდა; ჩვენი მწირი რესურსებით საჭირო იყო მაქსიმალურად გაძლება მანამ, სანამ დანარჩენი მსოფლიო დაარეგულირებდა პანდემიას და შეიმუშავებდა მის საწინააღმდეგო ეფექტურ საშუალებებს ვაქცინისა და მედიკამენტების სახით.
ცხადია, ლოდინი, დროის გაწელვა შეიძლება იყოს პასიური და აქტიური. პასიური არის მაშინ, როდესაც უბრალოდ ყველაფერს ჩაკეტავ და შედიხარ ეკონომიკურ-სოციალური ანაბიოზის სტადიაში, ზამთარში ჩაძინებული დათვივით ( მთავარია კანქვეშა ცხიმი გეყოს გასაძლებად), ; აქტიური კი მაშინ, როცა ამ გაწელილი დროის განმავლობაში ცდილობ ახალი ზღუდეების შექმნას, “ტყვია-წამლის” მომარაგებას, ალაგ დაკეტვას, ალაგ გახსნას, სიტუაციის მიხედვით და ა.შ. ამისათვის შეიძლება შიდა და გარე ფინანსური რესურსების გონივრული გამოყენება.
სამწუხაროდ, მსოფლიომ ისევ დაგვაღალატა
დღეს, ამ წუთისათვის, არც ვაქცინა არის და არც ისეთი რაიმე სანდო მედიკამენტი, რომელიც ვირუსის აფეთქების შემთხვევაში სერიოზული დასაყრდენი იქნება. ვერც ზაფხულმა გააჩერა ინფექცია და არც თავისით გაქრა. ამიტომ, სხვა გზა აღარ დარჩა, დროის გაყვანის პოლიტიკა უნდა გაგრძელდეს. უბრალოდ, წარმოიშვა ახალი დილემა. ამდენი ხნის სოციალურ-ეკონომიკურმა პასივობამ რესურსები ამოწურვის პირას მიიყვანა და ხალხი გამწარდა. ნამდვილად არ ვისურვებდი სამთავრობო ლიდერების ადგილზე ყოფნას, რადგან მათ წინაშე პრაქტიკულად გადაუჭრელი ამოცანაა. აქტიური ლოდინის ტაქტიკაზე გადასვლა გვიანაა, რადგან ფინანსური რესურსები გახარჯულია და თავდაცვითი ზღუდეები ზუსტად იგივე მდგომარეობაში იმყოფებიან, როგორშიც მანამ. ამიტომ, შეზღუდვების ლიბერალიზაციამ შესაძლოა ჯანდაცვის სფეროს პარალიზება გამოიწვიოს. არის გარკვეული ლოგიკა იმაში, რომ ახლა მიუშვან ინფექცია, სანამ სეზონური რესპირატორული ვირუსებით დაავადებულთა ტალღა დაემატება, რათა ახალგაზრდებმა მაინც მოიხადონ და დროებითი იმუნიტეტი შეიძინონ. ეს შანსს მისცემს მოხუცებს, რომ ახლობელი ახალგაზრდებისაგან კოვიდის გადადების რისკი შეიმცირონ ზამთრის სეზონში; მაგრამ ამ ლოგიკის წინააღმდეგ მუშაობს იმის იმედი, რომ იქნება და ნოემბრისთვის ვაქცინამ მოუსწროს (ამერიკა რიხიან დაპირებებს იძლევა) და ყველაზე მოწყვლადი სპექტრის სწრაფი ვაქცინაციით შესაძლებელი გახდეს მოსალოდნელი უარყოფითი შედეგების მინიმუმამდე დაყვანა და ახლა გაღებული მსხვერპლი არასაჭირო აღმოჩნდეს.
არც ერთი მიმართულების აბსოლუტურ ადვოკატირებას არ შევეცდებოდი ამ ეტაპზე, რადგან უკვე იქამდე გვაქვს შეტოპილი,რომ წინ წასვლას თუ უკან დაბრუნებას ერთიდაიგივე აზრი აქვს. ცხადია ეს სამედიცინო თვალსაზრისით. რაც შეეხება ეკონომიკურს, თმენის რა რესურსები შერჩა საზოგადოებას, ამას მე ვერ განვსჯი; ეს ალბათ არჩევნებზე გამოჩნდება და არამარტო საქართველოში.”
კომენტარები