ქართული პოლიტიკის ერთ-ერთი სახე ელენე თევდორძე პენსიაზე გავიდა. ჟურნალი “თბილისელები” თევდორაძესთან ინტერვიუს აქვეყნებს. გთავაზობთ ამონარიდს:
“- ძველი პოლიტიკური მეგობრები მოგინახულებენ ხოლმე?
– იშვიათად, ერთი-ორი ადამიანი მომიკითხავს ხოლმე. გული არც მწყდება, ასეთია ცხოვრება. ამის გამო არც ვინმეზე გავნაწყენებულვარ, არც დეპრესია დამმართნია.
როგორც კი “ქართული ოცნება” მოვიდა, მე უკვე მზად ვიყავი პენსიაზე გასასვლელად, მაგრამ მაინც მეწყინა, ჩემი გათავისუფლების ამბავი ტელევიზიით რომ გავიგე. ამის ღირსი არ ვიყავი. იქამდეც ისე მოხდა, როცა მიშა სააკაშვილი თანამდებობიდან მიდიოდა, იმ დროს სამუშაო კაბინეტი მეც კანცელარიაში მქონდა.
ყველას დაემშვიდობა, ჩემ გარდა. მიშამ ყველა კაბინეტი მოიარა, ყველა თანამშრომელს რაღაც აჩუქა, ყველას გამოუწერა პრემია, მარტო მე დავავიწყდი, არც მადლობა უთქვამს, არც ნახვამდის. ბოლოს, როცა ოპონირებას ვუწევდი და ჩემით კმაყოფილი აღარ იყო. თორემ ადრე, რაიმე კანონის გამოსატანად, ჩემს სფეროს ეხებოდა თუ არა, მირეკავდა და მთხოვდა, დავსწრებბოდი კანონის განხილვას.
სანამ ზურაბ ჟვანია ცოცხალი იყო, ჩვენ არ გვქონია პრობლემები, მაგრამ ზურას გარდაცვალების შემდეგ მიშასთან ურთიერთობა მიჭირდა. თორემ, ერთი პერიოდი ჩვენ ძალიან კარგი, ახლო ურთიერთობაც გვქონდა. ერთხელ, როცა მიშა კერ კიდევ ბარნოვზე ცხოვრობდა, თავის დაბადების დღეზე, სახლში მარტო მე დამპატიჟა. ჩემ გარდა, მასთან სანდრას მშობლები იყვნენ და ჰოლანდიის ელჩი. ერთხელ, ბაკურიანში ვიყავით სემინარზე, რაღაც კარგი ამბავი გაიგო, სიხარულისგან ხელში ამიყვანა და დამაბზრიალა. ისე მოულოდნელი იყო ეს ჩემთვის, თან ჩემი შვილიშვილების თვალწინ, მოულოდნელობისგან მიშას სახეში ხელი დავარტყი. ზურაბ ჟვანია იუმორით სავსე ადამიანი იყო, მაგრამ მისი ხუმრობა არასდროს გადადიოდა ზღვარს – უხამსობასა და შეურაცხყოფაში. ისეთ “იზუმინკას” მოძებნიდა ხოლმე, კომპლიმენტს ისე გეტყოდა, ცუდად არ იგრძნობდი თავს. მიშაც ხშირად მეუბნებოდა კომპლიმენტებს, როგორც კი დამინხავდა, რა კარგად გამოიყურებიო, აუცილებლად უნდა ეთქვა.
კომენტარები